Slavica Janešlieva

Slavica Janešlieva (1973, Skopje) is a visual artist with a distinctive multimedia and intermedial expression. Her art is an amalgam of her intimacy, her personal archive, domestic narratives, i.e. her entire microcosm. However, the analogy and contextualization of her work do not remain solely within the realm of her intimacy; rather they become a concept that transcends into the societal milieu, addressing socio-political aspects, history, philosophy, metaphysics. 
 
Janešlieva specialized in graphic art/printmaking, but her recognizable artistic expression and talent for visual narration runs the gamut from original print, object and art-installation to drawing, photography, video, book art, etc. Her art has been honored by numerous juried and curated national and international exhibitions all over the world (30 solo exhibitions and over 300 group exhibitions). She is the recipient of numerous international and national awards and honors.  Her works have been acquired by prestigious institutional art collections in North Macedonia and abroad.  In 2024, she was the Macedonian representative at the 60. Venice Art Biennale.
 
She lives and works in Skopje. She is a full-time Professor at the Department of Printmaking and Transmedia Practices, Faculty of Fine Arts, Ss. Cyril and Methodius University (UKIM). In February 2023, she was appointed Dean of the Faculty of Fine Arts, UKIM. 
 
Education:
2018: PhD, Comparative Studies, Ss. Cyril and Methodius University in Skopje, Faculty of Philology “Blazhe Koneski.”
1998: MFA, Printmaking, Ss. Cyril and Methodius University in Skopje, Faculty of Fine Arts.
1996: BFA, Printmaking with Graphic Design & Handmade Paper, Ss. Cyril and Methodius 
University in Skopje, Faculty of Fine Arts.

slavicajaneslieva.blogspot.com
slavicajaneslieva.com

Artist statement

When I was a child and didn’t know how to read yet, I often held a photograph in my hand. When someone would ask, ‘What are you doing with the photograph?’, I would say – ‘I’m reading.’
Actually, I was drawing (like everyone does) before I learned how to read and write, but even when I drew, I was writing – sometimes even letters, though often flipped, except for the letter ‘O’.
I live a life of creation. My days are filled with questions that sometimes have no answers, solutions that sometimes don’t solve problems. But I feel a responsibility to express how I experience the world we live in1
 
“I use personal stories as references in exploring themes of identity, memory, and self-discovery. Our society struggles with memory and national identity. Personally, I believe it’s crucial to understand one’s identity – family identity, origins, background, to tell and record family stories, so we can be comfortable in our own skin. Only in this way can we be aware of national identity as well. No part of memory should be erased.
I view family as a symbol of democracy, especially if it includes different nationalities, religions, or multiple languages.
In my family, I am the archivist of memories. I keep photos, letters, locks of hair, nails, documents in various drawers and boxes2
Memories are elusive, fragmented, and subjective. Memory is a suitable material for development, offering me the chance to express feelings about events or experiences symbolically or directly. I believe that personal memory can always evoke memories from collective memory, and thus, with small personal stories, I aim to touch on major social themes.
Letters or texts allow me to merge the visual and written language, to treat them as texture or content, as presence and absence. It’s similar with photos and sound, which I also use as sensory triggers. They offer multiple aspects for exploration and stimulate memory. I try to reach the viewer on multiple levels, so that my art is not only seen but felt, remembered, and experienced in a way that encourages intellectual interpretation.” (excerpt from an interview with Cultural Life, November 2024, Skopje)
 
“The space between the paper and the glass3, made possible by the depth of the frame-box. This space can be seen as a pause, an empty space between two words, a vacuum that holds the air that I breathe, as the present time – between the past and the future, as a box filled with emotions, as a space that allows shadows4 to form, as the place where everything happens.”(excerpt from an interview with Cultural Press, issue 206, in the printed edition of the newspaper Sloboden Pechat, November 25-26, 2023) 
 
