Kornelia Dzikowska
– born 1990 in Gdynia – is a visual artist, a doctoral student at the Academy of Fine Arts in Warsaw, a two-time scholarship holder of the Minister of Culture and National Heritage and the winner of the main prize at the Best Diplomas of the Academy of Fine Arts 2018 exhibition. She studied under a research scholarship at the Akademie der Bildende Künste in Stuttgart and at the Universität der Künste in Berlin. She is a graduate of the Leon Schiller National Film, Television and Theatre School in Lodz, Poland. She creates mainly spatial and multimedia installations, also designs visual space in theater performances.
Portrait of the artist by M. Grzybowski.
I treat being an artist as both my identity and my profession. Identity has something unconditional about it and is somewhat beyond my control. My “hypersensitivity” to reality translates into creative actions that happen to some extent subconsciously1. Apart from my individual artistic activities, I also design scenography23 and costumes45 for theatrical performances, so I am constantly involved in creating the visual and conceptual layer.
For me, art is a tool to raise questions and challenge the obvious. It should raise important issues and widen the path of interpretation. I am interested in non-obvious confrontations of emotions, memories, gestures, colors and structures67. As a visual artist, I refer to the world, humsan being and the prevailing rules created by them89 (this is often done with specific symbols10, metaphors1112, with which my actions play a kind of game13). The viewer is an integral part of my spatial arrangements, installations or objects14. It is also up to him/her to make the final interpretation of the artistic situation. I love to observe how the forms I create can explore and move unexpected areas of perception. Being an artist is for me both a professional job and a way of functioning in the world. What I value in creating is the opportunity to explore topics that are important to me on multiple levels. This also includes the possibility of feminist expression.
In 2014, I created a work entitled Pieta15, which spoke about the approach to gender and the origins of biblical characters. I referred to Polish tradition, the church, and how the figure of a woman shapes it, while leaving much room for interpretation, critical thinking, and questioning of the “truths” developed over the years16. Since then, I have created many works, yet it is to this work that I often return, treating it as a kind of subversion in my thinking about the common interpretation of the canons of art17. At the same time, my perception regarding the functions imposed on women in society and in the family has changed.
I view my creative practice as a continuous and coherent process. The works function separately, but the process of making them incorporates the experience of previous works. I analyze them and see how they all interconnect. An example of this strategy is a series of digital drawings “Notes from the passing of time”18. They are an attempt to freeze the moment and emotions. It has acquired a deeper meaning as a result of the pandemic, exposing one’s powerlessness in the face of the passage of time. For me, time is one of the dimensions that I take up as the subject of my work. The series itself was a leaven for the creation of subsequent works: “I want to come back”19, “Past People”2021, “Everything is great”22 and “Exaggerated notes from the passing of time”23.
Referring to history, the context of place24 or specific architecture of a space, I create works that are stronger and richer in meaning25. I am interested in how many levels one work of art can function on and how its overtone changes due to the changing external factors such as time, history, technology or society. This research often results in site specific activities26.
I assume that there is no one correct experience of art, so I do not impose a way of interpretation or profile of my works on their recipients. I would not like them to be attributed to any particular trend or way of thinking. I try to use the minimum amount of means to create the desired visual effect27. However, I do not limit myself to one kind of activity. This also applies to the sphere of femininity, which is present in my works. I consider the palette of imposed attitudes and rituals that are instilled in our heads.
When asked if women artists should deal with a particular topic, I would say that if we defined or imposed topics, it would create an artificial situation, limit the freedom and sincerity of the message. In order to stop reproducing patriarchal social models, women’s voices must be heard.
In my works, I balance between a sense of control and spontaneity. Often the final form of the work is shaped by the laws of physics or the initiative of the recipient28. I aim to create a contemplative atmosphere with my installations. Micro-variables can only be most accurately observed in a moment of complete concentration, which serves to deepen perception. Delicate movements, sounds, changes of light, color, softness and refraction, I want them to have the greatest impact. They form a sum of elements that make up the poetics of the situation, where art can be a tool for stimulating undiscovered feelings, for deep reflection and broadening horizons.
Text was written in collaboration with Magdalena Adameczek (2020).
1Image: Kornelia Dzikowska, Notatki z upływającego czasu, exhibition, BWA Bydgoszcz, photo M. Landsberg, thanks to Gallery BWA in Bydgoszcz. Courtesy of the artist and BWA Bydgoszcz.2Image: Kuba Kowalski, Tramwaj zwany pożądaniem, play, production Teatr im. J. Ostarwy in Lublin, set and costume design Kornelia Dzikowska, photo N. Kabanow. Courtesy of the artist and Teatr j. Ostrawy.
