Nada Prlja
Nada Prlja is a visual artist, whose main aim is to affect society in the most direct of ways, challenging critical discourse around issues of politics, human rights, migration, etc. Prlja works mainly in installation, live art, public art and drawing.
Prlja represented the Pavilion of the Republic of North Macedonia at the 58th Venice Biennale (2019). She took part in a number of international biennials: the 18th Tallinn Print Triennial (2022); Baltic Triennial 14 (2021); Innsbruck International Biennial (2022/20); 5th Moscow Biennale, (Film Program) Moscow (2013); 7th Berlin Biennale, Berlin (2012); Manifesta 8, Murcia (2010); 28th International Printmaking Biennale, Ljubljana (2009), etc.
Prlja received an MPhil research degree from the Royal College of Arts, London, after graduating from the Faculty of Fine Arts in Skopje.
Selected solo exhibitions: aA29, Milano (2022); FUTURA, Praha (2017); Lakeside Kunstrum, Klagenfurt (2010); The Museum of City, Vzigalica, Ljubljana (2009), etc. Selected group exhibitions: MAXXI, Roma (2022); White Cube, London; Palais de Tokyo, Paris (2014); Lewis Glucksman Gallery, Cork (2012), etc.
Artist statement:
The main aim of my practice is to impact society in the most direct ways, challenging critical discourse around issues of contemporary politics, nationalism, human rights, migration, etc. It is crucial for my work to adopt site or context-specific qualities or affect certain social conditions. My work often varies in terms of the choice of medium from project to project; however, I primarily work in installation, video installation, live art, and public art, and I see art as a communication, an exchange or interaction in communities. Therefore, being an artist means shaping society in a certain manner; the role of the artist within society is to be a vanguard, to provide alternative readings of the world around us. I start from a personal point of view, but I never create works that are enclosed within my own personal world. Instead, I address issues that affect many, attempting to intervene (artistically) in these particular ill situations or conditions.
Specific societal events, injustice, oppression, underestimation, marginalisation, and second-grading are a trigger that creates an urge for me to respond, and I wouldn’t necessarily call this inspiration. One of my works ‘pulled all triggers’ within me and is most representative of my practice – The Peace Wall (2012). It is a public artwork exhibited at the 7th Berlin Biennale. The Peace Wall was a barrier measuring 12 meters long and 5.5 meters high, constructed from concrete blocks, a steel frame structure, MDF panels, and corrugated metal panels. Installed on Friedrichstrasse from April 2 to June 15, 2012, the wall blocked traffic and served as a visualisation of social and economic inequalities, the existence of “parallel societies” within the city, and the divide between advantaged and underprivileged communities. The artwork provoked strong reactions, and the surrounding site was constantly occupied by citizens who engaged in lively discussions about the installation and the broader issue of segregation in modern cities.
At the outset, my practice leaned more toward expressing my personal emotions and personal events. I moved away from this quickly, as I felt it was a “cheap currency” that everyone “buys” for the wrong reasons. People enjoy retelling artists’ personal struggles, as if knowing a few details about an artist’s life gives them intimate knowledge about them. From the beginning of my career, I believed that artists should act as agents of other processes, where the artist’s ego is not at the forefront.
When I began working as an artist, I joined a large international group of feminist artists in the mid-90s, which I left imidiatelly. Although this could have quickly broadened my practice and recognition, identifying as a feminist artist felt like an oxymoron to me. Every one of my projects is inherently a feminist action, whether it addresses animal mistreatment or media propaganda. My positioning within the world is feminist, as I express myself with full freedom and without oppression, allowing each work to give space for my female voice – this is feminist to me. I avoid labels. This resistance extends to avoiding identification with South Eastern art, as I prefer not to capitalise on such labels.
Having lived in several countries, I’ve experienced issues related to women’s positions in various societies. In the UK, for instance, societal class structures remain rigid, with mixed-status marriages seeming less common than mixed-ethnic ones. In Denmark, I observed that women sometimes adopt masculine traits while striving for equality and rigid democracy. In North Macedonia, there is still a biased understanding of the LGBTQ+ community. Me saying those things is biased and judgemental, too. I definetlly strive for a world of understanding and inclusivity, which is also reflected in my practice, too. Having lived in different countries, national identification is complex formation for me. However, there is something intrinsic — like the color of the sun in Skopje, the long shadows — that ties me here. I feel a responsibility to support the art community here, aspiring for more good art and broader recognition. This is less about national recognition or identification and more about solidarity.