“This multimedia, multi-narrative and transdisciplinary project by Janešlieva deals precisely with the aspect of the ‘Stranger’, of the ‘Other’, seen through many layered levels of anticipation of the context56.This work builds on some of the author’s previous interests that deal with stratification, history, narrative, flight and migration, (un)freedom, identity, material sensibility, observation, lexical contextuality, (self)reflection/reflection, relationships, the feminine principle, manuality and tactility, etc. These are themes that she also explores in her other works, including “State of Things”789 (2016), “Shadows” (2011), “Grafting”101112 (2007), “A Cry”13 (2002), “The Fragility of Life”1415 (2003), “Reading the Clouds”16 (1999) etc. (Ana Frangovska, Inter Spem et Metum (catalogue), 2024)
 
„The exhibition showcases the logically present and clearly defined opinions of the artist, among which we can emphasise the following: the stance deriving from burning issues related to the common context we share as opposed to intimate psychological dialogues; the feeling of conditioning and connecting events to the wider ambience; the dialectical relation between the part and the whole, autoreferentiality, personal and common narratives, memory and the present, reality and the metaphor – all of this meticulously crafted and modelled in its own contradictions and united in its narration as a structure. There are “materialised” elements with symbolic meanings which are continually discovered in the current artistic work: mirrors, texts, embroidery, pillows, chess, spoons, whereas the textual narration provokes the audience to contemplate and initiate dialogue.“ (Maja Chankulovska-Mihajlovska, State of Things (catalogue), National Gallery, 2016)
 
“… two things have to be emphasized about Slavica Janešlieva’s artistic expression. The first thing is her impressive, captivating storytelling, the ease with which she draws all those moments/stories from her memory, “mixing” the various contexts, periods, sequences of events and situations in the best postmodernist storytelling tradition… not insisting on her own version, but allowing the viewer to compose his or her own story. The second thing that has to be mentioned is her exceptional talent for visualizing narration: memory/narration is effortlessly transformed into representation, an object, colour, materialized substance — resulting in a powerful synthesis of history/tradition and everyday life, great ideas and small things, emotions and reflections, metaphors and meanings. In fact, Janešlieva’s entire artistic work up to now — prints, installations, objects, etc. — adheres mainly to the general modalities of what is known as the “art in the first person,” or more precisely, to the domain of “inter-subjectivity” and the (self)-reflexivness. This means that all of her projects — in an almost continuous, rather personal story — are linked in a kind of self-referential system composed of segmented stories with an intimate/family background. In this context, the intimate/family elements can be regarded as a substitute for those of general/social nature, as an “escape” from this specific or similar social reality, although in their very essence they are deeply connected with some important (traditional, moral…) dilemmas of the global environment.” (Zlatko Teodosievski, Janešlieva (catalogue), National Gallery, 2005)
 
“Therefore, this project by Janešlieva is actually another one in the line of her recent engaged responses and artistic engagements i.e. her own personal perceptions and comments on eternal issues which are always bitterly provocative and, as a rule, of a broad spectrum. This, on the other hand, to some people might seem a tedious moralizing which consequently has nothing to do with art per se. Of course this is not the case, especially when it refers to an artist such as Janešlieva. This is so because Slavica does not lecture, she does not preach or send messages. She leaves that to the less inventive ones. Within herself, Janešlieva actually carries the theme, carries and suffers the pain, makes it grow and ripen within her until it becomes a solid concept, a concept with a precise idea and a formulated vision. Thus, in this concept of hers, there is no room for cheap moralizing or banal flattering!” (Zlatko Teodosievski, Grafting (catalogue), National Gallery, 2007)
 
“The prints from the series Narratives1718 are all a kind of testimony, a collection of multiplied fragments of family annals in which Janešlieva, through her own discourse and point of view, writes herself (in), inprints herself and reads herself. Through the concentrated emotion manifested by the colours and obscured photographs and drawings, the artist at the same time becomes a narrator who guides us through the trajectory of both her own and our reminiscences.” (Koncha Pirkoska, Narratives and Symbols (catalogue), National Gallery, 2004)
 
