Weronika Wysocka
– born 1994 – graduated from Mirosław Bałka’s Studio of Spatial Activities at the Academy of Fine Arts in Warsaw, studied at UdK Berlin and Bezalel Academy of Arts and Design Jerusalem. Initiator of an artistic residency for young artists -Turnus Słupsk; founder and curator of the programme “end-less” about the traps of modernity in the context of overproduction. She ran the Narrative Strategies workshop programme at the Academy of Fine Arts in Warsaw. She touches upon issues such as the impact of technology on humans and nature. She uses texts inspired by messages flowing through communicators, extracting from them reflections of global moods.
I observe the interpenetration of the interface and the real world. I try to describe the transformation of emotions, changes in communication, perception and relationships. I build a base of emotions and experiences both real and imagined. Online freedom of expression and imagination uncovers the shame and limitations of offline1. I am interested in trying to capture the moment of transformation, the points of contact, or perhaps even the fusion of these two dimensions, when loss from the real world is accidentally revealed in user profiles, and the clarity and freedom of identity from the web spills out onto the streets2. I don’t focus on the masses, I can’t grasp and understand them, I zoom in on the individual.
I analyse the language in which emotions are reflected. I eavesdrop on conversations, tracing in them carbon copies of what I’ve already read on screen. I separate and separate the layers of conversation. Proximity and distance in one sentence. In texts, I easily dispose of sadness, I easily give tenderness. I don’t want to add up the gains and losses, only to determine the amplitudes of new emotionality. I map. I would like my works to be a consolation for all those I write about, and for those I do not write about to find understanding with friends, female friends, strangers and enemies. Unless I write about enemies, but they won’t understand anyway.
In dreams – based on my observations – it is possible to create a forecast of the dynamics of our peaks and depressions. A premonition of the culmination is The finest dust3 from 2019, a lyrical story inspired by the actions of one of Poland’s most important contemporary feminists and rights defenders, Katarzyna Bratkowska4. A film about the energy potential of a woman whose struggle and persistence met far more obstacles than rewards. It tells the story of an ash-dusted, darkened, threatening to erupt, deeply bubbling element similar to a volcanic eruption.5 It’s a film about generations of women passing on the energy and anger needed to fight back. A woman sweats6 – She oozes anger, fear and frustration. Now my generation is devoting its energy and nerves to clashing with the patriarchy. We explode and freeze. Women’s strikes are underway7.
During the first lockdown caused by the corona virus epidemic, when people were forced to move online, my work User X8 gained a new audience. It is a research, an observation of network connections and relationships conducted on the Instagram of Zachęta – National Gallery of Art in 2019 and 2020. User X9 drew attention to physicality, experienced with the body and saw more than he could publish10. Nothing was trivial for her/him, because s/he was not afraid of simple feelings, mundane matters, mundane topics. S/he was born out of everyday life and in accordance with the realities of modern times, s/he came into being on the web, taking advantage of its advantages and disadvantages, s/he used it to create11. User X12 is a personal, intimate story about the blurring of the boundaries between virtual and real reality13, which stems from reflections on disorders stemming from social media addiction. I combine the thoughts on media relations with short, fleeting excerpts from a private video archive.14
I watch as the same waves of distance, anxiety, excitement and sadness flow over us. We become silent and distant together, then on “one two three” we become active. We share the psychosomatic effects of information overload. Together we are paranoid. In the summer of 2020, Amy Muhoro and I wrote a script … and codes, that break my heart. Anyway15. While conducting research on oppressive behaviour on social media, we lost track of reality16. Navigating between successive conspiracy theories and facts we recorded each other, which became part of the work17 presented, among others, at the 12th edition of the Warsaw Under Construction festival18 .
I do not resist melancholy, I am and pride myself in the current of romantic pessimism. I describe the mutual influence of technology on man and nature19. Just before the covid-19 pandemic, “Vanishing” was made. I tell the story of spawning fish that, due to the pollution of the river, contract a disease that causes their bodies to decompose while they are still alive. Birth and death intermingle as a result of human activity. The film is accompanied by a graphic depicting the joined bodies of decomposing fish and a text about the haste and ambition resulting from Western societies’ idea of progress. I point out the correlation between our false priorities, influencing levels of global fatigue and overstimulation, and climate change and disease of the Earth’s creatures.
The text was written in collaboration with Joanna Ruszczyk (2020).
1See: https://www.versobooks.com/books/3668-glitch-feminism.2See: https://www.youtube.com/watch?v=DqNPgd5B3io.
3Image: Weronika Wysocka, FinestDust, 2019, see: http://weronikawysocka.com/video/finest-dust/. Courtesy of the artist.
