– an artist. She was born in 2001, Stolbtsy, Belarus.
In my artistic practice, I address the topics that usually remain out of the public focus and are given little attention to – the excluded ones. And I see my mission in trying to “patch” these gaps up. The work Shifts 2/2123 reflects my experience of working as a service staff – I show how firmly “artificial care” sits in public spaces and how poorly it is paid, and if you are a woman, then courtesy and a smile should accompany any of your actions. I extract most frequently repeated words from the endless forced cycle of statements – these are artificial phrases one can hear in any dialogue between the customer and the service worker, deprived of politeness and becoming a formula on special written clues. It makes one feel more like a robot with the voice and body no longer controlled by the person, but by company standards that turns people into signs, services, or answering machines designed to manage requests.
I make my traumatic experience visible4. On the one hand, I dissociate myself from the trauma, allowing it to separate from me and become something more general, on the other hand – my artwork lacks specificity and indication.
With my artistic language, I try to answer the question, “How can I deal with this?”. Everything that seems eternal and unnoticeable, appears to be fragile56, injured, requiring care and recognition7.
My first political discovery was feminism, which resulted in rediscovery of many things previously familiar and unfamiliar to me. Now I am deeply involved in the issues of class inequality because I personally felt immensely vulnerable.
I think a lot about work and justice. These are also some of my main sources of stress and anxiety.
I agree that depression is not associated with individual problems, but rather mirrors a wider political situation in the world. But I am also aware that there are groups of people who are discriminated in a way unknown to me, so I believe it is important to be open to other people’s experience, expand my solidarity and be aware not only of my personal oppression, but also of my privileges – something that other people, for example, do not have.
I think that 1% of female top managers can hardly be able to promote liberal feminism, which deals with the problems of a narrow circle of women with success (synonymous to strength), productivity and leadership positions based someone else’s low-paid and often unsafe work as key entry criteria.
Some art is detached from reality and presents an attempt to step aside and ignore what is happening around, to pay attention only to the topics that are of interest to the privileged ones who take a more secure position, have higher education and well-paid jobs. Such art widens the gap rather than addresses it as problematic.
I believe that in art men can find loopholes to justify the manifestation of toxic masculinity, such as women’s objectification or intentional cruelty to animals, especially if men can assign these “objects” some additional conceptual meaning.
As an artist in Belarus, I feel invisible. This identity often seems fictional, and it’s hard for me not to devalue myself, it is not always that I can understand what I need to rely on to recognize myself as an artist. But my artistic practice, on the contrary, provides more space for reflection with the field of research expanding.
One of my latest works is Digging Up891011 where I embroider the images of public toilets in Belarus, discussing how the fact that they look like a secret hole dug up in the ground affects people’s feeling of self-worth and respect. This piece of art addresses the way public spaces relate to the needs of people who use them and questions the level of privacy generally possible in them, as well as positions the body has to take while being there.
One of my works is dedicated to historical heritage12 seen in a more profound and tangible sense. Household chores constitute an important part of my life, and everyday rituals attract me not only from the practical, but also from the research perspective.
My life in partnership has greatly influenced the subjects I choose for my artistic expression. I become more responsible and down to earth, defining myself not only from my own point of view, but also from the point of the family, which creates additional difficulties and insecurity, and thus – additional topics that I choose whether to talk about or not.
I am showing an increasing tendency to select “clean” formats that prevent my hands and clothes from getting dirty. To some extent, this choice determines my small spaces for everything at once where I cannot easily get dirty. I love the tactility of the fabric in embroidery, the feeling of crumpling and closeness.
I like imagining my artworks kept in a chest as dowry I am presenting to myself.
Edited by Anna Karpenko and Sophia Sadovskaya (2022).
1Image: Varvara Sudnik, Shifts 2/2, embroidery, 2021. Courtesy of the artist.2Image: Varvara Sudnik, Shifts 2/2, embroidery, 2021. Courtesy of the artist.
3Image: Varvara Sudnik, Shifts 2/2, embroidery, 2021. Courtesy of the artist.
4Image: Varvara Sudnik, The Horned Goat Is Coming, embroidery, 2021. Courtesy of the artist.
5Image: Varvara Sudnik, The Abandoned, Linocut, 2021. Courtesy of the artist.
6Image: Varvara Sudnik, The Abandoned, Linocut, 2021. Courtesy of the artist.
7Image: Varvara Sudnik, Of Course, It’s Naïve, embroidery, 2021. Courtesy of the artist.
8Image: Varvara Sudnik, Digging Up, embroidery, 2021. Courtesy of the artist.
9Image: Varvara Sudnik, Digging Up, fragment, embroidery, 2021. Courtesy of the artist.
10Image: Varvara Sudnik, Digging Up, fragment, embroidery, 2021. Courtesy of the artist.
11Image: Varvara Sudnik, Digging Up, fragment, embroidery, 2021. Courtesy of the artist.
12Image: Varvara Sudnik, What Does This Cabinet Tell Us about its Owner and How Can One Accept This Huge Dusty Heritage, installation, 2019. Courtesy of the artist.
– мастачка, нарадзілася ў 2001 г. у Стоўбцах, Беларусь.