“The theme of Slavica Janešlieva’s exhibition “A Cry” is the controversial Macedonian social reality at this particular crucial and critical historical moment. The scene on which two hospital beds are placed, covered with unusual bed-covers, is a metaphorical presentation of the traumatic temptations, challenges and dilemmas of the Macedonian entity and state laid open to paroxysm by the war crisis in 2001.
The cut under the skin of these questions that in her symbolic presentation Janešlieva makes is a very deep and vulnerably sensitive one, but also utterly sincere and free of any restraint and caution. This work is actually dedicated to emotions: the feelings of sorrow, pain, revolt, pride, joy, beauty…. i.e. the ability of perceiving and experiencing things as a confirmation of the individual’s existence. In other words, “A Cry” is a revolt against the indifference of the “subject-in-agony”, or even a rejection of its position of helplessness and withdrawal.” (Zoran Petrovski, A Cry (catalogue), Museum of Contemporary Art, 2002)
 
 
Life

What distinguishes artists from other people is the act of creation. I cook, do laundry, clean the house… I love flowers and gardening, touching the earth. Like many artists, I am probably more sensitive to my surrounding, have my own opinions and thoughts, and need my own space – a ‘room of one’s own.’ I am in contact with creative young people who will shape the visual arts scene in our country, and hopefully beyond. Close interaction with the students through the almost individualized teaching methods benefits both them and me.
I am the first female Dean of our Faculty in its 45-year history. Since birth, due to my parents and ancestors, I haven’t felt the need to prove gender equality; I simply see myself as equal. Although, I must admit that when I was a child/younger, there was a period when I wished I were a boy. I think I sensed different treatment, though now I can’t recall the reason for that desire. Through my professional and artistic work, I hope to help other women who haven’t had a similar environment to see this as a reality; it is very important for women to be present in all professions and roles. 
Naturally, I explore themes related to the status and position of women, as well as their absence from art history (except in rare cases), both personally and professionally. My doctoral research focuses on the intermediality of female visual creativity with literature. My son asks why he doesn’t carry my last name.
Motherhood has definitely changed me because I now live and create not only for myself but also for him. I wanted to be a mother without giving up my artistic and professional career; I don’t understand why women should have to choose.

The text is a result of the invitation by Ivana Vaseva (2025) and the final version of the statement was edited in collaboration with her.

1Image: Slavica Janešlieva, Traces of Confusion, satin and embroidery, dimensions variable, 2020

2Image: Slavica Janešlieva, Letters, photoaquatint, etching, stencil, hair, plastic foil, self-adhesive foil;150x500x0,2cm; 60 objects, 14x14cm each, Open Graphic Studio, Skopje City Museum, 1998; photo credits: Slavica Janešlieva

3Image: Slavica Janešlieva, Chess as Metaphor of Life, drawing with colored pencils on paper, two chess pieces, drawing on glass with relief outliner and text, 45х100х3cm, 2019; photo credits: Robert Jankuloski

4Image: Slavica Janešlieva, Shadows, 2011 (National Gallery)

5Image: Slavica Janešlieva, Inter Spem et Metum, 700x700x260cm, Macedonian Pavilion at the 60. Venice Art Biennale, 2024, photo credits: Robert Jankuloski.

6Image: Slavica Janešlieva, Inter Spem et Metum, 700x700x260cm, Macedonian Pavilion at the 60. Venice Art Biennale, 2024, photo credits: Robert Jankuloski.

7Image: Slavica Janešlieva, Immigrant or Emigrant or Maybe I, 2016 160x70x7cm, sleeping bag, 2700 drawing pins and 13kg candies produced in “Europe” (candy factory). (photo credits: Stanko Nedelkovski)


8Image: Slavica Janešlieva, Immigrant or Emigrant or Maybe I, 2016 160x70x7cm, sleeping: bag, 2700 drawing pins and 13kg candies produced in “Europe” (candy factory). (photo credits: Stanko Nedelkovski)


9Image: Slavica Janešlieva, Monument of the end of the 20th and the beginning of the 21st century (with two unintentional human errors), 2016, 130x100x200cm, tent, two colours of sawing thread (photo credits: Stanko Nedelkovski)

10Image: Slavica Janešlieva, Grafting (room 1, 2 & 3), 2007 (National Gallery, photo credits: Robert Jankuloski)

