Linda Lach

Linda Lach (she/his, b. 1995) – polish artist whose practice explores subjects of personal memory, care, bodily exhaustion and experience of isolation. Working with aluminum, resin, and synthetic fabrics, she utilizes intimate transparencies and self-overwriting signals as carriers that challenge the anthropocentric perspective. What does it mean to have a ‘body’?
How to define its extents? By proposing an intersectional model of reality that is continuous and infinite, rather than quantifiable and categorizable, Lach advocates for a heterogeneous reality that combines optimal efficiency of survival strategies with biological balance. Her unique approach is informed by her background in Fine Arts and Particle Physics Winner of the Grand Prix for Best Diploma at the Academy of Fine Arts in Warsaw (2022) and the Strabag International Art Award (2023). Her works were featured at, among others: Salzburger Kunstverein, Museum of Modern Art in Warsaw, Foksal Gallery, BWA Wrocław, Artagon Pantin, GSW Opole and Ars Electronica Festival.

The need to analyze the symbolic organization of reality arose from my desire to escape it. Since childhood, I have tried to avoid the classifying gaze, questions about my body, gender, and identity. I felt the visible frustration of others when I couldn’t consolidate something that appeared to me irregularly stretched across all of reality. The defense mechanism I developed was a return to the earliest memories of my incubated ‘body’ and intimate remnants from my inner archive. Most materials I work with don’t stop light, but instead they crease and mirror it. These properties cause continuous looping, layering, and overwriting of various signals and stimuli until eventual depletion.

In my artistic practice, I use the lens of intersectionality to scrutinize the themes of isolation, memory, care, and bodily exhaustion through performative sculptures, poetry, and drawings. I seek a unified view of human-constructed reality and the factors that make us organize external phenomena in this particular way. I ponder the nature of both my personal and historical memory, transforming signals into a visual entity – as abstract as memory itself – while carefully controlling sentimental attachments.

Most recently, prompted by the rise of hypercapitalist “longevity” movement, I have been analyzing the political subtexts of isolation; I find myself drawn to the imminent estrangement from our bodies and the act of feeling itself. With Shelly Atom 1 and Endless Memory Dilation2, I attempt to expand the presence and extend the social function of sculpture, by making it stand its ground under this ideological siege and probe into the act of isolation with all its political implications. Isolation is a type of technology; it allows us to achieve a variety of goals, many of them of obvious importance: we need it to think, feel, heal, and avoid overstimulation. It can be employed to confirm and strengthen our humanity, but also to abstract it away to the point of non-existence. The new phenomenon of corporeal isolation, advertised as “longevity” or “aging research” in Silicon Valley, moves the border of the external world to the boundary between our minds and bodies. Obsessed with metric performance and rational superiority, it never asks how we feel, because it does away with the concept of “subjective sensation” replacing it with “objective measurement”. Deprived of our bodies, memory becomes the last thing still placing us in time.

In works from the Cache3series I analyze processes of organizing4, storing5, overwriting6, and dissipating information7. The objects are made of aluminum, a material inherently recyclable with an innate capability of constant change; no inscription or shape is final, manifesting only a specific temporal slice. Reflective surfaces give the works a participatory aspect, overlaying the engravings with the spectator’s appearance. Through the use of the formal language of data flow analysis, I attempt to carefully deconstruct the concept of cachè memory and how it generates our personalities. Drawing on Gilbert Simondon’s philosophy, human individuation happens on a shimmering surface separating “consciousness” from “environment”. The dialectic between the external stimuli continuously processed by our bodies and the internal desire to stabilize the latent personal memory tissue gives rise to the constant tension of the personality shell. Remnants of past synthesis attempts take the form of notes engraved onto the environment, an intimate residue of caching.

I perceive the acts of empathy as wider than just humans and humanity. Rejection of anthropocentric point of view on acts of care forces me to consider: What is a “body”? What are the extents of a “body”? What does it mean to exhaust a “body”? Mutex thread series objects89serve the role of protectors, closely observing the mechanisms and practices of survival in safety-critical hostile environments, such as complex multifaceted realities of contemporary social seclusion. To make them, I sourced instruments from the medical sector and abstracted them from the native state and function. Mutex thread ponders the ability to survive in our current environment. In a self-reflective gesture, it asserts that only brutal temporary locks can save it from peril. In a final desperate attempt to persevere, it starts overlapping soft and abstracted elements, which results in overwriting layers of something previously familiar into an unnamed and alien form of life. Depicting “body” without an actual body.

My actions always begin with the act of isolating, stretching, and molding my personal memory10. I see reality as continuous and infinite, rather than countable and categorizable. Intersectionality, which unleashes the potential for infinite change, allows one to see the expansion of boundaries in exhaustion and elements of brutality in care. My practice advocates for a heterogeneous model of reality that combines the optimal efficiency of survival strategies with compassionate intricacy of biological balance.

