Izabela Chamczyk
– born in 1980 in Częstochowa. Painter, performer and video artist. She graduated with an honours in painting from the Academy of Fine Arts in Wrocław (2009). She also studied at the Academy of Fine Arts in Poznań in Dominik Lejman’s studio. She coined the term performative painting, which combines painting and performance. She creates processual, sensual, emotional art that alludes to sexuality and corporeality. She works in multiple media redefining their boundaries, confronting and engaging with the viewer in a lively way involving strong emotions. Through her art, she strives to reach the realm of the outside world, beyond the galleryShe is a three-time scholarship holder of the Ministry of Culture and National Heritage, a finalist of the Bielska Jesień Painting Biennale (2015), the 10th E. Geppert competition in Wrocław (2011), the 6th Youth Triennale in Orońsko (2011) or the Vordemberge-Gildewart Foundation competition at MOCAK (2010).
I do art because I do not know how to do otherwise. Art is my passion and my life. Thanks to it I express myself, process important topics and create new realities. Being an artist is my profession, but it is also my identity. When asked who am I? – I answer – an artist.
The most important thing in my actions and works is the human being with his/her body and emotions. I am interested in the human psyche and its influence on creativity, as well as in how human, and especially female, behaviour is judged. I address this subject matter, for example, in the performance Acid1 from 2016, where I refer to the phrase “to make acid” as well as to the colours of Van Gogh’s paintings, who, as a mentally ill person, used complementary colours. Human existence is linked to colours, which influence and shape our emotions and psyche. Mental states, on the other hand, are inseparable from the state of our body, they leave their mark on it..
In performance, where I use my own body, in video2 and in painting3 I refer to the human being. My work is a continuous process4, in which everything influences each other5. The theme of my work is the connection between the human psyche and the matter of the body6. For years I have tried to find a common denominator for ephemeral performance and image7.
My way of working, my materials, my ways of doing things changed. This is how I created performative painting8, which, although it is an object, changes in time. In 2015, I made a performance called STH-IN-STH9, where I became an element combining image and performance, referring to the words of Zdzislaw Jurkiewicz: “There is no something – in something, there is unity: Imaginable, perhaps, but impossible to realise: “something-in-something”10.
My actions in art are also influenced by external reality. In the wake of the pandemic, I created a series of online performances11, with the public in front of screens. Thanks to these activities, it has become very clear to me how necessary art is, especially in a moment of crisis.
I often use two colours in my work: red and blue, referring to Zdzislaw Jurkiewicz’s concept of the shape of continuity. My nature is both red – impulsive, passionate, emotional and blue – introverted, withdrawn, calm. This spectrum of behaviour and emotions belongs to every human being, but especially to a woman oppressed by a regime. Maybe this is why, while on a residency in Iran in 2015, I made a performance called Torn12 based on these two colours as well. For it I used pomegranate fruit, which I and the Iranian artist Farzad Azimbeik, who collaborated with me, used to release energy and the will to fight, to rebel, in people, especially in Iranian women. It was amazing to feel how women, who are restricted and repressed in their everyday life, thanks to art release such a strong expression and aggression, how they throw out their repressed emotions13.
Often my art focuses on themes closer to women. In my works I am not afraid to show women’s bodies14, and to penetrate women’s emotional states. For the first time I used my carnality in the performance Call it what you want. I always wanted to do this15 in 2010.
Finding one’s place in reality as a woman artist is not easy16. Social conditions and ways of thinking put female artists into a corset of expectations which they have to meet in order to exist in the world of art. For me, however, art is an area of free and expressive expression, it is where I give myself the right to act without censorship17 and to explore uncomfortable and sensitive areas, I respond to the restrictions of the outside world with art.
The text was written in collaboration with Karolina Maria Rojek (2020).
1Image: Izabela Chamczyk, ACID, 2016, performance, "Jagna Ździrska can't paint" exhibition, Bardzo Biała Gallery, Warsaw, photo Bartłomiej Głowacki, see: izabelachamczyk.com/kwas-2/. Courtesy of the artist.2Image: Izabela Chamczyk, ABOUT, 2012, movie, “State of Matter" exhibition, Entropia Gallery, Wrocław, photo Izabela Chamczyk, see: http://izabelachamczyk.com/en/about-2/. Courtesy of the artist.
3Image: Izabela Chamczyk, PETITE MORT, 2016, alkyd, nitro paint on canvas, 100 + 6 x 80 cmphoto Adam Gut. Courtesy of the artist. The title PETITE MORT means little death, or orgasm in French. The painting was created on the basis of a dream in which I saw by means of synesthesia what an orgasm looks like in colour and space composition.
4Image: Izabela Chamczyk, Destruction is creation, 2020, series of perfomative objects,"SERIOUSLY SALTY. New materializations" exhibition, Entropia Gallery, Wrocław, 2020, photo Kazimierz Ździebło. Courtesy of the artist.
