Silvi Naçi

– born in 1987 in Fier – is a visual artist and writer working between Albania and Los Angeles. She works with performance, video, sculpture, photography, text, and installation. Naçi holds a dual BFA in Fine Arts and Graphic Design from Suffolk University (2011), and an MFA in Photography + Media from California Institute of the Arts (2019).

/silverprojects.co/

The body is a house. A vessel for time, space, memory, and weight. The body is always in danger. The body is raped, loved, hit, beat, cared for, tossed away, pushed to the fringe, stripped, squashed and squandered, left behind, taken without permission. Taken from you before your eyes open to greet the sun. This body is not mine. I am more than this body. This house is not mine. I simply live in it. What you see is the mere brutality that has seeped through the cracks on the outside. My body is my subject. My body is my object to use, by me only. My skin is my border to push and crash. Not for you to do so. Don’t judge me. Your body is no better. We all heal, cover, and conceal the trauma in various ways. I am not interested in hiding it anymore. He can’t get to me here. I push my body to the edges of my mind. Every piece, every movement, every endurance is a securitization of weight and memory. Body memory. The weight of memory. My body is my medium. I move through space utilizing my body and its abilities to endure time. I push my body to its limits to understand how much further it could go and still come back to me. Safe and sound. Like a boomerang, you have to put all your force in the throw, let it fly and it may just come back to you. One day this body may fail me. One day this body may not come back to me. I push my body to the extremes because I am the one pushing, not him, and I have the power to bring it back, for now. I know I am not safe here, but I am safe in my body.

My practice investigates gender and cultural identity, family dynamics, sexuality and the consequences of patriarchy. Rooted in feminist ideas, my work examines the relationship between power and privilege, and uses historical references to expand on broader truths, while underscoring debates around social politics, identity and representation through contemporary art practices. My interest lies in the subtle and violent ways that decolonization and migration affects and reshapes a people, language, gender identity as well as social and cultural dynamics.

For me art is a way of life. Art for me has always been a space of resistance, a space of healing. I knew I was an artist at age six and have never wavered from that path. Art is like water for me – it moves through everything I do and everything that I am. As someone living life within the non-binary space, I find myself morphing and moving through the limitations of language – especially the Albanian language that makes no space for queer bodies. What becomes extremely essential and urgent for me is to make space for artists like me who were born and raised in Albania and live in this liminal space of non/belonging.

At the start of the pandemic, I began creating ceramic objects1, and woven tapestries2 that combine images reflecting my Albanian heritage, and the family my wife and I have in Los Angeles – while engaging in the dialectic between the aesthetically beautiful and historical genealogy, identity and socio-political structures3. I began collaborating with traditional elder weavers who have been making tapestries since before the communist regime in the northern villages of Albania4. Their work and labor, parallels our queer identity, being unappreciated and/or having their legitimacy dismissed away I wrote more about how my country of birth is weaved into my practice on an essay titled queerness and craft5 published on X-TRA.

Working with photography, video, text, performance, textiles, and installation, I explore power relationships between my body and time. I work with traumatic memories and socio-political events which reflect on the use of my body. In my video6 and performance work, I investigate the visual and spoken language in regards to identity and familial cultural constructs. The materials and objects used in the work are critical to the process as they inform the concept of the work and place it in a historical context. Using family archives, cultural rituals and relics, the work evokes personal memories and ancestral connections. Ultimately I want the viewer to think about the safety, weight, and injustices done to many bodies historically, the bodies of women, queers, others, and finally their own7. 

The body keeps changing (with the work). The body is slowly dying. The works are archives and documentation of the body changing and dying. Like the work, the body is ephemeral. Perhaps when the body dematerializes, so will the work. This is not an attempt to understand the body but an investigation of this purgatory and how far I can push the boundaries to see what’s on the other side.

Statement written by the artist in consultation with Adela Demetja (2022).

1Image: Silvi Naçi, Hard [Fort] 2020 - ongoing, Hundreds of 1x2cm white and brown ceramic fasule, Courtesy of the artist.
2Image: Silvi Naçi, Untitled (bottom), 2022, 1.5 x 2 meters, wool and natural dyes, Courtesy of the artist.
3Image: Silvi Naçi,Tabaka (blueberry), 2021, Ceramic, Courtesy of the artist.
4Image: Silvi Naçi, Untitled (pussy), 2022, 1.5 x 2 meters, wool and natural dyes, Courtesy of the artist.
5Link: x-traonline.org/online/queerness-and-craft.

