Karolina Breguła
– born 1979, Katowice. Visual artist and academic, graduate of the National Film, Television and Theatre School in Łódź. She creates films, photographs, installations and artistic actions in the urban space, which are mainly focused on the influence of art on social and political reality. Her works have been shown in many places around the world, including the Venice Biennale, as well as in Singapore.
The fundamental issue of my artistic work is the analysis of myself and others as recipients of art and creative reflection on art objects. The object of my research and artistic projects often becomes art itself, which is for me an area of anthropological and sociological observations. I am interested in the relationship between art and reality – the effects of artists’ work, the political, restorative or destructive power of creative action and the rituals connected with art and their social role.
One of the results of my reflections on the social meaning of art is my first feature film Fire-followers (2013)1. It is a story about a city whose inhabitants are afraid of art. Consequently, considering it a mortal danger, they decide to remove it from their lives. Another film, entitled Soup (2014), is a story about a group of artists who are having dinner while a revolution is going on behind the wall. The heroes and heroines of the film consider joining the revolutionaries – they plan to paint banners and even organize a fundraiser to buy paint. They quickly give up, however, because they cannot agree on the aesthetics of the inscriptions. I evoke the theme of civic engagement of cultural creators in the project Instruments for Making Noise (work in progress since 2016) – a series of playing objects created from the remnants of exhibitions to participate in demonstrations and protests2.
I also pose the question of the political role of art in the 9-channel installation The Square (2018) 3. It tells the story of a community living in a small town, in the square of which there is a bush hiding a forgotten sculpture. Dormant for many years, the object begins to communicate with passers-by, asking them uncomfortable questions.
Another major theme that recurs in my work is architecture. In 2016, I created the opera musical The Tower4, telling the story of a group of neighbors trying to build a sugar house together. Monument Building Office (2017) and Dust (2019)5 are two different stories about life in buildings slated for demolition.
I have been making films based on the principles of co-authorship for several years. In 2018, I made the Le tian Street Palace project, a months-long activity of researching memories related to the old film culture of the Taiwanese town of Madou, and then collaboratively designing and building a new summer cinema that was intended to have the characteristics of all the – often conflicting – collected memories. The resulting collaborative cinema had four different types of flooring, multiple types of audience chairs, posters based on those remembered by audiences, and screened the films recallled by Madou’s oldest male and female residents6 .
I divide my life between Poland and Taiwan. I live in both places and work as an artist and lecturer. As I write this text, I have been away from Taiwan for many months due to the COVID-19 pandemic. There are new themes and topics in my work. During this period, I have made two long-distance works together with my collaborators in Taiwan – a five-channel installation called The Storm (2020)7, about a group of people living in a seaside town who watch a hurricane approaching, and New Words (2020), a sound work commenting on the political situation in Hong Kong8.
Since 2016, I have been running the Social Film Studio at the Media Art Department of the Academy of Art in Szczecin. The program of the studio is based on the experience of cooperation, exchange of skills and knowledge. In addition to individual activities, we conduct collective projects, carried out by female and male students in collaboration with people living and working in the immediate vicinity of the Academy. In the individual creative process there is often no room for community and enjoyment of being in a group. As an artist and lecturer, I strive to make filmmaking a space for rewarding coexistence, exchange, learning from and inspiring each other.
Excerpts from the Autoreference, which is part of an unpublished 2019 postdoctoral dissertation, are used in the text.
The text was written in cooperation with Bogna Stefańska (2020).
1Karolina Breguła, Firefollowers, 2013, see: vimeo.com/785892982Image: Karolina Breguła, Instrumenty do robienia hałasu [Instruments for Making Noise], work in progress since 2016, see: karolinabregula.com/portfolio/instruments_for_making_noise/ . Photo courtesy of the artist.
3Image: Karolina Breguła, Skwer [Square], 2018, still, see: vimeo.com/425454002 . Photo courtesy of the artist.
4Image: Karolina Breguła, Wieża [Tower], 2016, still, see: vimeo.com/128137266 . Photo courtesy of the artist.
5Karolina Breguła, Kurz [Dust], 2019, see: vimeo.com/352210070 . Photo courtesy of the artist.
6Karolina Breguła, Uliczny pałac Le tian [Street-palace Le tain], 2018, see: karolinabregula.com/portfolio/le_tian_street_palace/
7Image: Karolina Breguła, Burza [Storm], still, 2020
8Karolina Breguła, Nowe Słowa [New Words], 2020, see: https://digitalcultures.pl/pl/program/new-commission-new-words
– urodzona w 1979, Katowice. Artystka wizualna i akademiczka, absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej Łodzi. Tworzy filmy, fotografie, instalacje i akcje artystyczne w przestrzeni miejskiej, których tematem jest przede wszystkim wpływ sztuki na rzeczywistość społeczną i polityczną. Jej prace były pokazywane w wielu miejscach na świecie, między innymi na Biennale Sztuki w Wenecji i Singapurze.