5Image: Izabela Chamczyk, CONNECTION, 2020, diptych, performance painting, alkyd paint on canvas, Mediations Biennale, Warsaw, photo Izabela Chamczyk. Courtesy of the artist.
6Image: Izabela Chamczyk, FIGHT WITH MATTER, 2013, performance, "TWELVE MONTHS WAR" action, ODA Gallery, Piotrków Trybunalski, photo Mariusz Marchewa Marchlewicz, see: http://izabelachamczyk.com/en/10-fight-with-matter/. Courtesy of the artist.
7Image: Izabela Chamczyk, BLUE SUITS ME, 2011, performance, Entropia Gallery, Wrocław, photo Krzysiek Baranowski, see: izabelachamczyk.com/do-twarzy-mi-w-niebieskim/. Courtesy of the artist.
8Image: Izabela Chamczyk, PERFORMATIVE PAINTING - RED, 2020, zoom photo at the process of creating the painting, alkyd, nitro paint, epoxy resin, on canvas, photo Izabela Chamczyk. Courtesy of the artist.
9Image: Izabela Chamczyk, STH-IN-STH, 2015, "PAINTRESSES" exhibition, Biała Gallery, Lublin, photo Hadrian Maszerowski, see: izabelachamczyk.com/coswczyms/. Courtesy of the artist.
10Paweł Polit, Stairs of Perception. Zdzisław Jurkiewicz's inspections of the limits of art, see: blokmagazine.com/schody-percepcji-zdzislawa-jurkiewicza-inspekcje-granic-sztuki/
11Image: Izabela Chamczyk, DAILY LIFE IN THE TIMES OF CORONA, 2020, online performance, “#entropiawdomu” cycle, Izabela Chamczyk's painting studio in collaboration with Entropia Gallery, Wrocław, photo Izabela Chamczyk, see: http://izabelachamczyk.com/en/coronaen/. Courtesy of the artist.
12Image: Izabela Chamczyk (with Farzad Azimbeik), TORN, 2015, performance SCC Gallery residency, curated by Alireza Labeshka, Isfahan Iran, photo SCC Gallery, see: http://izabelachamczyk.com/en/torn-5/. Courtesy of the artist.
13Image: Izabela Chamczyk (with Farzad Azimbeik), TORN, performance, SCC Gallery residency, Isfahan Iran, photo SCC Galelry, see: izabelachamczyk.com/torn-4/. Courtesy of the artist.
14Image: Izabela Chamczyk, CALL IT WHAT YOU WANT. I've always wanted to do this, 2010, performance, Entropia Gallery, Wrocław, photo Andrzej Rerak, see: http://izabelachamczyk.com/en/all-it-as-you-want-i-always-want-to-do-this/. Courtesy of the artist.
15Image: Izabela Chamczyk, CALL IT WHAT YOU WANT. I've always wanted to do this, 2010, performance, Entropia Gallery, Wrocław, photo Miłosz Poloch, see: http://izabelachamczyk.com/en/all-it-as-you-want-i-always-want-to-do-this/. Courtesy of the artist.
16Image: Izabela Chamczyk, Something is PLAYNG wrong here, 2019, performance, Galeria BWA, Jelenie Góra, photo by Tomasz Mielech, see: http://izabelachamczyk.com/en/something-is-playing-wrong-here/. Courtesy of the artist.
17Image: Izabela Chamczyk, SALTY!, 2020, performance, "SERIOUSLY SALTY. New materialisations" exhibition curated by Alicja and Mariusz Jodko, Entropia Gallery, Wrocław, photo by Kazimierz Ździebło, see: http://izabelachamczyk.com/en/salty-2/. Courtesy of the artist. During the performance I quite strongly show a state of tension and flitting between being nice and being pissed off, due to which the curators ended my performance without consulting me.
– urodzona w 1980 w Częstochowie. Malarka, performerka i wideo artystka. Ukończyła z wyróżnieniem malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu (2009). Studiowała również na ASP w Poznaniu w pracowni Dominika Lejmana. Stworzyła sformułowanie malarstwo performatywne łączące w sobie obraz z performansem. Tworzy sztukę procesualną, sensualną, emocjonalną, nawiązującą do seksualności i cielesności. Pracuje w wielu mediach redefiniując ich granice, konfrontuje się i angażuje w żywy kontakt z odbiorcą angażując przy tym silne emocje. Poprzez swoją sztukę stara się dotrzeć do sfery świata zewnętrznego, poza galeryjnego. Jest trzykrotną stypendystką Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, finalistką Biennale Malarstwa Bielska Jesień (2015), 10. konkursu im. E. Gepperta we Wrocławiu (2011), 6. Triennale Młodych w Orońsku (2011) czy konkursu Fundacji Vordemberge-Gildewart w MOCAK-u (2010).
Zajmuję się sztuką, ponieważ nie umiem inaczej. Sztuka jest moją pasją i życiem. Dzięki niej wypowiadam się, przerabiam ważne tematy i stwarzam nowe rzeczywistości. Bycie artystką traktuję jako mój zawód, ale jest to też moja tożsamość. Na pytanie kim jestem? – odpowiadam – artystką.
