Jana Jakimovska

– born in 1981 in Skopje. She earned her Bachelor’s degree (2005) and Master’s degree (2009) in Painting from the Faculty of Fine Arts at the University of Ss. Cyril and Methodius in Skopje. Her work spans painting (easel and mural), photography, public space interventions, installations, performances, illustration, and graphic design. The focus of her recent work predominantly revolves around the body, the self, sexuality, and the societal position of women. She has held 23 solo exhibitions in Berlin, New York, Belgrade, Pristina, Skopje, Gevgelija, Kumanovo, Kichevo, and Shtip. She has participated in over 100 group exhibitions in the United States, Germany, Italy, Lithuania, Turkey, Greece, Serbia, Croatia, Bosnia and Herzegovina, Montenegro, and the Republic of North Macedonia. She has also taken part in numerous symposia and art colonies both at home and abroad. She has received several awards, the most recent being the CIC (Cultural Information Center – Skopje) Small Format Award “Konstantin Mazev – Koce” in 2024. She works as a full-time professor in painting and painting techniques at the Fine Arts Academy at the Goce Delchev University in Shtip.

My work has always been deeply intertwined with who I am as a person and with all the situations I have been through as a human being, specifically as a woman, and as a social being in a given context. Therefore, it is important for me to communicate topics that have affected me personally, principally but not exclusively me, as this also includes the life and death of the body, its impermanence, and the processes it undergoes; sexuality and morality, as well as the objectification of the body (particularly the female body) in that context; the historical, political, and social dynamics that dictate roles based on possessing a certain (especially female) body; gender roles, their determinisms and prejudices, motherhood and all the dilemmas arising from it, the harsh standards of beauty, and the struggle for self-acceptance; the class aspect of women’s struggle, and the questioning of the systems and values which we live and create in. In the simplest terms – I create works that are feminist and aim to speak universally through the personal. Over the years, I have often worked on multiple cycles simultaneously, which I occasionally supplement, modify, and, like any resourceful woman, I sometimes recontextualize and reuse. For this reason, the works I have been developing in parallel recently span several disciplines – painting, drawing, digital graphics, photography, and spatial installations.

Ever since my studies, painting self-portraits became a frequent practice of mine. Initially, this was driven by a desire to refine my portrait painting skills in the absence of models. Later, I saw in the act of painting myself an opportunity for archiving, i.e. sort of keeping a diary of events, emotions, and moods. It became a kind of therapeutic act. Finally, self-portraiture transformed into a platform for telling not only personal but also universal stories. This approach led to the series “O”, which I actively worked on from 2016 to 2019. While it directly referenced the big “O”, i.e. orgasm, it also hinted at a range of other questions that we face as sexual, biological, political, and social beings1.

In 2021, when the Taliban regained control of Afghanistan, and women’s voices were silenced en masse, while panic-stricken shop owners in Kabul painted over store windows displaying photographs of models, I was preparing a work for an exhibition titled “My Mark”. Sahra Karimi’s appeal, in the form of an open letter calling for help for Afghan women, had rapidly spread across the media landscape. What mark could I possibly leave at a point when not just marks, but entire women’s stories and lives were being erased? I painted over my prints and let Sahra Karimi’s letter speak instead2.

In 2022, at my solo exhibition titled “Retro: Corporal Retrospectives”, which revisited my artistic practices and life stages, I adhered to the principles of economy, frugality, and the concept of “better not go to waste”, and so I recycled catalogs from the “O”exhibition to create the piece “OLD” from the triptych “OLD, FAT, ALIVE”3. The other works in this triptych, which clearly speaks about confronting change and aging, as well as embracing and finding joy in the fact that, no matter how I look like, I am still alive, include the clothing installation “FAT”4 and the ash floor installation “ALIVE”5.

One such cumulative project consisting of readymade objects, as well as drawings and photographs, is the project “ALT-R”, a playful title that can be interpreted as – altar, but also as an alt(ernative) r(eality) of my journey into motherhood. This “altar” has been exhibited multiple times, with the number of pieces growing with each new exhibition. It currently consists of 31 pieces, each framed in a cheerful pink frame, bearing witness to the physical, emotional, and mental effort, as well as the joy, of being a mother6.

I am currently working on a series of drawings titled “Embroideress” – pixelated representations drawn through the holes of a wire mesh. In some of these works, I again recycle the photographs used for “O” by reinterpreting them in drawings, recontextualizing them, and merging them with the traditional Macedonian women’s domestic craft – embroidery. Through this series, I attempt to draw parallels between the past and the future, exploring where we stand – here and now7.