11Image: Slavica Janešlieva, Grafting (room 1, 2 & 3), 2007 (National Gallery, photo credits: Robert Jankuloski)

12Image: Slavica Janešlieva, Grafting (room 1, 2 & 3), 2007 (National Gallery, photo credits: Robert Jankuloski)

13Image: Slavica Janešlieva, A Cry, 2002 (Museum of Contemporary Art, photo credits: Robert Jankuloski)

14Image: Slavica Janešlieva, Fragility of Life (detail), 2003

15Image: Slavica Janešlieva, Fragility of Life (detail), 2003

16Image: Slavica Janešlieva, Reading the Clouds, pillows, digital print, video; dimensions variable, 1999

17Image: Slavica Janešlieva, The Name, mixed media (aquatint, dry point, photographics), 43cm x 77cm, 2004

18Image: Slavica Janešlieva, Reminiscence I, mixed media, 80x110cm, 1998

Славица Јанешлиева (1973, Скопје) е визуелна уметница со изразен мултимедијален и интермедијален пристап. Нејзиното творештво е дел од нејзината интима, нејзината лична архива, од фамилијарните наративи, од нејзиниот микрокосмос, чија аналогија или контекстуализација не останува само во рамки на интимното, туку станува и концепт кој се овоплотува во општественото милје, кој допира социо-политички аспекти, историја, филозофија, метафизика.  
По образование е графичарка, но нејзиниот препознатлив исказ и исклучителна дарба за визуелна нарација ги пренесува преку различни медиуми: графика, објект, уметничка инсталација, цртеж, фотографија, видео, уметничка книга итн. Нејзините дела се изложувани на жирирани и курирани национални и меѓународни изложби низ целиот свет. Реализирала 30 самостојни изложби и над 300 групни изложби. Добитничка е на повеќе меѓународни и национални награди и признанија, а дел од нејзиното творештво збогатува значајни колекции во земјата и во странство. Во 2024 година е македонски претставник на 60. Венециско уметничко биенале.

Живее и работи во Скопје, како редовна професорка на Катедрата по графика и трансмедиумски практики на Факултетот за ликовни уметности, Универзитет „Св. Кирил и Методиј“ во Скопје, каде од февруари 2023 година ја извршува функцијата декан.

Образование:
2018 – Докторира на Филолошкиот факултет „Блаже Конески“, Компаративни студии, под менторство на проф. д-р Мартиновски.
1998 – Магистира на ФЛУ, област графика, под менторство на проф. м-р Малиданов.
1996 – Дипломира на ФЛУ, Катедра по графика, во класата на проф. м-р Јакимовски.

Изјава на уметницата

Кога бев дете и сè уште не знаев да читам, често во раката имав фотографија. Кога ќе ме прашаа: „Што правиш со фотографијата?“, им велев: „Читам.“ Всушност цртав (како и сите) пред да научам да пишувам и да читам, но и кога цртав, пишував, понекогаш и букви, ама наопаку, освен О. Живеам живот на создавање. Секојдневие исполенето со прашања кои некогаш немаат одговор, решенија кои некогаш не решаваат проблем. Но, имам одговорност да се искажам како го доживувам светот во кој живееме1

„Личните приказни ги користам како референци за да истражам теми на идентитет, сеќавање/меморија и самоспознавање. Нашето општество има проблем со меморијата и националниот идентитет. Лично сметам дека е многу важно да се осознае сопствениот идентитет – идентитетот на семејството, потеклото, да се раскажат и запишат семејните приказни, за да може да се биде комфорен во сопствената кожа. Само на тој начин може да се биде свесен и за националниот идентитет. Ниеден дел од меморијата не треба да биде избришан.

Семејството го гледам како симбол на демократско општество, особено ако тоа семејство е составено од различни националности, религии или пак семејство во кое се зборуваат повеќе јазици. Во моето семејство јас сум архиварот на сеќавањата. Во разни фиоки и кутии чувам фотографии, писма, парчиња коса, нокти, документи…2

Сеќавањата се елузивни, фрагментирани и субјективни. Меморијата е погоден материјал за разработка и ми нуди можност да прикажам чувства за настани или доживувања симболично или директно. Всушност сметам дека личната меморија секогаш може да предизвикува сеќавања од колективната меморија, па така со малите лични приказни намерата е да допрам големи општествени теми.