6Image: Silvi Naçi, Actions That Make My Hands Hurt, 2019, 16mm digital transfer, 11min 10sec, foto Majlinda Hoxha, Photo Majlinda Hoxha, Courtesy of the artist.
7Image: Silvi Naçi, wit(h)ness(t)ing the emancipatory transcendence, 2019, Video with sound, 11min 8sec, photo Rafael Hernandez, Photo Rafael Hernandez, Courtesy of the artist.

– lindur në vitin 1987 në Fier – është një artiste pamore dhe shkrimtare që punon mes Shqipërisë dhe Los Anxhelosit. Ajo punon me performancë, video, skulpturë, fotografi, tekst dhe instalacion. Naçi ka një BFA të dyfishtë në Artet e Bukura dhe Dizajn Grafik nga Universiteti Suffolk (2011), dhe një MFA në Fotografi + Media nga Instituti i Arteve në Kaliforni (2019).

/silverprojects.co/

Trupi është shtëpi. Një strehë për kohën, hapësirën, kujtesën dhe barrën. Trupi është gjithmonë në rrezik. Trupi përdhunohet, dashurohet, goditet, rrihet, përkujdeset, flaket tutje, shtyhet në skaj, zhvishet, shtypet dhe shpërdorohet, lihet pas, merret pa leje. Ta marrin sa hap e mbyll sytë. Ky trup nuk është i imi. Jam më shumë se ky trup. Kjo shtëpi nuk është e imja. Thjesht jetoj në të. Ajo që shihni është thjesht brutaliteti që ka depërtuar jashtë përmes të çarave. Trupi im është subjekti im. Trupi im është objekti im për ta përdorur, vetëm prej meje. Lëkura është kufiri që kam për ta shtyrë dhe përplasur. Nuk ju takon ju që t’ia bëni këtë. Mos më gjykoni. Nuk është më mirë trupi juaj. Të gjithë e shërojmë, mbulojmë e fshehim traumën në mënyra të ndryshme. Nuk jam më e interesuar ta fsheh. Ai s’më mbërrin dot tek jam tani. E shtyj trupin në skajet e mendjes sime. Çdo pjesë, çdo lëvizje, çdo përballim është dorëzanë e barrës dhe kujtesës. Kujtesë trupore. Barra e kujtesës. Trupi im është mediumi im. Me të lëviz nëpër hapësirë dhe ia shfrytëzoj aftësitë për ta përballuar kohën. E shtyj trupin tim në limite për ta kuptuar se deri në ç’pikë mund të shkojë dhe prapë të më rikthehet. Shëndosh e mirë. Si një bumerang, të duhet t’ia japësh të gjithë forcën lëshimit, ta lësh të të fluturojë dhe, kush e di, ndoshta ta shohësh të të kthehet pas. Ndonjë ditë ky trup mund edhe të më dorëzohet. Ndonjë ditë mund të mos më kthehet më. E shtyj trupin në ekstreme, sepse jam unë ajo që e kam në dorë, jo ai, dhe kam edhe fuqinë për ta kthyer pas, të paktën për tani. E di që nuk jam e sigurt këtu, por jam e sigurt në trupin tim.

Praktika ime hulumton identitetin gjinor dhe kulturor, dinamikat familjare, seksualitetin dhe pasojat e patriarkatit. Rrënjosur në idetë feministe, puna ime shqyrton marrëdhëniet midis pushtetit dhe privilegjit, dhe përdor referenca historike për t’u stërholluar në të vërteta më të gjera, teksa nënvizon përmes praktikave të artit bashkëkohor debatet rreth politikave shoqërore, identitetit dhe përfaqësimit. Jam e interesuar të qëmtoj mënyrat e holla dhe të dhunshme përmes të cilave dekolonizimi dhe migrimi prekin dhe riformësojnë një popull, gjuhën, identitetin gjinor, ashtu si dhe dinamikat sociale dhe kulturore.

