Dina Leonova / Дзіна Ляонава

Born in 1988, Vladivostok, USSR, currently resides and works in Warsaw, Poland. Belarusian painter, who’s work primarily focuses on the human body, portraiture, vulnerability, and impermanence. Through personal narratives and everyday scenes, Leonova explores the ambiguity and complexity of human nature. She embraces the potential for accidents in her art, leaving room for interpretation and allowing her subjects to appear both fading and emerging, beautiful and flawed, real and imaginative. DINKA is currently the holder of a scholarship from the prestigious Chevening program enabling her to study at the Royal College of Art in London, where she is training and developing her artistic talent.

Painting, drawing, and sketching have always captivated me, regardless of my academic background. Watercolour’s spontaneity lets me capture everyday life with honesty—its imperfections add to the authenticity 1. Painting conveys emotions and thoughts that words often can’t reach. I don’t always know exactly why I create, and I’ve learned to accept that. For me, art is a question, a space for reflection and dialogue.

I like to work in series, drawing on family archives 2, photographs, and the people close to me 3, nature 4 and moments of quiet focus ground me in the present. Art, for me, is inseparable from life. It doesn’t need a social mission to matter—it expresses what can’t always be articulated. Often, just being ourselves is enough to resonate with others. I see small, everyday acts of care—like raising my son with awareness and love—as meaningful contributions to feminism 5. My practice evolves through lived experience and is deeply shaped by my time at the Royal College of Art in London. I make more conscious choices in medium, format, and colour 67.

The future of feminist art is uncertain, and that’s why we need to keep asking questions and moving forward. Some elements of my work are feminist, though I wouldn’t describe it as purely so—if such a thing even exists. For me, it’s about identifying as a woman, a mother, a wife. These roles have changed how I approach art: they’ve dissolved its “sacred” aura, integrating it more fully into daily life. Balancing artistic work with daily responsibilities is demanding, but deeply fulfilling. That hasn’t made it less important—on the contrary, it’s brought me a greater sense of calm. As I grow older, I value comfort and the space to breathe, letting go of the constant pressure to perform.

Before 2020, politics felt distant—something the world runs on, but rarely with justice. My background, born in the USSR and shaped by post-Soviet displacement, strongly influences how I see myself. Although emigration from Belarus was a conscious political choice, the experience of becoming a war refugee deepened my sense of rootlessness and banishment. This sense of metaphorical amputation, of leaving behind one identity and gaining another, resonates in my works 8.

2020 marked a political awakening for me. I became involved as much as I could, without trying to become an activist. There was a real sense of hope in the air, even as peaceful protests were met with violent suppression. That mix of hope and terror has stayed with me.I feel I can contribute to an independent Belarus through creating art, and this gives me a sense of agency in the present moment.

Living in exile and engaging with the Belarusian diaspora in creative spaces has made me more curious about history and national identity. It’s inspired me to embrace the Belarusian language more actively—as both personal exploration and subtle activism 9. Our history is layered, shaped by many influences, making it difficult to define a clear cultural identity. But certain customs and the language remain. I feel more connected to a kind of everyday cosmopolitanism than to rural folk traditions—though I appreciate them too. Urban blocks have become a recurring motif in my work, reflecting existential questions around belonging and nostalgia for past times and places.

Art can be political, but it doesn’t have to be. In my case, it becomes political through lived experience. I didn’t choose to be in Minsk in 2020 or Kyiv in 2022—those moments became part of my story. Often, simply being a woman makes art political.

There are many injustices in the world, and awareness of them inevitably brings anxiety. While we’re becoming more informed, there’s still a long way to go. The patriarchal model is deeply rooted, even in how we acquire knowledge. Our understanding of femininity is often built on inherited stereotypes. For me, being a woman means being human—compassionate, imperfect, complex.

Art can be a platform for equality, especially in regions where inequalities persist. But when feminist art focuses solely on trauma—on violence and victimhood—it can risk retraumatizing women. I’m more interested in feminist narratives that celebrate sisterhood and the strength found in femininity, that uplift and connect, without erasing the weight of injustice. It’s time to broaden what feminist art can be—making space for new perspectives while honouring the past.