Писмата или текстовите ми овозможуваат да ги спојам визуелниот и пишаниот јазик, да ги третирам како текстура или пак како содржина, како присуство и отсуство. Слично е и со фотографиите и звукот, кои истовремено ги користам како сензорни чкрапала. Тие нудат повеќе аспекти за истражување и ја скокоткаат меморијата. Се обидувам да допрам до гледачот на повеќе нивоа за да не биде мојата уметност само видена, туку и почувствувана, запаметена и доживеана на начин кој поттикнува умствена интерпретација.“ (од интервју со Културен живот, ноември 2024 година)

„Просторот помеѓу хартијата и стаклото3 што е овозможен од длабочината на рамката-кутија. Тој простор може да се сфати како пауза, како празен простор помеѓу два збора, како вакуум што го чува воздухот што го дишам, како време сегашно – помеѓу минатото и иднината, како кутија полна чувства, како простор кој овозможува да се создадат сенки4, како простор во кој сѐ се случува. (од интервју со Културен печат, број 206, во печатеното издание на весникот „Слободен печат“ на 25-26.11.2023 година)

„Овој мултимедијален, мултинаративен и трансдисциплинарен проект на Јанешлиева се занимава токму со аспектот на ‘Странецот’, на ‘Другиот’, со кој го отпочнав овој есеј, виден низ многу слоевити нивоа на антиципација на контекстот56 Ова дело се надоградува на некои претходни интереси на авторката кои ги третираат стратификацијата, историјата, нарацијата, бегалството и миграциите, (не)слободата, идентитетот, материјалната чувственост, набљудувањето, лексичката контекстуалност, (себе)одразот/рефлексијата, релациите, женскиот принцип, мануелноста и тактилноста итн. Тие можат да се најдат во многу нејзини дела, меѓу кои некои од најзначајните се Состојби (2016)789, Сенки (2011), Калемење (2007)101112, Крик (2002)13, Кршливоста на животот1415 (2003), Небомантија16 (1999) итн.“ (Ана Франговска, Inter Spem еt Metum (каталог), Национална галерија, 2024 година)

„Логично се присутни јасно диференцирани авторски стојалишта, од кои во дадениот случај би ги издвоиле/потенцирале: ставовите кон горливи теми произлезени од контекстот на општите приказни наспроти интимните психолошки дијалози; чувството за поврзаност и условеност на нештата во поширок контекст; дијалектичкиот однос на делот и целината, автореференцијалноста, личните и општи приказни, меморијата и сегашноста, реалноста и метафорите – сето тоа прецизно секцирано и моделирано во сопствените спротивставености со помош на нарацијата како структура што ги поврзува. „Материјализирани“ елементи со симболично значење што ги среќаваме во континуитет во ова творештво се огледалата, текстот, везот, перниците, шахот, лажиците, додека текстуалната нарација ја провоцира публиката на размислување и иницирање дијалог.“ (Маја Чанкуловска-Михајловска, Состојби (каталог), 2016 година)  

„… за досегашниот уметнички исказ на Славица Јанешлиева е битно да се потенцираат две нешта. Првото би било нејзината впечатлива раскажувачка пленливост, леснотијата со која што таа ги извлекува миговите/приказните од меморијата и, слично на најдобрите постмодернистички раскажувачи, ‘ги меша’ контекстите, времињата, редоследот, ситуациите…, притоа не инсистирајќи на сопствената верзија туку дозволувајќи му и на гледачот да составува своја приказна. Второто, пак, се однесува на извонредното чувство за визуелизација на нарацијата, каде меморијата/приказната се преточува во претстава, објект, боја – материјализирана супстанца – што моќно ќе ги синтетизира историјата/традицијата и секојдневието, големите идеи и малите нешта, емоциите и рефлексиите, метафорите и значењата.

