Ivana Mirchevska

Ivana Mirchevska (1992, Skopje) is an interdisciplinary artist and researcher working across moving images, sculpture, text, sound, and installation. Her practice unfolds through research into the materiality of images and their technological mutation, engaging haptic perception and intercorporeality as processes of image-making, sensorial investigation, and collaboration. In her work, bodies, images, surfaces, landscapes, and illegible others coalesce through care, precarity, and agency, enacting intimate resistance to androcentric and anthropocentric visual perspectives. Through speculative, collective, and embodied image-making, her practice takes shape within participative environments and hybrid installations.

Mirchevska’s practice often emerges through collaborative processes with Ishjan Twin, Elena Chemerska, Amir Karahasan, and Maja Cibreva. Actively engaged in the local independent and experimental art scene, she is a co-founder of the Underground is Easier to Breathe festival, a platform dedicated to ephemeral and experimental art practices, and curates the selection of video essays at the Philosophical Film Festival in Skopje.

Her work has been exhibited at the National Gallery – Multimedia Center “Mala Stanica”, Skopje; SCS Centar – Jadro, Skopje; aCinema – experimental film and video screening series, Wisconsin; Zoom Festival, Rijeka; Škuc Gallery, Ljubljana; PERFORMANCE REIHE NEU-OERLIKON, Zurich; MoCA Skopje; Private Print Studio, Skopje; Supernova Digital Animation Festival, Denver; Residency Unlimited, NYC; Fuori Visioni, Piacenza, and others.

Mirchevska is a recipient of the Prince Claus Seed Award (2024), WHW Akademija Fellowship (2023), and the DENES Young Visual Artist Award in North Macedonia (2022).

Artist statement

Situated within the experimental artistic context of peripheral Europe (North Macedonia), amid ecological exhaustion and the slow violence of inhaling a world in decline, my body takes shape through breath, movement, and haptic perception. Spending most of my days in my home studio, I experience myself as a sensory amalgam – skin, surface, and screen – caught in the web of shared ecological anxiety, precarity, visualizing practices, and the desire to relate, to see, to make otherwise.

Held within these embodied intensities, my practice emerges through a technological inquiry into the materiality of images and their technological mutation. It explores screens, surfaces, and images as environmental and orientational means, seeing them not as fixed representations but as haptic agents of affective mediation. Images function as sensory sites of intimate negotiation between bodies (human, non-human, and more-than-human agencies) and the spaces of their material, semiotic, and discursive actualization. They insist on their own presence, eliciting tactile engagement – edges that scrape, textures that imprint, densities that absorb and reciprocate touch in altered forms. (At an Angle of 45°, artist’s book, 2021)123456

I am interested in haptic perception as an artistic and collective practice that binds bodies, images, and matter together. Not just as mere touch, but as a reciprocal event where perception unfolds through the friction of contact, and not through visual clarity. Skin meeting surface, images pressing back, landscapes resisting underfoot. My body does not map surfaces as objects but coexists with them, responding in a sequence of micro-adjustments that defy representation and containment. In opposition to the distancing linearity of the visual-centric apparatus of anthropocentrism and androcentrism, haptic perception enables an embodied visual practice of proximity. One that allows bodies, images, and landscapes to move through one another, dissolving boundaries in an ongoing process of becoming: becoming body, becoming landscape, becoming image.

Such dynamic of mutual inscription and proximity manifests in Host or Parasite: Boiling Body (video performance and installation 2024) through exhaustion revealing human and planetary intercorporeality аs a condition shaped by the labor market and the depletion of environments. Framing exhaustion through the metabolic entanglement of host and parasite, the work constructs an auto-fictional world – a stage for negotiating hospitality, hostility, conviviality and unequal exchanges. Within this stage, our exhausted selves (Elena and I), the body of the cave Vrelo (transl. boiling body), and the “poor images” 7 оf the photogrammetric animated sequences, co-participate in the refusal to perform according to predetermined norms and orientations.89101112 Here, proximity is not simply closeness, but a process of material and affective transformation where our refusal to perform along predefined lines generates new configurations of relationality and economies of survival.