Photo by: Wojtek Szczerbetka

Text was written in cooperation with Marianna Łomża (2025)

1Doomscrolling, 2023, watercolour on paper, 86 x 61 cm, courtesy of the artist.
2Painting about the shoes, 2025 Watercolor on canvas, 40 x 30 cm, courtesy of the artist.
3First Morning in the Apartment with a Green Wall, 2024, watercolor on canvas, 136 x 102 cm, courtesy of the artist.
4Poniatówka, 2024 watercolor on canvas, 117 x 99 cm, photo by Wojtek Szczerbetka.
5Blue candy, 2025, watercolor on canvas, 100 x 80 cm, courtesy of the artist.
6Fetch!, 2025, Oil on canvas, 80x60 cm, courtesy of the artist.
7Self-Portrait with My Fear No 1, watercolour on canvas, 50 x 33 cm, 2024, photo by Wojtek Szczerbetka.
8Mermaid, watercolor on paper, 56 x 76 cm, courtesy of the artist.
9Personal IG.

Беларуская мастачка Дзіна Ляонава (нар. 1988, Уладзівасток, СССР) цяпер жыве і працуе ў Варшаве, Польшча. Яе творчасць у асноўным засяроджаная на фігуратыўных кампазіцыях, партрэтах, далікатнасці і няўстойлівасці. Праз асабістыя гісторыі і сцэны з паўсядзённага жыцця Ляонава даследуе неадназначнасць і складанасць натуры чалавека. Яна свядома пакідае прастору для выпадковасцей у сваёй творчасці, дазваляючы гледачу свабоду інтэрпрэтацыі. Яе героі адначасова знікаюць і ўзнікаюць, спалучаючы прыгажосць і недасканаласць, рэальнасць і фантазію. У дадзены момант DINKA з’яўляецца стыпендыяткай прэстыжнай праграмы Chevening, што дае ёй магчымасць навучацца ў Каралеўскім Каледжы Мастацтваў у Лондане, дзе яна развівае і ўдасканальвае сваё мастацкае майстэрства.

Маляванне, рысаванне і накіды заўсёды захаплялі мяне, незалежна ад майго акадэмічнага бэкграўнду. Спантаннасць акварэлі дазваляе мне шчыра перадаваць штодзённае жыццё — яе недасканаласць надае аўтэнтычнасці 1. Жывапіс перадае эмоцыі і думкі, якія словы часта не могуць выказаць. Я не заўсёды дакладна ведаю, чаму малюю, і я навучылася прымаць гэта. Для мяне мастацтва — гэта пытанне, прастора для разважання і дыялогу.

Мне падабаецца працаваць серыямі, выкарыстоўваючы сямейныя архівы 2, фатаграфіі і людзей, блізкіх мне 3. Прырода 4 і моманты ціхага засяроджання дапамагаюць мне заставацца ў сучаснасці. Мастацтва для мяне непадзельнае з жыццём. Яно не абавязкова павінна мець сацыяльную місію, каб быць значным — яно выказвае тое, што не заўсёды можна сфармуляваць. Часто проста быць сабой дастаткова, каб адгукнуцца ў іншых. Я бачу маленькія, штодзённыя акты клопату — напрыклад, выхаванне сына з усведамленнем і любоўю — як мой персанальны ўклад у фемінізм 5. Мая практыка развіваецца праз жыццёвы досвед і зараз знаходзіцца пад моцным уплывам вучобы ў Каралеўскім каледжы мастацтваў у Лондане. Я раблю больш свядомыя выбары ў медыуме, фармаце і колеры 6.

Будучыня фемінісцкага мастацтва неакрэсленая, і менавіта таму мы павінны працягваць задаваць пытанні і рухацца наперад. Некаторыя элементы маёй працы з’яўляюцца фемінісцкімі, хоць я не апісала б яе як чыста фемінісцкую — калі такое наогул існуе. Для мяне гэта пра ідэнтыфікацыю сябе як жанчыны, маці, жонкі. Гэтыя ролі змянілі мой падыход да мастацтва: яны пазбавілі яго “святасці” і зрабілі яго часткай штодзённасці. Балансаванне паміж мастацкай працай і побытавымі абавязкамі патрабуе сіл, але дае глыбокае задавальненне. Гэта не зрабіла мастацтва менш важным — наадварот, яно прынесла мне больш спакою. З узростам я ўсё больш цаню камфорт і прастору для дыхання, адпускаючы пастаянны ціск паказваць вынік.