3Image: Kuba Kowalski, Intymne życie Jarosława, play, production Teatr Wybrzeże in Gdańsk, set and costume design Kornelia Dzikowska, photo D. Werner. Courtesy of the artist and Teatr Wybrzeże.
4Image: Barbara Wysocka, 1984, play, production Teatr Powszechny in Warszaw, costumes Kornelia Dzikowska, phoot K. Bieliński. Courtesy of the artist and Teatr Powszechny.
5Image: Tomasz Cymerman, Simona, gdzie jesteś?, play, production Teatr Łaźnia Nowa in Krakow, kostiums Kornelia Dzikowska, photo M. Stolarska. Courtesy of the artist and Labirynt 2 Gallery.
6Image: Kornelia Dzikowska, Spatial action, approaching, 2014, site- specific installation, synthetic hair, steel, glass neon, 3 x 5 x 2,2 m. Gallery Labirynt 2 in Lublin, photo K. Gubała. Courtesy of the artist and Labirynt 2 Gallery.
7Image: Kornelia Dzikowska, Spatial action, approaching, 2014, site- specific installation, synthetic hair, steel, glass neon, 3 x 5 x 2,2 m. Gallery Labirynt 2 in Lublin, photo K. Gubała. Courtesy of the artist and Labirynt 2 Gallery.
8See: magazynszum.pl/deity-of-mine-kornelii-dzikowskiej-w-zonie-sztuki-aktualnej/
9Image: Kornelia Dzikowska, Constellation of Cancer, 5 VII: 22 VII, 2019, object, Zona Sztuki Aktualnej in Szczecin, photo Janusz Piszczatowski. Courtesy of the artist and Zona Sztuki Aktualnej.
10Image: Kornelia Dzikowska, Wkład i negatyw, 2016, exhibition Museum of Modern Art in Warsaw, image: P. Litwic. Courtesy of the artist and MSN Warsaw.
11Image: Kornelia Dzikowska, Thing about Desire, 2018, installation, 3 x 3.5 m PVC object filled with water, HD video projection without sound 6’35”, Zona Sztuki Aktualnej in Szczecin, photo Janusz Piszczatowski. Courtesy of the artist.
12Image: Kornelia Dzikowska, Stolen Landscape, 2019, object, marble, 40 x 150 cm. Courtesy of the artist.
13Image: Kornelia Dzikowska, The Memory of The Water, 2019, object, PVC, polyester fabric, swimming pool, water, onyx, 2.8 x 2.8 x 2.8 m; Zona Sztuki Aktualnej in Szczecin , Zona Sztuki Aktualnej in Szczecin, photo Janusz Piszczatowski. Courtesy of the artist.
14See: labirynt.com/kornelia-dzikowska-dzialanie-przestrzenne-zblizajace/
15Image: Kornelia Dzikowska, Pieta 2014 i 2015, 2014-2015, double-channel video, no sound, looped, Academy of Fine Arts in Warsaw, photo Marek Kozakiewicz. Courtesy of the artist.
16Image: Kornelia Dzikowska, Pieta 2014 i 2015, 2014-2015, double-channel video, no sound, looped, Academy of Fine Arts in Warsaw, photo Marek Kozakiewicz. Courtesy of the artist.
17Image: Kornelia Dzikowska, Pop up monument, 2016, object, pcv, air, 0,7 x 0,7 x 4,5 m. Courtesy of the artist.
18Image: Kornelia Dzikowska, Notatki z upływającego czasu, digital drawings, 2019–2020, 42,5 x 31,9 cm, BWA Gallery Bydgoszcz, photo M. Landsberg. Courtesy of the artist and BWA Bydgoszcz.
19Image: Kornelia Dzikowska, I want to come back, 2020, installation, BWA Gallery Bydgoszcz, 2020, 50 x 50 x 600 cm, photo M. Landsberg. Courtesy of the artist and BWA Bydgoszcz.
20Image: Kornelia Dzikowska, Past People , 2020, installation, 2020, 180 x 150 x 40 cm,BWA Gallery, Bydgoszcz, photo M. Landsberg. Courtesy of the artist and BWA Bydgoszcz.
21Image: Kornelia Dzikowska, Past People , 2020, installation, 2020, 180 x 150 x 40 cm,BWA Gallery, Bydgoszcz, photo M. Landsberg. Courtesy of the artist and BWA Bydgoszcz.