In a different configuration, Humanoid Troubles (2022/3), a participatory research project, haptic perception is practiced through participants taking on non-human alter-egos as we visit industrial ruins, a Neolithic settlement, a permaculture garden, among other sites. Probing different forms of intercorporeality and togetherness ​​between us and the alter-egos, and between the alter-egos themselves when acting in concert, we use image-making operations of anthropomorphism to navigate and unlearn practices of imitation and domination in our relation to the environment.13141516 In both works, haptic perception is not about fixed readability, but about inhabiting tensions between recognition and disidentification, continuously reshaping the boundaries between human and non-human agencies.

Medium Crevice: Alternative Set of Footholds for Ascending (video essay, soundscape, installation, 2022) extends haptic perception and sensorial technologies into the realm of landscape, treating crevices not as passive formations, but as intercorporeal agents that register anthropogenic mutation. Rather than culturally mediated images, these sites emerge as active witnesses to the shifting terrain of a small mountainscape near Skopje – marked by the violent touch of urban expansion and economic extraction – tracing change through shifts in texture, erosion, and sonic reverberations.17181920 Using sensing technologies of sound, touch, and image, the work enacts a speculative excavation, revealing crevices as sensory infrastructures – attuning to absence, displacement, and material shifts as imprints of multispecies entanglements and evolving spacetime relations.212223 Here, haptic perception moves beyond bodily negotiation into environmental sensing, where crevices function as conduits of material resistance, geological duration, and multispecies entanglements, shaping the terrain as a living archive of transformation.

Balancing the visceral, the methodical, and the speculative, my image-making process often translates haptic perception through morphing image-body faculties such as mimicry, camouflage, anthropomorphization, and zoomorphism. Rather than mirroring survival strategies or reinforcing habitual projections, these faculties function as relational image-making procedures. Instead of reinforcing assimilation or dominance, they disrupt perception through disorientation, giving rise to speculative and illegible others such as non-performing agents (Host or Parasite); anthropomorphic alter-egos (Humanoid Troubles); agential crevices (Medium Crevice); and altered perspectives (At an Angle of 45 Degrees). In my work, haptic perception often translates through idiosyncratic movements, associative speech, diffracting sounds, and melting surfaces. It materializes through moving images, video performative scores, polymorphous sculptures, CGI animated sequences, and soundscapes that create states in becoming or dissolution within participative environments and immersive installations.

Pressed against the tensions of vision/touch, active/passive, stable/mutable, human/non-human, my practice exercises resistance to the prevailing dichotomies inherent in androcentric and anthropocentric visual perspectives. Through eco-social and feminist lenses, it engages in speculation, sensory engagement, and embodied visual practice. Rooted in research, experimentation, and collaboration, it employs haptic perception and intercorporeality as modes of sensing, image-making, and worldling – enabled through kinship and interaction with friends, family, companion species, images, screens, landscapes, and surfaces.

The text is a result of the invitation by Ivana Vaseva 2025 and the final version of the statement was edited in collaboration with her.

1Image: Ivana Mirchevska, snippet from the artist’s book At an Angle of 45°, 2021 година. Courtesy of the artist.

2Image: Ivana Mirchevska, process materials from the artist’s book At an Angle of 45°, 2021 година. Courtesy of the artist.

3Image: Ivana Mirchevska, snippet from the artist’s book At an Angle of 45°, 2021 година. Courtesy of the artist.

4Image: Ivana Mirchevska, snippet from the artist’s book At an Angle of 45°, 2021 година. Courtesy of the artist.

5Image: Ivana Mirchevska, artist book At an angle of 45°, 2021 година, Courtesy of the artist More about the book http://privateprint.mk/en/publishing/books/208-at-an-angle-of-45

6Image: Ivana Mirchevska Notes from surfacing: At an angle of 45°, installation view, Private Print Studio, image Zoran Šekerov, Courtesy of the artist

7Loosely referencing Hito Steyerl’s concept of poor image

8Image: Ivana Mirchevska and Elena Chemerska, Host or Parasite: Boiling body, 2024 година, still from the performance video, Courtesy of the artists

9Image: Ivana Mirchevska and Elena Chemerska, Host or Parasite: Boiling body, 2024 година, still from the performance video, Courtesy of the artists

10Image: Ivana Mirchevska and Elena Chemerska, Host or Parasite: Boiling Body, 2024 година, still from the performance video. Courtesy of the artists.