“Праз сваю мастацкую практыку я звяртаюся да тэм, якія не ўваходзяць у зону ўсеагульнай падвышанай увагі, аказваюцца выключанымі. У сваіх работах я спрабую залатаць гэтыя прапушчаныя месцы. Работа Змены 2/2123 звязана з маім досведам працы ў шэрагах абслуговага персаналу. Я кажу пра тое, як «штучны клопат» трывала ўкараніўся ў грамадскіх прасторах і нізка аплачваецца, а калі ты жанчына, то ласка і ўсмешка павінны суправаджаць любыя твае дзеянні. З бесперапыннага вымушанага цыклу выказванняў я выцягваю словы, што найчасцей паўтараюцца. Гэта штучныя фразы, якія гучаць у кожным дыялогу паміж кліентам і работнікам абслугі і перасталі быць праявай ветлівасці, ператварыліся ў прапісаныя зводы падказак на таблічках. Ад гэтага пачынаеш адчуваць сябе рабатызаванай, уласнымі голасам і целам кіруеш ужо не ты, а стандарты кампаніі, ты становішся шыльдай, паслугай і аўтаадказчыкам на запыты.
У работах я пераношу свой траўматычны досвед у вобласць бачнасці4. З аднаго боку, я распадаюся, даю магчымасць траўме аддзяліцца ад мяне і стаць нечым больш агульным, а з другога боку, у маіх мастацкіх работах хапае канкрэтыкі і ўказвання.
З дапамогай сваёй мастацкай мовы я спрабую адказаць на пытанне: “Як я магу з гэтым справіцца”. Усё, што здаецца вечным і незаўважным, аказваецца далікатным 56, траўміраваным, патрабуе клопату і прызнання7.
Маім першым палітычным адкрыццём быў фемінізм, ён стаўся практыкай адкрывання нанова многіх знаёмых і незнаёмых для мяне рэчаў. Цяпер я вельмі ўцягнутая ў тэмы, якія датычацца класавай няроўнасці, таму што сама адчула сябе асабліва ўразлівай.
Я шмат думаю аб працы і справядлівасці, і гэта становіцца адной з асноўных крыніц стрэсу і трывогі для мяне.
Мне блізкая ідэя аб тым, што дэпрэсія звязаная не з асабістымі праблемамі, а зʼяўляецца следствам палітычнай сітуацыі ў свеце. Але таксама я ўсведамляю, што існуюць групы людзей, якія падвяргаюцца дыскрымінацыі, незнаёмай для мяне, таму мне таксама важна быць адкрытай для ўсведамлення чужога досведу, пашыраць сваю салідарнасць і ўсведамляць не толькі індывідуальны прыгнёт, але і свае прывілеі, якімі, напрыклад, не валодаюць іншыя.
Я лічу вельмі праблематычным прасоўванне ліберальнага фемінізму для 1% жанчын-начальніц, які займаецца праблемамі вузкага кола жанчын, галоўным крытэрыем для «далучэння» да якога зʼяўляецца паспяховасць (як сінонім сілы), прадуктыўнасць і заняцце кіруючых пасад, апора для якіх – чужая нізкааплатная і часцяком небяспечная праца.
Частка мастацтва адарвана ад рэальнасці, гэта спроба ўхіліцца і не заўважаць тое, што адбываецца, звяртаць увагу толькі на тэмы, якія цікавыя прывілеяваным людзям, якія займаюць больш абароненую пазіцыю, валодаюць вышэйшай адукацыяй і высокааплатнай працай. Такое мастацтва ўзмацняе разрыў, замест прыцягвання да яго ўвагі.
Я лічу, што ў мастацтве ёсць шчыліны для мужчын, якія апраўдваюць праявы таксічнай маскуліннасці, напрыклад, абʼектывацыю жанчын або наўмысную жорсткасць у адносінах да жывёл, асабліва калі ў іх атрымліваецца надзяліць гэтыя “абʼекты” дадатковым канцэптам.
Будучы мастачкай у Беларусі, я адчуваю сябе нябачнай. Гэтая ідэнтычнасць часцяком здаецца прыдуманай, і мне цяжка не абясцэньваць сябе; я не заўсёды магу зразумець, на што мне абапірацца, каб усведамляць сябе мастачкай. Але мая мастацкая практыка, наадварот, развіваецца, паскараецца абдумванне, пашыраецца поле для даследаванняў.
Адной з апошніх работ стала вышыўка Калупанне891011, у якой я паказваю і прашываю вобразы грамадскіх туалетаў Беларусі, разважаючы пра тое, як іх схаванасць і раскалупанасць уплывае на адчуванне ўласнай годнасці і павагі. Як грамадскія прасторы ставяцца да патрэб людзей у такіх месцах, наколькі магчымая ў іх прыватнасць, якія пазіцыі целу даводзіцца там займаць.
Адна з маіх работ прысвечана гістарычнай спадчыне12, але ў больш паглыбленым і канкрэтным сэнсе. Быт – важная частка майго жыцця, бытавыя паўтарэнні цікавяць мяне не толькі з практычнага, але і з даследчага боку.
Маё жыццё ў партнёрстве вельмі шмат у чым паўплывала на тое, якія тэмы я выбіраю для мастацкага выказвання. Я раблюся больш будзённай і адказнай, таму вызначаю сябе не толькі з пункту гледжання сябе, але і сваёй сямʼі, што выклікае дадатковыя складанасці, дадатковую неабароненасць, а значыць, і дадатковыя тэмы, пра якія я выбіраю гаварыць ці не гаварыць.
Усё часцей я выбіраю для сябе чыстыя фарматы, ад якіх не пэцкаюцца ні рукі, ні адзенне. У нейкай ступені гэты выбар вызначаюць маленькія прасторы, якія я выкарыстоўваю для ўсяго адразу, у якіх я не магу свабодна пэцкацца. Я люблю тактыльнасць тканіны ў вышыўцы, адчуванне змінання і блізкасці.
Мне падабаецца ўяўляць свае работы як пасаг у куфры ад сябе і для сябе.”
Рэдактаркі: Ганна Карпенка і Сафія Садоўская (2022).
1Выява: Варвара Суднік, Змены 2/2,2021, вышыўка. З дазволу мастачкі.