Asking “Are you satisfied with your daily life?” feels like a strange question. How can one evaluate satisfaction? Being an artist is certainly not a position of satisfaction; it’s a position of constant openess to the different issues of the world. I am not interested in the forms of satisfaction as an artist.
The text is a result of the invitation by Ivana Vaseva 2025 and the final version of the statement was edited in collaboration with her.
1Image: Red Discussion 2, 2019 Live art event. Participants: Charles Esche, Maurizio Lazzarato, Vlad Morariu, Chantal Mouffe, Laura Raicovich and Artan Sadiku, 90 min, table: MDF, stained paint and acrylic markers, 250x250cm. Photo: Ana Lazareva
2Image: Accept and Continue, 2022 Site Specific Artwork, 17 perspex banners with metal supports, dimensions variable (up to 170x70 cm each). Photo: Innsbruck International/WEST
3Image: Peace Wall, 2012 Site specific public art project: metal, MDF panels, paint and concrete blocks, 13x5x1.5m. Photo: Nada Prlja
4Image: Disaster Diary I, 2004 / 2019 Installation, Designed and offset printed newspaper, acrylic paint. 5×9m. Photo: Paul Klooren
5Image: I Was Born to Fly, 2023 Live art event, walking with banners, 20 participants, 3 hours, MDF wood, acrylic paint. Photo Ketty Gratton
Нада Прља е визуелна уметница, чија главна цел е да влијае на општеството на најдиректен начин, предизвикувајќи гокритичкиот дискурс околу прашања поврзани со актуелната политика, национализмот, човековите права, миграцијата итн.Прља работи главно со инсталација, жива уметност, јавна уметност и цртање.
Прља ја претставуваше Република Северна Македонија на 58. Венециско биенале (2019). Учествувала на голем број меѓународни изложби, меѓу кои: 18. Графичко триенале, Талин (2022); Балтичко триенале 14 (2021); Меѓународно биенале, Инсбрук (2022/20); (филмска програма) Москва (2013); 7. Берлинско биенале, Берлин (2012); Манифеста 8, Мурсија (2010); 28. Меѓународно графичко биенале, Љубљана (2009) итн.
Прља магистрирала на Кралскиот уметнички колеџ во Лондон, по дипломирањето на
Факултетот за ликовни уметности во Скопје.
Одбрани самостојни изложби: aA29, Милано (2022); FUTURA, Прага (2017); Lakeside Kunstrum, Клагенфурт (2010); The Museum of City, Vzigalica, Љубљана (2009) итн. Одбрани групни изложби: MAXXI, Рим (2022); White Cube, Лондон; Palais de Tokyo, Париз (2014); Lewis Glucksman Gallery, Корк (2012) итн.
Изјава на уметницата
Главната цел на мојата практика е да влијаам на општеството на најдиректен начин, предизвикувајќи го критичкиот дискурс околу прашања поврзани со актуелната политика, национализмот, човековите права, миграцијата итн. Клучно за мојата работа е да истакне одредени локални или контекстуални специфики, односно да влијае на одредени општествени услови. Мојата работа често варира во смисла на изборот на медиум од проект до проект; сепак, главно работам со инсталација, видео инсталација, жива уметност и јавна уметност, а уметноста ја гледам како комуникација, размена или интеракција во заедниците. Затоа, да се биде уметник значи да се обликува општеството на одреден начин; улогата на уметникот во општеството е да биде авангарда, да овозможи алтернативно читање на светот околу нас. Тргнувам од лична гледна точка, но никогаш не создавам дела кои се ограничени само на мојот личен свет. Наместо тоа, јас се осврнувам на прашања кои влијаат на многумина, обидувајќи се да интервенирам (уметнички) во тие конкретни тешки ситуации или состојби.
Одредени општествени настани, неправда, обесправеност, потценување, маргинализација и постапки на омаловажување ми будат порив за реакција, но тоа и не би го нарекла инспирација. Едно од моите дела кое го поттикна сето она што го носам во себе и кое најдобро ја претставува мојата практика е „Ѕидот на мирот“ (2012) [The Peace Wall (2012)]. Тоа е јавно уметничко дело кое беше изложено на 7-то Берлинско биенале. „Ѕидот на мирот“ беше долг 12 метри и висок 5,5 метри, изграден од бетонски блокови со конструкција од челична рамка, МДФ панели и брановидни метални панели. Поставен на „Фридрихштрасе“ од 2 април до 15 јуни 2012 година, ѕидот го блокираше сообраќајот и служеше како визуелизација на социјалните и економските нееднаквости, постоењето на „паралелни општества“ во градот и поделбата на привилегирани и непривилегирани заедници. Ова уметничкото дело предизвика бурни реакции и постојано беше опкружено со граѓани кои водеа жестоки дискусии за инсталацијата и за поширокото прашање на сегрегација во модерните градови.