Për bindjen time arti është një mënyrë jetese. Për mua ka qenë gjithmonë një hapësirë rezistence, një hapësirë shërimi. Që prej moshës gjashtë vjeçare jam vetëdijësuar se isha artiste dhe nuk kam devijuar kurrë prej këtij drejtimi. Artin e kam si ujin – lëviz nëpër gjithçka që bëj dhe jam. Si dikush që e jeton jetën brenda hapësirave jobinare, e gjej veten në jetërsime dhe mëtime nëpër kufizimet e gjuhës – veçanërisht gjuha shqipe që nuk i bën vend trupave queer. Për mua është thelbësore dhe primare që artisteve të ngjashme me mua, lindur e rritur në Shqipëri, t’u bëj vend që të munden ta banojnë këtë hapësirë liminale të mos/përkatësisë. 

Në fillim të pandemisë, fillova të krijoj objekte qeramike1 dhe të endja sixhade që ndërthurnin imazhe pasqyruese të prejardhjes time shqiptare dhe të familjes që kam me bashkëshorten time në Los Anxhelos – ndërkohë që ndërsehesha në dialektikën midis hijëshisë estetike dhe gjenealogjisë, identitetit dhe strukturave socio-politike historike2. Fillova bashkëpunime me endëse tradicionale, të cilat punojnë sixhade që para regjimit komunist në fshatrat veriore të Shqipërisë3. Punimet dhe puna e tyre, tërheqin paralele me identitetin tonë queer, duke qenë të pavlerësuara dhe/ose me legjitimitet të përmohuar. Mbi se si vendlindja më gërshetohet në praktikën time, kam shkruar më gjatë në një ese të titulluar queerness and craft4 botuar në X-TRA.

Nga puna me fotografinë, videon, tekstin, performancën, tekstilin dhe instalacionet kam eksploruar marrëdhëniet pushtetore midis trupit dhe kohës time. Kam punuar me kujtimet traumatike dhe ngjarjet socio-politike të cilat më reflektohen në përdorimin që i bëj trupit tim. Në punën time me video5 dhe performancë, kam shqyrtuar gjuhën vizuale dhe të folur të lidhur me identitetin dhe konstruktet kulturore familjare. Materialet dhe objektet e përdorura në vepër janë të një rëndësie kritike për procesin, pasi koncepti i veprës sendërtohet prej tyre dhe janë ato që e vendosin atë në një kontekst historik. Duke përdorur arkivat familjare, ritualet kulturore dhe reliket, veprat ngjallin kujtime personale dhe lidhje stërgjyshore. Në fund të fundit, dua që shikuesi të mendojë për sigurinë, barrën dhe padrejtësitë që u janë bërë historikisht shumë trupave, trupave të grave, trupave queer, të tjerëve dhe në instancë të fundit trupave të tyre6. 

Trupi vazhdon të ndryshojë (bashkë me punën). Trupi po vdes ngadalë. Punimet janë arkivime dhe dokumentime të trupit teksa ndryshon dhe shuhet. Ashtu si puna, edhe trupi është kalimtar. Ndoshta, si trupi që çmaterializohet, e njëjta gjë do t’i ndodhë edhe veprave. Kjo nuk është një përpjekje për të kuptuar trupin, por një hetim i këtij purgatori dhe se sa larg mund t’i shtyj kufijtë për të parë se çfarë ka në anën tjetër.

Tekst i shkruar nga artistja në konsultim me Adela Demetja-n (2022).

1Imazh: Silvi Naçi, Hard [Fort] 2020 - vazhdon, Qindra 1x2cm fasule qeramike të bardha dhe kafe, Kortezi e artistes.
2Imazh: Silvi Naçi, Pa Titull (fundi), 2022, 1.5 x 2 m, lesh dhe bojëra natyrale, Kortezi e artistes.
3Imazh: Silvi Naçi, Tabaka (blueberry), 2021, Qeramikë, Kortezi e artistes.
4Imazh: Silvi Naçi, Pa Titull (pussy), 2022, 1.5 x 2 m, lesh dhe bojëra natyrale, Kortezi e artistes.
5Link: x-traonline.org/online/queerness-and-craft.

6Imazh: Silvi Naçi, Actions That Make My Hands Hurt, 2019, 16mm, 11min 10sec, Foto Majlinda Hoxha, Kortezi e artistes.
7Imazh: Silvi Naçi, wit(h)ness(t)ing the emancipatory transcendence 2019, Video me zë, 11min 8sec, Foto Rafael Hernandez, Kortezi e artistes.