Всушност, целокупниот досегашен авторски исказ на Јанешлиева – графичкото творештво, инсталациите, објектите итн. – главно се определува во општите модалитети на т.н. ‘уметност во прво лице’ или, уште подобро, во доменот на ‘интерсубјективитетот’ и (авто)рефлексивното. Тоа ќе рече дека нејзините досегашни проекти, безмалку во континуитет на една сосема лична ‘приказна’, се врзуваат во еден вид самореференцијален систем компониран од сегментни стории со интимно-семеен бекграунд. Во тој контекст интимното/семејното може да заличи на замена за општото/општественото, ‘бегство’ од оваа и ваква општествена реалност, но во самата суштина сепак е длабоко поврзано со редица горливи (традиционални. морални…) дилеми актуелни за глобалната средина.“ (Златко Теодосиевски, Јанешлиева (каталог), Национална галерија на Македонија, 2005 година)

„Оттука, овој проект на Јанешлиева е всушност уште еден во редицата нејзини актуелни ангажмани, нејзини лични видувања и „коментари“ на вечни теми, секогаш горчливо провокативни и по правило со „широк спектар”. Ова пак, од друга страна, некому може да му заличи на здодевно морализирање коешто, во крајна линија, нема врска со уметноста per se. Се разбира дека не е така, а особено не кога е во прашање уметник од типот на Јанешлиева. Зашто Славица не држи лекции и не праќа пораки. Тоа им го препушта на помалку инвентивните. Таа во себе „ја носи“ темата/болката, ја развива/ја „зрее“ до цврст концепт со јасна мисла и профилирана визура. И во тој концепт нема место за евтини морализирања или банални додворувања!“ (Златко Теодосиевски, Калемење (каталог), Национална галерија на Македонија, 2007 година)

„Сите графики од циклусот „Наративи“1718 претставуваат своевиден тестамент, збирка од размножени фрагменти на семејните записи во кои Јанешлиева низ сопствениот дис(ра)курс се впишува, втиснува и чита себеси. Низ концентрираната емоција, манифестирана преку боите и сфуматираните фотографии и цртежи, авторката истовремено се профилира и како наратор кој нè води низ траекторијата на нејзините и на нашите спомени.“  (Конча Пиркоска, Наративи и симболи (каталог), Национална галерија на Македонија, 2004 година) 

„Контроверзната македонска општествена стварност во овој критичен историски момент е тема на изложбата „Крик“ на Славица Јанешлиева. Сцената на која се поставени два болнички кревета послани со две необични постелнини е метафорична претстава за трауматичните искушенија и дилеми на македонскиот ентитет и држава отворени до пароксизам со воената криза во 2001 година. Засекот под кожинката на тие отворени прашања кој го прави Јанешлиева со својата симболична претстава е мошне длабок и ранливо чувствителен, но исто така и искрен без задршка и обѕири. Делото им е, всушност, посветено на емоциите: на чувствата на тага, болка, револт, гордост, радост, убавина…. односно на способноста за перципирање и доживување како потврда на сопственото постоење. Со други зборови, „Крик“ е побуна против рамнодушноста на „субјектот-во-агонија“, или уште повеќе негово отфрлање на позицијата на немоќ и повлекување пред стварноста. (Зоран Петровски, Крик (каталог), Музеј на современата уметност, 2002 година) 

Живот

Она што ги прави уметниците различни од другите луѓе е создавањето. Готвам, пружам веш, чистам дома… обожавам цвеќиња и градинарство, допир со земја. Како и повеќето уметници, веројатно сум посензитивна на опкружувањето, имам сопствени ставови и размислувања и потреба од сопствен простор – „сопствена соба“. Во контакт сум со креативни млади луѓе кои во иднина ќе ја создаваат визуелната сцена во државата, а се надевам и пошироко. Блиската комуникација со студентите, заради речиси индивидуалната настава, е добра за нив, но и за мене.