1Linda Lach, Shelly Atom, 2025, steel, aluminium, latex, silicon, oxygen tube, 130 x 42 x
187 cm.
2Linda Lach, Endless memory dilation, 2024, steel, aluminium, glass, levitator module,
magnet, human milk, 160 × 190 × 50 cm.
3Linda Lach, Cache [3], 2024, polished aluminum, aluminum frame, 21 x 33 x 2,5 cm.
4Linda Lach, Cache [2], 2024, polished aluminum, aluminum frame, 21 x 33 x 2,5 cm.
5Linda Lach, Blocking factor, 2024, aluminum, 135 x 65 x 5 cm.
6Linda Lach, Rounding error, 2024, resin, engraved aluminum, 38 x 26 x 6 cm.
7Linda Lach, Guard digit, 2024, resin, engraved aluminum, 38 x 23 x 6 cm.
8Linda Lach, Mutex thread 2, 2025, resin, aluminium, latex, leather, tourniquet, gyn surgical instrument, 60 x 50 x 10 cm.
9Linda Lach, Mutex thread 1, 2025, resin, aluminium, plastic, leather, tourniquet, ortho
surgical instrument, 37 x 10 x 130 cm.
10Linda Lach, Explicitly shared socket, 2025.

Linda Lach (ona/jego, ur. 1995) – polska artystka wizualna, która w swojej praktyce bada obszary pamięci, opiekuńczości, cielesnego wyczerpania i doświadczenia izolacji. Pracując z aluminium, żywicą oraz syntetycznymi tkaninami wykorzystuje intymne przezroczystości i nadpisujące się komunikaty jako nośniki podważające antropocentryczną perspektywę. Co to znaczy mieć ‘ciało’? Jak wyznaczyć jego granice? Poprzez propozycję intersekcjonalnego spojrzenia na rzeczywistość jako ciągłą i nieskończoną, zamiast policzalnej i kategoryzowalnej Lach opowiada się za heterogenicznym modelem rzeczywistości łączącym
optymalną wydajność strategii przetrwania z biologiczną równowagą. Jej podejście kształtuje
dwutorowe wykształcenie z obszaru fizyki i sztuk pięknych.
Zwyciężczyni Grand Prix za Najlepszy Dyplom Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie
(2022) oraz Strabag International Art Award (2023). Jej prace były prezentowane m.in.: Salzburger Kunstverein, Muzeum Sztuki Współczesnej w Warszawie, Galerii Foksal, BWA Wrocław, Artagon Patin, GSW Opole i Ars Electronica Festival.

Potrzeba analizy symbolicznej organizacji rzeczywistości, wzięła się u mnie z konieczności jej unikania. Od dzieciństwa starałam się unikać klasyfikującego wzroku, pytań o moje ciało, moją płeć i tożsamość. Czułam widoczną frustrację innych kiedy nie byłam w stanie spoić czegoś co jawiło mi się jako nieregularnie rozciągnięte na całą rzeczywistość. Moim mechanizmem obronnym stał się powrót do najwcześniejszych wspomnień o moim inkubowanym „ciele” i intymnych pozostałości z mojego osobistego archiwum. Większość materiałów, z którymi pracuję, nie zatrzymuje światła – zamiast tego je zakrzywia i odbija. Te właściwości powodują zwielokrotnianie, nawarstwianie i nadpisywanie rozmaitych sygnałów i bodźców, aż do ich ostatecznego wyczerpania.

W mojej praktyce artystycznej wykorzystuję intersekcjonalne spojrzenie do badania tematów izolacji, pamięci, troski oraz cielesnego wyczerpania poprzez rzeźby performatywne, poezję i rysunki. Szukam ujednoliconego spojrzenia na konstruowaną przez człowieka rzeczywistość i czynniki, które sprawiają że decydujemy się organizować zewnętrzne zjawiska w ten właśnie sposób. Zastanawiam się nad naturą zarówno mojej osobistej, jak i historycznej pamięci, przekształcając informacje w wizualny byt – podobnie abstrakcyjny co pamięć – jednocześnie starannie kontrolując sentymentalne przywiązania.

Ostatnio badam rozwój hiperkapitalistycznego ruchu „longevity” i analizuję polityczne podteksty izolacji. Interesuje mnie nieuchronne wyobcowanie z naszych ciał i samego aktu odczuwania. W pracach Shelly Atom1i Endless Memory Dilation2dążę do poszerzenia obecności oraz społecznej funkcji rzeźby poprzez umieszczenie ich w środku tego ideologicznego zagrożenia i zgłębianie aktu odosobnienia wraz z jego politycznymi implikacjami. Uważam, że izolacja jest rodzajem technologii. Pozwala nam osiągać rozmaite cele, wiele o oczywistym znaczeniu: potrzebujemy jej, by myśleć, czuć, leczyć się i unikać nadmiernej stymulacji. Może potwierdzać i wzmacniać nasze człowieczeństwo, ale także odzierać nas z niego poprzez wyabstrahowanie skutkujące całkowitym wyczerpaniem. Nowe zjawisko izolacji cielesnej, reklamowane w Dolinie Krzemowej jako „longevity” czy „aging research”, przesuwa granicę świata zewnętrznego na miejsce styku umysłu i ciała. Skupione na metrycznej wydajności i racjonalnej wyższości, nigdy nie pyta o nasze odczucia – zastępuje „subiektywne doznanie” „obiektywnym pomiarem”. Pozbawieni ciał, umiejscawiamy się w czasie jedynie poprzez pamięć.