Yet, despite all this, I am continuously drawn to my primary craft – painting, particularly figurative painting. In 2018, I presented the project “Heroines of Our Times”, a series of portraits of significant feminists, political figures, and LGBTQ activists. I placed these works in a gallery that I tried to make resemble a home, suggesting that women’s struggles and stories often remain confined to intimate spaces and fail to make it into written history8. It is entirely possible that this project will too have some form of sequel. 

The text is a result of the invitation by Ivana Vaseva (2025).

1Image: Jana Jakimovska, О11, 2017, digital print, 100 x 100 cm, courtesy of the artist.

2Image: Jana Jakimovska, If They Come For Us, Too 2.0, 2021-2022, 12 digital prints, painted over, 100 х 100 cm, photo: Zarko Trajanoski, courtesy of the artist.

3Image: Jana Jakimovska, OLD, 2022, wall installation - paper, variable size, photo: Zarko Trajanoski, courtesy of the artist.

4Image: Jana Jakimovska, FAT, 2022, wall installation - clothes, variable size, courtesy of the artist.

5Image: Jana Jakimovska, ALIVE, 2022, floor installation - ashes, variable size, courtesy of the artist.

6Image: Jana Jakimovska, ALT-R, 2021-2023, wall installation, variable size, courtesy of the artist.

7Image: Jana Jakimovska, Veil, 2024, pencil and markers on paper, 70 х 50 cm, courtesy of the artist.

8Image: Jana Jakimovska, Heroines of Our Time, 2018, 10 paintings, acrylic on canvas, 120 х 100 cm and space design, photo: Dragica Nikolovska, courtesy of the artist. 

Јана Јакимовска е родена во 1981 година во Скопје. Дипломира (2005) и магистрира (2009) на сликарскиот оддел на Факултетот за ликовни уметности на УКИМ во Скопје. Се занимава со сликарство (штафелајно и мурално), фотографија, интервенции во јавен простор, инсталации, перформанси, илустрација и графички дизајн. Во фокусот на нејзиното неодамнешно творештво преовладува телото, себството, сексуалноста, општествената позиција на жената. Имала 23 самостојни претставувања во Берлин, Њујорк, Белград, Приштина, Скопје, Гевгелија, Куманово, Кичево и Штип. Има учествувано на повеќе од 100 групни изложби во САД, Германија, Италија, Литванија, Турција, Грција, Србија, Хрватска, Босна и Херцеговина, Црна Гора и Република Северна Македонија. Учествувала на повеќе симпозиуми и ликовни колонии во земјава и во странство. За своето творештво има добиено неколку награди, од кои последната е наградата од КИЦ „Константин Мазев – Коце“ за мал формат во 2024 година. Работи како редовен професор од областа сликање и сликарски техники на Ликовната академија на Универзитет „Гоце Делчев“ во Штип.

Мојата работа отсекогаш била длабоко испреплетена со она што сум како личност и со сите состојби низ кои сум минувала како човек, конкретно како жена, и како општествено битие во даден контекст. Оттаму, важно ми е комуницирањето на теми кои ме засегале мене, но и не само мене: животот и смртта на телото, неговата непостојаност и процесите низ кои минува; сексуалноста и моралот, како и објектификацијата на телото (особено женското) во тој контекст; историските, политички и општествени динамики кои диктираат улоги базирани на поседување одредено (особено женско) тело; родовите улоги, нивните детерминираности и предрасуди, мајчинството и сите дилеми кои произлегуваат од него, суровите стандарди за убавина и борбата за прифаќање на себеси, класниот аспект на женската борба и преиспитување на системите и вредностите во кои живееме и создаваме. Најкусо кажано – создавам дела кои се феминистички и кои преку личното се стремат да зборуваат универзално. Низ годините, доста често знам да работам паралелно на повеќе циклуси, кои повремено ги дополнувам, изменувам, а и како секоја економична жена, понекогаш ги реконтекстуализирам и реупотребувам. Затоа, делата на кои во последно време паралелно работам се во повеќе дисциплини – сликарство, цртеж, дигитална графика, фотографија и инсталации во простор.