4See : https://pl.wikipedia.org/wiki/Katarzyna_Bratkowska.
5Image: Weronika Wysocka, FinestDust, 2019. Courtesy of the artist.
6Image: Weronika Wysocka, FinestDust, 2019. Courtesy of the artist.
7See: https://en.wikipedia.org/wiki/October%E2%80%93November_2020_Polish_protests.
8Image: Weronika Wysocka, User X, 2019, see: https://zacheta.art.pl/en/kalendarz/user-x-report-weronika-wysocka?setlang=1. Courtesy of the artist.
9See: http://weronikawysocka.com/video/user-x-report/.
10Image: Weronika Wysocka, User X, 2019. Courtesy of the artist.
11Image: Weronika Wysocka, User X, 2019. Courtesy of the artist.
12See: https://www.vogue.pl/a/girls-dont-ask-weronika-wysocka.
13Image: Weronika Wysocka, User X, 2019. Courtesy of the artist.
14Image: Weronika Wysocka, User X, 2019. Courtesy of the artist.
15Image: Weronika Wysocka, ... and codes that break my heart. Anyway., 2020. Courtesy of the artist.
16Image: Weronika Wysocka, ... and codes that break my heart. Anyway., 2020. Courtesy of the artist.
17Image: Weronika Wysocka, ... and codes that break my heart. Anyway., 2020. Courtesy of the artist.
18Weronika Wysocka, ... and codes, that break my heart. Anyway, 2021, Festival “Warsaw under Construction”, Museum of Modern Art, Warsaw, see: https://wwb12.artmuseum.pl/pl/prace/i-kody-ktore-lamia-mi-serce-tak-czy-inaczej.
19Image: Weronika Wysocka, where all problems end, 2018, 4 photographs, video, see: http://weronikawysocka.com/photography/where-all-problems-end-mupedzanhamo/. Courtesy of the artist.
– urodzona w 1994. Absolwentka Pracowni Działań Przestrzennych Mirosława Bałki na ASP w Warszawie, studiowała na UdK Berlin i Bezalel Academy of Arts and Design Jerusalem. Inicjatorka rezydencji artystycznej dla młodych artystów –Turnus Słupsk; założycielka i kuratorka programu – end-less o pułapkach współczesności w kontekście nadprodukcji. Prowadziła program warsztatów Strategie Narracji na ASP w Warszawie. Porusza m.in. zagadnienia wpływu technologii na człowieka i przyrodę. Posługuje się tekstami inspirowanymi wiadomościami przepływającymi przez komunikatory wydobywając z nich odbicia globalnych nastrojów.
Obserwuję przenikanie się interfejsu i świata rzeczywistego. Próbuję opisać transformacje emocji, zmiany w komunikacji, percepcji i relacjach. Buduję bazę emocji i doświadczeń zarówno rzeczywistych, jak i tych wyobrażonych. Swoboda ekspresji i wyobraźni online odkrywa wstyd i ograniczenia offline1. Interesuje mnie próba uchwycenia momentu przekształcenia, punktów styku, a może nawet fuzji tych dwóch wymiarów. Kiedy zagubienie ze świata rzeczywistego przez przypadek ujawnia się w profilach użytkowników, a wyrazistość i wolność tożsamości z sieci wylewa się na ulice2. Nie skupiam się na masach, nie potrafię ich objąć i zrozumieć, zoomuję na jednostkę.
Analizuję język, w którym odbijają się emocje. Podsłuchuję rozmowy, doszukuję się w nich kalki z tego, co już czytałam na ekranie. Oddzielam i separuję warstwy konwersacji. Bliskość i dystans w jednym zdaniu. W tekstach łatwo dysponuję smutkiem, łatwo udzielam czułości. Nie chcę sumować zysków i strat tylko określać amplitudy nowej emocjonalności. Mapuję. Chciałabym, żeby moje prace były pocieszeniem dla wszystkich, o których piszę, a Ci, o których nie piszę, żeby znaleźli zrozumienie dla przyjaciół, przyjaciółek, nieznajomych i wrogów. Chyba, że piszę o wrogach, ale oni i tak nie zrozumieją.