W serii Cache3analizuję procesy organizowania4, przechowywania5, nadpisywania6i rozpraszania informacji7. Obiekty z aluminium – materiału z natury podlegającego recyklingowi i nieustannym przemianom – nie mają ostatecznych kształtów, ucieleśniając jedynie wycinek czasu. Lustrzane powierzchnie z którymi pracuję nadają pracom partycypacyjny charakter, nakładając tkankę wyrytą w blasze na odbicie widza. Przy użyciu formalnego języka analizy przepływu danych dekonstruuję koncepcję pamięci podręcznej (cachè) i jej rolę w kształtowaniu osobowości. Czerpiąc z filozofii Gilberta Simondona, ludzka indywidualizacja dokonuje się na migoczącej powierzchni rozgraniczającej „świadomość” od „środowiska”. Dialog między bodźcami zewnętrznymi przetwarzanymi przez ciała a wewnętrzną potrzebą stabilizacji utajonej tkanki pamięci generuje napięcie powłoki naszej tożsamości. Szczątki nieustannych prób utrzymania równowagi przybierają formę notatek utrwalonych w “środowisku” tego tkliwego osadu.


Postrzegam akty empatii wykraczające poza to co ludzkie i od-ludzkie. Odrzucenie antropocentrycznego punktu widzenia na aspekty dbania i troski generuje pytania: Czym jest „ciało”? Gdzie leżą jego granice? Co oznacza jego całkowite wyczerpanie? Obiekty z serii Mutex Thread89pełnią rolę protektorów, badających mechanizmy przetrwania w środowiskach wrogich, takich jak wielowymiarowa rzeczywistość współczesnej izolacji społecznej. Botaniczne formy z którymi pracuję powstają poprzez wyjęcie elementów chirurgicznych z ich natywnych funkcji i wyabstrahowanie do momentu gdy stają się nieczytelne dla oka. Poprzez te rzeźby badam moją zdolność do przetrwania w aktualnym środowisku. W samorefleksyjnym geście obiekty z serii Mutex Thread hipotetyzują, że tylko brutalne, tymczasowe blokady mogą uchronić nas przed niebezpieczeństwem. W desperackiej próbie przetrwania nakładają miękkie, wyabstrahowane elementy, przekształcając warstwy czegoś znajomego w septyczną, obcą formę życia – przedstawiając „ciało” pozbawione ciała.

Moje działania zawsze zaczynam od wyizolowania, rozciągnięcia a w konsekwencji przekształcania mojej osobistej pamięci10. Postrzegam rzeczywistość jako ciągłą i nieskończoną, zamiast policzalną i kategoryzowalną. Intersekcjonalność, uwalniająca potencjał nieskończonej zmiany, pozwala mi dostrzec rozszerzanie granic w wyczerpaniu oraz tkliwe cząstki brutalności w trosce. Moja praktyka opowiada się za heterogenicznym modelem rzeczywistości łączącym optymalną efektywność strategii przetrwania ze empatyczną złożonością równowagi biologicznej.

1Linda Lach, Shelly Atom, 2025, steel, aluminium, latex, silicon, oxygen tube, 130 x 42 x
187 cm.
2Linda Lach, Endless memory dilation, 2024, steel, aluminium, glass, levitator module,
magnet, human milk, 160 × 190 × 50 cm.
3Linda Lach, Cache [3], 2024, polished aluminum, aluminum frame, 21 x 33 x 2,5 cm.
4Linda Lach, Cache [2], 2024, polished aluminum, aluminum frame, 21 x 33 x 2,5 cm.
5Linda Lach, Blocking factor, 2024, aluminum, 135 x 65 x 5 cm.
6Linda Lach, Rounding error, 2024, resin, engraved aluminum, 38 x 26 x 6 cm.
7Linda Lach, Guard digit, 2024, resin, engraved aluminum, 38 x 23 x 6 cm.
8Linda Lach, Mutex thread 2, 2025, resin, aluminium, latex, leather, tourniquet, gyn surgical instrument, 60 x 50 x 10 cm.
9Linda Lach, Mutex thread 1, 2025, resin, aluminium, plastic, leather, tourniquet, ortho
surgical instrument, 37 x 10 x 130 cm.
10Linda Lach, Explicitly shared socket, 2025.