Уште за време на студирањето, сликањето автопортети стана моја честа практика. Првично, тоа беше така поради желба за усовршување на портретното сликарство во недостиг на модели. Потоа, во чинот на сликање на себеси видов можност за архивирање, односно дневничко запишување настани, чувства и расположенија. Тоа стана своевиден терапевтски чин. И конечно, автопортретирањето се претвори во платформа за раскажување не само лични туку и универзални приказни. Така и се случи циклусот „О“ на кој активно работев од 2016 до 2019 година, кој иако директно реферираше на големото „О“, односно оргазмот, всушност загатнуваше ред други прашања со кои се соочуваме како сексуални, биолошки, политички и општествени битија1.

Во 2021 година, кога Талибанците повторно го освоија Авганистан и масовно се замолчуваа женските гласови, а бутиците во Кабул во паника ги пребојуваа излозите во кои имаше фотографии од модели, јас подготвував дело за изложба со наслов „Мојот белег“. Апелот за помош на авганистанските жени на Сахра Карими во вид на отворено писмо молскавично се беше проширил низ медиумскиот простор. Каков мој белег да оставам во миг во кој се бришат не само белези туку цели женски приказни и животи? Ги пребоив моите принтови и оставив да зборува писмото на Сахра Карими2.

Во 2022 година на мојата самостојна изложба со наслов „Ретро: телесни ретроспективи“, на која правев навраќања кон моите уметнички практики, но и животни етапи, следејќи го принципот на економичност, штедење и принципот „да не се фрли“, ги рециклирав каталозите од изложбата „О“ за да го создадам делото „OLD“, од триптихот „OLD, FAT, ALIVE“.3. Останатите дела од тој триптих, кој несомнено зборува за соочувањето со промените и стареењето, но и помирувањето и радоста дека каква и да сум, сепак сум жива, се инсталацијата од облеки „FAT“4 и подната инсталација од пепел „ALIVE“5.

Еден таков акумулирачки проект кој се состои од редимејд објекти, но и цртежи и фотографии е проектот „ALT-R“, шеговито име кое може да се протолкува како олтар, но и алт(ернативна) р(еалност) на моето станување мајка. Овој „олтар“ е изложуван повеќепати, и секогаш бројот на дела расте со секое ново изложување – моментално се состои од 31 парче, секое врамено во весела розева рамка, кое го сведочи телесниот, емотивниот и психичкиот напор, но и радост да се биде мајка6.

Моментално работам на циклус цртежи насловени „Везилка“ – пикселирани претстави нацртани низ дупчиња од рабиц мрежа, во дел од нив повторно во цртеж ги рециклирам фотографиите искористени за „О“, но ги реконтекстуализирам и спојувам со традиционалната македонска женска домашна работа – везењето. Со нив се обидувам да направам паралели меѓу минатото и иднината, и да видам каде сме ние – сега и овде7.

Но и покрај сето ова, мене непрестајно ме интересира и примарниот занает – сликарството, она фигуративното. Во 2018 година го изложив проектот „Хероините на нашето време“, серија портрети на важни феминистки, политички и ЛГБТ активистки, кои ги сместив во галерија која се обидов да ја направам да изгледа како дом – сугерирајќи дека женските борби и приказни често не излегуваат од интимните простори и не стигаат во пишаната историја8. Сосема е возможно и овој проект да има своевидно продолжение.

Текстот е резултат на поканата од Ivana Vaseva (2025).

1Слика: О11, 2017 година, дигитален принт, 100 x 100 cm, со дозвола на уметницата.

2Слика: Ако дојдат и по нас 2.0, 2021-2022 година, 12 прекречени дигитални принтови, 100 х 100 cm, фото: Жарко Трајаноски, со дозвола на уметницата.

3Слика: СТАРА, 2022 година, ѕидна инсталација - хартија, варијабилни димензии, фото: Жарко Трајаноски, со дозвола на уметницата.

4Слика: ДЕБЕЛА, 2022 година, ѕидна инсталација - облека, варијабилни димензии, со дозвола на уметницата.

5Слика: ЖИВА, 2022 година, подна инсталација - пепел, варијабилни димензии, со дозвола на уметницата.

6Слика: АЛТ-Р, 2021-2023 година, ѕидна инсталација, варијабилни димензии, со дозвола на уметницата.

7Слика: Превез, 2024 година, молив и фломастер на хартија, 70 х 50 cm, со дозвола на уметницата.

8Слика: Хероините на нашето време, 2018 година, 10 слики акрил на платно, 120 х 100 cm и дизајн на простор, фото: Драгица Николовска, со дозвола на уметницата.