Да 2020 года палітыка здавалася далёкай — чымсьці, на чым трымаецца свет, але рэдка з справядлівасцю. Мае карані, нараджэнне ў СССР і фарміраванне праз постсавецкае перасяленне, моцна ўплываюць на тое, як я бачу сябе. Хоць эміграцыя з Беларусі была свядомым палітычным выбарам, досвед уцекачкі ад вайны паглыбіў адчуванне вырванасці з каранямі і выгнання. Гэта пачуццё метафарычнай ампутацыі, пакідання адной ідэнтычнасці і набыцця іншай, адгукаецца ў маіх працах 7.

2020 год азнаменаваў для мяне палітычнае прабуджэнне. Я ўдзельнічала настолькі, наколькі магла, не спрабуючы стаць актывісткай. У паветры адчувалася сапраўдная надзея, нават калі мірныя пратэсты сутыкаліся з гвалтоўным падаўленнем. Гэта спалучэнне надзеі і жаху засталося са мной. Я адчуваю, што магу ўнесці ўклад у незалежную Беларусь праз стварэнне мастацтва, і гэта дае мне пачуццё дзеяздольнасці ў сучасны момант.

Жыццё ў выгнанні і сувязі з беларускай дыяспарай у творчых прасторах зрабілі мяне больш зацікаўленай у гісторыі і нацыянальнай ідэнтычнасці. Гэта натхніла мяне больш актыўна ўжываць беларускую мову — і як асабісты пошук, і як форму тонкага актывізму 8. Наша гісторыя шматслойная, з рознымі ўплывамі, таму складана сфармуляваць адзіны культурны код. Але засталіся пэўныя традыцыі і мова. Я адчуваю большую сувязь з паўсядзённым касмапалітызмам, чым з сельскімі фальклорнымі традыцыямі — хаця і іх я паважаю. Гарадскія кварталы сталі паўтаральным матывам у маёй творчасці, адлюстроўваючы экзістэнцыйныя пытанні прыналежнасці і настальгіі па месцах і часах мінулага 9.

Мастацтва можа, але не абавязкова павінна быць палітычным. У маім выпадку яно становіцца палітычным праз пражыты досвед. Я не выбірала быць у Мінску ў 2020 годзе або ў Кіеве ў 2022 годзе — гэтыя моманты — частка маёй гісторыі. Часта проста быццё жанчынай робіць мастацтва палітычным.

У свеце шмат несправядлівасцей, і ўсведамленне іх непазбежна прыносіць трывогу. Хоць мы становімся больш інфармаванымі, яшчэ доўгі шлях наперадзе. Патрыярхальная мадэль глыбока ўкаранёна, нават у тым, як мы набываем веды. Наша разуменне жаночнасці часта будуецца на стэрэатыпах, якія мы атрымалі ў спадчыну. Для мяне быць жанчынай азначае быць чалавекам — спагадлівым, недасканалым, складаным.

Мастацтва можа стаць платформай роўнасці, асабліва ў рэгіёнах, дзе няроўнасць усё яшчэ існуе. Але калі фемінісцкае мастацтва засяроджваецца выключна на траўме — на гвалце і ахвярнасці — яно можа паўторна траўмаваць жанчын. Мне больш цікавыя фемінісцкія аповеды, якія святкуюць сястрынства і моц, схаваную ў жаночасці, якія ўздымаюць і злучаюць, не адмаўляючы пры гэтым несправядлівасці. Прыйшоў час пашырыць разуменне фемінісцкага мастацтва — адкрыць месца для новых поглядаў, паважаючы мінулае.

Фота: Войцех Шчэрбетка.

Тэкст быў створаны ў супрацоўніцтве з Марыянай Ломжай (2025).

1Думскролінг, 2023, акварэль на паперы, 86 x 61 см, з дазволу аўтара
2Карціна пра боцікі, 2025, акварэль на палатне, 40 x 30 см, з дазволу аўтара.
3Першая раніца ў кватэры з зялёнымі сценамі, 2024, акварэль на палатне, 136 x 102 см, з дазволу аўтара.
4Панятоўка, 2024, акварэль на палатне, 117 x 99 см, фота — Войцех Шчэрбетка.
5Блакітная цукерка, 2025, акварэль на палатне, 100 x 80 см, з дазволу аўтара.
6Апорт!, 2025, алей на палатне, 80 x 60 см, з дазволу аўтара.
7Я і мой страх 2, 50 x 33 см, 2024, фота — Войцех Шчэрбетка
8Русалка, Акварэль на паперы, 56 × 76 см, з дазволу мастака.
9асабісты Instagram.