Прва жена декан сум на факултетот во текот на 45-годишното постоење на оваа високообразовна институција. Јас од раѓање, заради моите родители и предци, ја немам потребата да ја докажувам еднаквоста на половите, едноставно се доживувам еднакво. Иако морам да признаам, кога бев дете/помлада, еден период посакував да сум машко, мислам дека чувствував поинаков третман, сега не ми текнува зошто била таа желба. Сметам дека со професионалната и уметничка активност придонесувам другите жени кои го немале сличното опкружување да знаат дека тоа е реалност, односно многу е битно присуството на жените во сите професии и функции. Секако дека се бавам со темите за статусот и положбата на жената, како и нејзиното неприсуство во историјата на уметноста (освен ретки примери), лично и професионално. Темата на мојот докторски труд е интермедијалноста на женското визуелно творештво со книжевноста. Син ми ме прашува зошто не го носи моето презиме.Мајчинството дефинитивно ме промени, бидејќи сега не живеам и создавам само за себе, туку и за него. Сакав да бидам мајка и да не се откажам од уметничка и професионална кариера, не сфаќам зошто би требала да бирам.

Текстот е резултат на поканата од Ивана Васева (2025) и конечната верзија на изјавата е уредена во соработка со неа.

1Слика: Славица Јанешлиева, Траги на збунетост, сатен и конец, менливи димензии, 2020

2Слика: Славица Јанешлиева, Писма, фотоакватинта, бакропис, шаблон, коса, пластична и самолеплива фолија; 150x500x0,2cm; 60 објекти, секој 14x14cm, Отворено графичко студио, Музеј на град Скопје, 1998 година; фотографија Славица Јанешлиева

3Слика: Славица Јанешлиева, Шахот како метафора за животот, цртеж на хартхија со моливи во боја, две шаховски фигури, цртеж на стакло со контур паста и текст, 45х100х3cm, 2019; фотографија: Роберт Јанкулоски

4Слика: Славица Јанешлиева, Сенки, 2011 (Национална Галерија)

5Слика: Славица Јанешлиева, Inter Spem et Metum (Помеѓу надеж и страв), 700x700x260cm., Македонски павилјон на 60. Уметничко биенале во Венеција, 2024, фотографија: Роберт Јанкулоски

6Слика: Славица Јанешлиева, Inter Spem et Metum (Помеѓу надеж и страв), 700x700x260cm., Македонски павилјон на 60. Уметничко биенале во Венеција, 2024, фотографија: Роберт Јанкулоски

7Слика: Славица Јанешлиева, Имигрант, емигрант или можеби јас, 2016 160х70х7см, вреќа за спиење, 2700 притискачи и 13 кг. бонбони „Европа“ (фотографија: Станко Неделковски)


8Слика: Славица Јанешлиева, Имигрант, емигрант или можеби јас, 2016 160х70х7см, вреќа за спиење, 2700 притискачи и 13 кг. бонбони „Европа“ (фотографија: Станко Неделковски)

9Слика: Славица Јанешлиева, Споменик за крајот на 20 и почетокот на 21 век (со две ненамерни човечки грешки), 2016, 130х100х200см, шатор, извезен текст со конец во две бои (фотографија: Станко Неделковски)

10Слика: Славица Јанешлиева, Калемење (простор 1, 2 и 3), 2007 (Национална Галерија, фотографија: Роберт Јанкулоски)

11Слика: Славица Јанешлиева, Калемење (простор 1, 2 и 3), 2007 (Национална Галерија, фотографија: Роберт Јанкулоски)

12Слика: Славица Јанешлиева, Калемење (простор 1, 2 и 3), 2007 (Национална Галерија, фотографија: Роберт Јанкулоски)

13Слика: Славица Јанешлиева, Крик, 2002 (Музеј на современата уметност, фотографија: Роберт Јанкулоски)

14Слика: Славица Јанешлиева, Кршливоста на животот (детаљ), 2003

15Слика: Славица Јанешлиева, Кршливоста на животот (детаљ), 2003

16Слика: Славица Јанешлиева, Небомантија, перници, дигитален печат, видео; димензии менливи, 1999

17Слика: Славица Јанешлиева, Името, комбинирани техники (акватинта, сува игла, фотоакватинта), 43х70см, 2004

18Слика: Славица Јанешлиева, Реминисценции I, комбинирани техники, 80x110cm, 1998