На почетокот на мојата практика бев повеќе наклонета кон изразување на моите лични емоции и лични доживувања. Но тоа брзо се смени, бидејќи видов дека е „евтина валута“ што секој ја „купува“ од погрешни причини. Луѓето уживаат да ги прераскажуваат личните борби на уметниците и мислат дека ако знаат неколку детали за животот на уметникот, веќе го знаат и целиот личен живот на уметникот. Од почетокот на мојата кариера верував дека уметниците треба да дејствуваат како двигатели на други процеси, каде што егото на уметникот не е во прв план.
Кога почнав да работам како уметница, во средината на 90-тите години се приклучив на голема меѓународна група феминистички уметници, која веднаш ја напуштив. Иако така можев брзо да ја проширам мојата практика и да бидам препознаена како уметница, идентификувањето како феминистичка уметница ми се чинеше како оксиморон. Секој мој проект во самата своја природа е феминистичка акција, без разлика дали се однесува на малтретирање животни или на медиумска пропаганда. Моето позиционирање во светот е феминистичко, бидејќи се изразувам со целосна слобода и без обесправеност, дозволувајќи му на секое дело да му даде простор на мојот женски глас – за мене тоа е феминистичко. Избегнувам етикети. Тоа исто така се однесува и на избегнување идентификација со југоисточна уметност, бидејќи претпочитам да не извлекувам корист од такви етикети.
Бидејќи живеев во неколку земји, имав прилика да ги искусам проблемите поврзани со положбата на жените во различни општества. Во Обединетото Кралство, на пример, структурите на општествените класи и понатаму се крути, и се чини дека мешаните бракови се поретки од етнички мешаните. Во Данска забележав дека жените понекогаш прифаќаат машки особини додека се стремат кон еднаквост и строга демократија. Во Северна Македонија, сè уште постои пристрасно разбирање за ЛГБТИ заедницата. И самото тоа што ги кажувам овие работи е пристрасно и осудувачки. Дефинитивно се стремам кон свет на разбирање и инклузивност, што исто така се одразува и во мојата практика. Бидејќи живеев во различни земји, националната идентификација за мене е сложена формација. Сепак, има нешто суштинско што ме врзува овде – како бојата на сонцето во Скопје, долгите сенки. Чувствувам одговорност да ја поддржам уметничката заедница овде, стремејќи се кон повеќе добра уметност и пошироко признание. Тоа не е толку национално признание или идентификација, туку е солидарност.
Прашањето „Дали сте задоволни со својот секојдневен живот?“ ми се чини како чудно прашање. Како може да се проценизадоволството? Да се биде уметник секако не е позиција на задоволство; тоа е позиција на постојана отвореност кон различните прашања во светот. Како уметница, не ме интересираат формите на задоволство.
Текстот е резултат на поканата од Ивана Васева 2025 и конечната верзија на изјавата е уредена во соработка со неа.
1Слика: Црвена дискусија 2, 2019 година Уметнички настан во живо. Учесници: Чарлс Еше, Маурицио Лазарато, Влад Морариу, Шантал Муфе, Лаура Раикович и Артан Садику, 90 минути, маса: мдф, боја, акрилни маркери, 250x250цм.Фото: Ана Лазарева
2Слика: Прифати и продолжи, 2022 година сајт специфик уметничко дело, 17 акрилни банери со метални држачи, варијабилни димензии (до 170x70 цм секое). Фото: Innsbruck International/WEST
3Слика: Peace Wall, 2012 година Сајт специфик проект од областа на јавната уметност: метал, мдф панели, боја, бетонски блокови, 13x5x1.5 м. Фото: Нада Прља
4Слика: Дневник на катастрофите I, 2004 / 2019 Инсталација, Дизајниран и офсет отпечатен весник, акрилна боја, 5×9м. Фотографија: Paul Klooren
5Слика: I Was Born to Fly, 2023 Уметнички настан во живо, пешачење со банери, 20 учесници, 3 часа, мдф дрво, акрилна боја. Фото Кети Гретон