Fundamentalnym zagadnieniem mojej pracy artystycznej jest analiza siebie samej i innych jako odbiorców sztuki oraz twórcza refleksja nad obiektami sztuki. Przedmiotem moich badań i projektów artystycznych staje się często sama sztuka, która jest dla mnie obszarem obserwacji antropologicznych i socjologicznych. Interesuje mnie związek sztuki z rzeczywistością – efekty pracy artystów, polityczna, naprawcza lub niszczycielska siła działania twórczego oraz związane ze sztuką rytuały i ich rola społeczna.
Jednym z rezultatów moich rozważań nad społecznym znaczeniem sztuki jest mój pierwszy fabularny film Fire-followers (2013)1 . To opowieść o mieście, którego mieszkańcy boją się sztuki. W związku z tym, uważając ją za śmiertelne niebezpieczeństwo, postanawiają usunąć ją ze swojego życia. Inny film, zatytułowany Zupa (2014), to opowieść o grupie artystów, którzy jedzą obiad, kiedy za ścianą trwa rewolucja. Bohaterowie i bohaterki filmu rozważają dołączenie do rewolucjonistów – planują malowanie transparentów, urządzają nawet zbiórkę pieniędzy na zakup farb. Szybko jednak rezygnują, bo nie mogą porozumieć się co do estetyki napisów. Temat zaangażowania obywatelskiego twórców kultury przywołuję w projekcie Instrumenty do robienia hałasu (realizowanym od 2016 roku) – serii obiektów grających, tworzonych z pozostałości po wystawach, służących do udziału w demonstracjach i protestach2.
Pytanie o polityczną rolę sztuki stawiam również w 9-kanałowej instalacji Skwer (2018)3 . Opowiada ona o społeczności zamieszkującej niewielkie miasto, na którego placu znajduje się krzak kryjący w sobie zapomnianą rzeźbę. Uśpiony przez długie lata obiekt zaczyna komunikować się z przechodniami, zadając im niewygodne pytania.
Innym istotnym motywem, powracającym w moich pracach, jest architektura. W 2016 roku stworzyłam musical operowy Wieża4, opowiadający o grupie sąsiadów próbujących wspólnie zbudować dom z cukru. Biuro budowy pomnika (2017) i Kurz (2019)5 to dwie różne opowieści o życiu w budynkach przeznaczonych do wyburzenia.
Od kilku lat realizuję filmy oparte na zasadach współautorstwa. W 2018 roku zrealizowałam projekt Uliczny pałac Le tian – wielomiesięczne działanie, polegające na badaniu wspomnień związanych z dawną kulturą filmową tajwańskiej miejscowości Madou, a następnie na wspólnym projektowaniu i budowaniu nowego letniego kina, które w założeniu miało mieć cechy wszystkich – często sprzecznych ze sobą – zebranych wspomnień. Kino, które powstało w efekcie wspólnej pracy, miało cztery różne typy podłóg, wiele rodzajów krzeseł dla widowni, plakaty na wzór tych pamiętanych przez widzów i wyświetlało filmy, które wspominali najstarsi mieszkańcy i mieszkanki Madou6.
Dzielę swoje życie między Polskę i Tajwan. Mieszkam w obu tych miejscach, pracuję jako artystka i wykładowczyni. Kiedy piszę ten tekst, z powodu pandemii COVID-19 od wielu miesięcy jestem poza Tajwanem. W mojej pracy pojawiają się nowe wątki i tematy. W tym okresie zrealizowałam dwie prace na odległość razem z moimi współpracownikami z Tajwanu – pięciokanałową instalację Burza (2020)7, opowiadającą o grupie ludzi mieszkających w nadmorskiej miejscowości, którzy obserwują nadciągający huragan oraz Nowe Słowa (2020), czyli pracę dźwiękową, komentującą sytuację polityczną w Hongkongu8.
Od 2016 roku prowadzę Pracownię Filmu Społecznego na Wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie. Program pracowni opiera się na doświadczeniu współpracy, wymianie umiejętności i wiedzy. Oprócz działań indywidualnych prowadzimy projekty kolektywne, realizowane przez studentki i studentów we współpracy z osobami mieszkającymi i pracującymi w najbliższym sąsiedztwie Akademii. W indywidualnym procesie twórczym często nie ma miejsca na wspólnotowość i czerpanie radości z bycia w grupie. Jako artystka i wykładowczyni staram się, by realizacja filmów była przestrzenią do satysfakcjonującego współbycia, wymiany, uczenia się od siebie i inspirowania nawzajem.
W tekście użyto fragmentów Autoreferatu będącego częścią niepublikowanej pracy habilitacyjnej z 2019 roku.
Tekst powstał we współpracy z Bogną Stefańską (2020).
1Karolina Breguła, Firefollowers 2013, zob. vimeo.com/785892982Zdjęcie: Karolina Breguła, Instrumenty do robienia hałasu, projekt realizowany od 2016 roku, zob. karolinabregula.com/portfolio/instruments_for_making_noise/ . Dzięki uprzejmości artystki.
6Karolina Breguła, Uliczny pałac Le tian, 2018, zob. karolinabregula.com/portfolio/le_tian_street_palace/
7Zdjęcie: Karolina Breguła, Burza, kadr, 2020