22Image: Kornelia Dzikowska, Wszystko jest świetnie [All is perfect], video, 2020, 3’01”. Courtesy of the artist.
23Image: Kornelia Dzikowska, Przerysowane notatki z upływającego czasu [Exaggerated notes from passing time], installation, 2020, 4 objects: 410 x 280 x 40 cm; 410 x 280 x 40 cm; 410 x 280 x 2,5 cm; 205 x 280 x 90 cm, BWA Gallery, Bydgoszcz, photo M. Landsberg. Courtesy of the artist and BWA Bydgoszcz.
24See: archiwum.survival.art.pl/zrodlo-pracy/
25Image: Kornelia Dzikowska, Power Play, site – specific installation, 2020, silk fabric, 12 x 9 m, Project Room at Ujazdowski Castle Centre for Contemporary Art, photo Maciej Landsberg. Courtesy of the artist and CCA Warsaw.
26See: u-jazdowski.pl/program/project-room/kornelia-dzikowska
27Image: Kornelia Dzikowska, I wish I could understand you, site- specific installation, light, 2016. Courtesy of the artist.
28See: onet.pl/?utm_source=korneliadzikowska.com_viasg_kultura&utm_medium=referal&utm_campaign=leo_automatic&srcc=ucs&pid=bf76a700-2770-4acd-9809-19390c2f056d&sid=bf78661f-61f7-40de-becc-94f65255b9ae&utm_v=2
– urodzona w 1990, Gdynia – jest artystką sztuk wizualnych, doktorantką w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dwukrotną stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz laureatką głównej nagrody na wystawie Najlepsze Dyplomy ASP 2018. Studiowała w ramach stypendium naukowego na Akademie der Bildende Künste w Stuttgarcie, a także na Universität der Künste w Berlinie. Jest absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Tworzy głównie instalacje przestrzenne i multimedialne, projektuje również przestrzeń wizualną w spektaklach teatralnych.
Portret artystki M. Grzybowski
Bycie artystką traktuję zarówno jako swoją tożsamość, jak i zawód. Tożsamość ma w sobie coś bezwarunkowego i jest trochę poza moją kontrolą. Moja „nadwrażliwość” na rzeczywistość przekłada się na działania twórcze, które dzieją się w jakimś stopniu podświadomie1. Oprócz moich indywidualnych działań artystycznych zawodowo projektuję również scenografię23 i kostiumy45do spektakli teatralnych, w związku z tym nieustannie zajmuję się tworzeniem warstwy wizualnej i koncepcyjnej.
Sztuka jest dla mnie narzędziem służącym do stawiania pytań i podważania oczywistości. Powinna poruszać sprawy ważne i poszerzać drogę interpretacji. Interesują mnie nieoczywiste konfrontacje emocji, wspomnień, gestów, kolorów i struktur67. Jako artystka wizualna, odwołuję się do świata, człowieka i panujących reguł tworzonych przez niego89 (często odbywa się to za pomocą konkretnych symboli10, metafor1112 , z którymi moje działania prowadzą swoistą grę13). Odbiorca stanowi integralną część moich aranżacji przestrzennych, instalacji czy obiektów14. Do niego należy też ostateczna interpretacja zastanej sytuacji artystycznej. Uwielbiam obserwować jak stworzone przeze mnie formy potrafią odkrywać i poruszać nieoczekiwane obszary percepcji. Bycie artystką jest dla mnie pracą zawodową jak i sposobem funkcjonowania w świecie. W tworzeniu cenię sobie możliwość wielopłaszczyznowego badania tematów istotnych dla mnie. W tym zawiera się również możliwość feministycznej wypowiedzi.
W 2014 roku stworzyłam pracę zatytułowaną Pieta15, która mówiła o podejściu do płci i genezie biblijnych postaci. Odniosłam się wówczas do polskiej tradycji, kościoła i do tego jak postać kobiety ją kształtuje – pozostawiając równocześnie dużo przestrzeni do interpretacji, krytycznego myślenia i podważania wypracowanych przez lata ,,prawd”16. Od tego czasu powstało wiele dzieł mojego autorstwa, aczkolwiek to do tej pracy często powracam traktując ją jako pewnego rodzaju przewrót w moim myśleniu o powszechnej interpretacji kanonów sztuki17. Równolegle zmieniło się moje postrzeganie dotyczące narzucanych kobiecie funkcji w społeczeństwie i rodzinie.