Najważniejsza w moich działaniach i pracach jest istota ludzka ze swoim ciałem i emocjami. Interesuje mnie ludzka psychika i jej wpływ na twórczość oraz to, jak oceniane są ludzkie, a zwłaszcza kobiece, zachowania. Poruszam tę tematykę np. w performansie Kwas1 z 2016 roku, gdzie nawiązuję do sformułowania „robić kwas” jak i do kolorystyki obrazów Van Gogha, który jako osoba psychicznie chora używał kolorów dopełniających. Ludzka egzystencja powiązana jest z kolorami, które wpływają na nasze emocje i psychikę, kształtują je. Natomiast stany psychiczne są nieodłączne od stanu naszego ciała, wywierają na nim piętno.
Zarówno w działaniach performansu, gdzie używam własnego ciała, jak i w wideo2 oraz w malarstwie3 odnoszę się do człowieka. Moja praca to ciągły proces4, w którym wszytko na siebie wpływa5. Tematem mojej twórczości jest połączanie pomiędzy ludzką psychiką a materią ciała.6 Przez lata próbowałam znaleźć wspólny mianownik dla efemerycznego performansu i obrazu7.
Zmieniał się mój sposób pracy, materiały, sposoby realizacji. Tak stworzyłam malarstwo performatywne8, które mimo iż jest obiektem, zmienia się w czasie.
W 2015 roku wykonałam performans Cośwczymś9, gdzie stałam się elementem łączącym obraz i performans, odnosząc się do słów Zdzisława Jurkiewicza : „Nie ma czegoś – w czymś, istnieje jednia: Wyobrażalne, być może, ale niemożliwe do zrealizowania: »cośwczymś«”10.
Moje działania w sztuce zmieniają się również pod wpływem rzeczywistości zewnętrznej. Przez sytuację pandemii stworzyłam cykl performansów online11, z udziałem publiczności przed ekranami. Dzięki tym działaniom bardzo mocno do mnie dotarło jak potrzebna jest sztuka zwłaszcza w momencie kryzysu.
Często w mojej twórczości używam dwóch kolorów: czerwieni i błękitu odnosząc się do koncepcji kształtu ciągłości Zdzisława Jurkiewicza. Moja natura jest zarówno czerwona – porywcza, namiętna, emocjonalna jak i niebieska – introwertyczna, wycofana, spokojna. To spektrum zachowań i emocji należy się każdej istocie ludzkiej, a przede wszystkim kobiecie tłamszonej przez reżim. Może właśnie dlatego, będąc na rezydencji w Iranie w 2015 roku, zrobiłam performance Torn12 bazujący również na tych dwóch barwach. Do jego realizacji użyłam owoców granatu, które posłużyły mi i współpracującemu ze mną irańskiemu artyście Farzadowi Azimbeik do wyzwolenia w ludziach, a zwłaszcza w irańskich kobietach, energii i woli walki, buntu. Niesamowitym było poczuć jak kobiety, które na co dzień są ograniczane i tłamszone, dzięki sztuce wyzwalają w sobie tak silną ekspresję i agresję, wyrzucają z siebie tłamszone emocje13.
Niejednokrotnie moja sztuka skupia się na tematach bliższych kobietom. W moich pracach nie boję się pokazywać kobiecego ciała14, wnikać w kobiece stany emocjonalne. Po raz pierwszy skorzystałam z mojej cielesności w performansie Nazwij to jak chcesz. Zawsze chciałam to zrobić15 w 2010 roku.
Odnajdywanie się w rzeczywistości jako kobieta-artystka nie jest łatwe16. Społeczne uwarunkowania i tory myślowe wsadzają kobietę artystkę w gorset oczekiwań, którym musi sprostać by egzystować w świecie sztuki. Dla mnie jednak to sztuka jest obszarem swobodnej i ekspresyjnej wypowiedzi, tam daję sobie prawo działać bez cenzury17 i eksplorować obszary niewygodne i drażliwe, odpowiadam na obostrzenia świata zewnętrznego – sztuką.
Tekst powstał we współpracy z Karoliną Marią Rojek (2020).
1Zdjęcie: Izabela Chamczyk, KWAS, 2016, performance, wystawa „Jagna Ździrska nie umie malować”, Galeria Bardzo Biała, Warszawa, fot. Bartłomiej Głowacki, zob. izabelachamczyk.com/kwas-2/.Dzięki uprzejmości artystki.11Zdjęcie: Izabela Chamczyk, CODZIENNOŚĆ W KORONIE, 2020, performance online, „#entropiawdomu” cykl zrealizowany w pracowni malarskiej Izabeli Chamczyk, współpraca z Galerią Entropia, Wrocław, fot. Izabela Chamczyk, zob. izabelachamczyk.com/corona/. Dzięki uprzejmości artystki.