W marzeniach- na podstawie moich obserwacji – da się stworzyć prognozę dynamiki naszych szczytów i depresji. Przeczuciem kulminacji jest Najdrobniejszy pył3 z 2019 roku, liryczna historia zainspirowana działaniami jednej z najważniejszych współczesnych polskich feministek i obrończyń praw, Katarzyny Bratkowskiej4. Film o potencjale energetycznym kobiety, której walka i upór spotkały znacznie więcej przeszkód niż nagród. Opowiada o oprószonym popiołem, przygaszonym, grożącym wybuchem, buzującym głęboko żywiole podobnym do erupcji wulkanu5. To film o kolejnych pokoleniach kobiet, które przekazują sobie energię i złość potrzebną do walki. Kobieta poci się6 – wypływa z niej gniew, strach i frustracja. Teraz moje pokolenie poświęca swoją energię i nerwy na starcie z patriarchatem. Wybuchamy i zastygamy. Trwają strajki kobiet7.
Podczas pierwszej fali lockdownu spowodowanego epidemią korona wirusa, kiedy ludzie zostali zmuszeni przenieść swoje osobowości do internetu, moja praca User X8 zyskała nową publiczność. Jest badaniem, obserwacją sieciowych połączeń i relacji prowadzoną na Instagramie Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki w 2019 i 2020 roku. User X9 czyli użytkownik/ użytkowniczka x, zwracał uwagę na fizyczność, doświadczał ciałem i widział więcej niż mógł opublikować10. Nic nie było dla niego banalne, bo nie bał się prostych uczuć, przyziemnych spraw, prozaicznych tematów. Narodził się z codzienności i zgodnie z realiami współczesności zaistniał w sieci wykorzystując jej wady i zalety, posłużył się nią tworząc11. User X12 jest dla mnie osobistą, intymną opowieścią o rozmyciu się granic między rzeczywistością wirtualną a realną13, która wynika z refleksji na temat zaburzeń opartych na uzależnieniu od mediów społecznościowych. Refleksje dotyczące relacji z mediami łączę z krótkimi, ulotnymi fragmentami z prywatnego archiwum wideo14.
Obserwuję, jak przepływają po nas te same fale dystansu, niepokoju, ekscytacji i smutku. Milkniemy i dystansujemy się razem, potem na “raz dwa trzy” zaczynamy być aktywni. Dzielimy psychosomatyczne skutki przebodźcowania informacjami. Razem jesteśmy w paranoi. Latem 2020 roku wspólnie z Amy Muhoro napisałyśmy scenariusz … and codes, that break my heart. Anyway15. Podczas prowadzenia researchu o opresyjnych zachowaniach w mediach społecznościowych, straciłyśmy poczucie rzeczywistości16. Nawigując się między kolejnymi teoriami spiskowymi i faktami nagrywałyśmy siebie nawzajem, co stało się częścią pracy17 prezentowanej m.in. na 12 edycji festiwalu Warszawa w Budowie18.
Nie opieram się melancholii, jestem i dumam w nurcie romantycznego pesymizmu. Opisuję wzajemne wpływy technologii na człowieka i przyrodę19. Tuż przed pandemią covid-19 powstał Vanishing. Opowiadam o płynących na tarło rybach, które z powodu zanieczyszczenia rzeki zapadają na chorobę powodującą rozkład ich ciała jeszcze za życia. Narodziny i śmierć przenikają się w wyniku działalności człowieka. Filmowi towarzyszy grafika przedstawiająca połączone ciała rozkładających się ryb oraz tekst o pośpiechu i ambicjach wynikające z wyobrażenia zachodnich społeczeństw o postępie. Wskazuję na zależność między naszymi złudnymi priorytetami, wpływającymi na poziom światowego zmęczenia i przesytu, a zmianami klimatu i chorobami istot na Ziemi.
Tekst powstał we współpracy z Joanną Ruszczyk (2020).
1Zob. https://www.versobooks.com/books/3668-glitch-feminism.2Zob. https://www.youtube.com/watch?v=DqNPgd5B3io.
3Zdjęcie: Weronika Wysocka, FinestDust, 2019, zob. http://weronikawysocka.com/video/finest-dust/. Dzięki uprzejmości artystki.
5Zdjęcie: Weronika Wysocka, FinestDust, 2019. Dzięki uprzejmości artystki.
8Zdjęcie: Weronika Wysocka, User X, 2019, zob. https://zacheta.art.pl/en/kalendarz/user-x-report-weronika-wysocka?setlang=1. Dzięki uprzejmości artytski.
10Zdjęcie: Weronika Wysocka, User X, 2019. Dzięki uprzejmości artytski.
13Zdjęcie: Weronika Wysocka, User X, 2019. Dzięki uprzejmości artytski.
19Zdjęcie: Weronika Wysocka, where all problems end, 2018, 4 fotografie, wideo, 2018, zob. http://weronikawysocka.com/photography/where-all-problems-end-mupedzanhamo/. Dzięki uprzejmości artystki.