Postrzegam swoją praktykę twórczą jako ciągły i spójny proces. Prace funkcjonują osobno, jednakże proces ich powstawania zawiera w sobie doświadczenie poprzednich realizacji. Analizuję je i widzę jak wszystkie się ze sobą łączą. Przykładem tej strategii działania jest cykl rysunków cyfrowych ,,Notatki z upływającego czasu”18. Są one próbą zatrzymywania chwili i emocji. Nabrał on pogłębionego znaczenia na skutek pandemii, obnażając bezsilność człowieka wobec upływu czasu. Czas jest dla mnie jednym z wymiarów, który podejmuję jako temat swojej realizacji. Sam cykl był zaczynem do powstania kolejnych prac: “Chcę wrócić”19, “Przeszłościowcy”2021 , “Wszystko jest świetnie”22 i “Przerysowane notatki z upływającego czasu”23.
Odwołując się do historii, kontekstu miejsca24 lub konkretnej architektury przestrzeni, tworzę prace silniejsze i bogatsze znaczeniowo25. Interesuje mnie na ilu poziomach może funkcjonować jedno dzieło i to jak zmienia się jej wydźwięk w związku ze zmieniającymi się czynnikami zewnętrznymi jak czas, historia, technologia czy społeczeństwo. W wyniku prowadzenia tych badań niejednokrotnie powstają działania o charakterze site specific26.
Zakładam, że nie ma jednego prawidłowego doświadczenia sztuki, a więc nie narzucam sposobu interpretacji czy profilu moich prac jej odbiorcy. Nie chciałabym, aby były one przypisywane do jakiegoś konkretnego nurtu i sposobu myślenia. Staram się wykorzystywać minimalną ilość środków do stworzenia pożądanego efektu wizualnego27, jednak nie ograniczam się do jednego rodzaju działania. Tyczy się to również sfery kobiecości, która jest obecna w moich pracach. Rozpatruje paletę narzucanych postaw i rytuałów, które są zaszczepiane w naszych głowach.
Zapytana o to, czy artystki powinny zajmować się jakimś szczególnym tematem, odpowiedziałabym, że gdybyśmy określali czy narzucali tematy, tworzyłoby to sztuczną sytuację, ograniczało wolność i szczerość przekazu. Aby przestać powielać patriarchalne modele społeczne, musi zostać wysłuchany głos kobiet.
W moich realizacjach balansuje między poczuciem kontroli, a spontanicznością. Często finalną formę dzieła kształtują prawa fizyki lub inicjatywa odbiorcy28. Swoimi instalacjami pragnę tworzyć kontemplacyjną atmosferę. Mikro-zmienne mogą być najdokładniej zaobserwowane tylko w momencie pełnej koncentracji, co służy pogłębionej percepcji. Delikatne ruchy, dźwięki, zmiany światła, koloru, miękkości i załamań, pragnę aby to właśnie one oddziaływały najbardziej. Tworzą sumę elementów składających się na poetykę sytuacji, gdzie sztuka może być narzędziem do pobudzania nieodkrytych uczuć, do pogłębionej refleksji i poszerzania horyzontów.
Tekst powstał we współpracy z Magdaleną Adameczek (2020).
1Zdjęcie: Kornelia Dzikowska, Notatki z upływającego czasu, wystawa BWA Bydgoszcz, fot. M. Landsberg, dzięki uprzejmości Galerii Miejskiej BWA w Bydgoszczy. Dzięki uprzejmości artystki i BWA Bydgoszcz.9Zdjęcie: Kornelia Dzikowska, Konstelacja Raka, 5 VII : 22 VII, 2019, obiekt, minerały, styropian, 1,6 x 3,5 x 4 m., Zona Sztuki Aktualnej w Szczecinie. Dzięki uprzejmości artystki.
15Zdjęcie: Kornelia Dzikowska, Pieta 2014 i 2015, 2014-2015, dwukanałowe wideo, bez dźwięku, zapętlone, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie, zdjęcie: Marek Kozakiewicz. Dzięki uprzejmości artystki.
25Zdjęcie: Kornelia Dzikowska, Próba sił, 2020, instalacja site specific, tkanina jedwabna, 12 x 9 m, Project Room Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, zdj. Maciej Landsberg. Dzięki uprzejmości artystki.
27Zdjęcie: Kornelia Dzikowska, Chciałbym cię zrozumieć, 2016, site- specific, światło. Dzięki uprzejmości artystki.
![]()