11Image: Ivana Mirchevska and Elena Chemerska, Host or Parasite: Boiling Body, 2024 година, installation view from the group exhibition Here, but Somewhere Else, curated by Jana Stardelova, National Gallery of North Macedonia – Multimedia Center Mala Stanica. Photo: Jelena Belik. Courtesy of the artists.

12Image: Ivana Mirchevska and Elena Chemerska, Host or Parasite: Boiling Body, 2024 година, installation view from the group exhibition Here, but Somewhere Else, curated by Jana Stardelova, National Gallery of North Macedonia – Multimedia Center Mala Stanica. Photo: Jelena Belik. Courtesy of the artists.

13Image: Ivana Mirchevska, Humanoid Troubles, 2023 година, participatory project, stills from the double-screen performance film. Courtesy of the artist.

14Image: Ivana Mirchevska, Humanoid Troubles, 2023 година, participatory project, stills from the double-screen performance film. Courtesy of the artist.

15Image: Ivana Mirchevska, Humanoid Troubles, 2023 година, participatory project, stills from the double-screen performance film. Courtesy of the artist.

16Image: Ivana Mirchevska, Humanoid Troubles, 2023 година, participatory project, installation view SCS Jadro. Courtesy of the artist.

17Image: Ivana Mirchevska, Medium Crevice: Alternative Set of Footholds for Ascending, still from the video essay, 2022 година. Courtesy of the artist.

18Image: Ivana Mirchevska, Medium Crevice: Alternative Set of Footholds for Ascending, still from the video essay, 2022 година. Courtesy of the artist.

19Image: Ivana Mirchevska, Medium Crevice: Alternative Set of Footholds for Ascending, still from the video essay, 2022 година. Courtesy of the artist.

20Image: Ivana Mirchevska, Medium Crevice: Alternative Set of Footholds for Ascending, installation view 2021 година, Gallery Ko-Ra, photo by Sašo Aluševski, Courtesy of the artist.

21Image: Ivana Mirchevska, Medium Crevice: Alternative Set of Footholds for Ascending, installation view 2023 година, Denes Award, Multimedia center Mala Stanica,  photo by Martina Peneva, Courtesy of the artist.

22Image: Ivana Mirchevska, Medium Crevice: Alternative Set of Footholds for Ascending, installation view 2023 година, Denes Award, photo by Martina Peneva, Courtesy of the artist.

23Ivana Mirchveska in collaboration with Ishjan Twin, Medium Crevice link to the soundscape

Ивана Мирчевска (1992, Скопје) е интердисциплинарна уметница и истражувачка која работи со слики во движење, скулптура, текст, звук и инсталација. Нејзината практика се заснова на истражување на материјалноста на сликите и нивната технолошка мутација, вклучувајќи ја хаптичката перцепција и меѓутелесноста како процеси на создавање слики, сетилно истражување и соработка. Во нејзините дела, телата, сликите, површините, пејзажите и нечитливите „други“ соработуваат низ призма на грижа, прекарност и делување, пружајќи интимен отпор кон андроцентричните и антропоцентричните визуелни перспективи. Преку шпекулативно, колективно и отелотворено создавање слики, нејзината практика се развива во партиципативни средини и хибридни инсталации.

Уметничката практика на Мирчевска често произлегува од процеси на соработка со Ишјан Твин, Елена Чемерска, Амир Карахасан и Маја Цибрева. Активно вклучена во локалната независна и експериментална уметничка сцена, таа е ко-основачка на фестивалот „Под земја полесно се дише“ – платформа за ефемерни и експериментални уметнички практики, и ја курира селекцијата на видео есеи на Филозофскиот филмски фестивал во Скопје.

Нејзините дела биле изложени во Национална галерија – Мултимедијален центар „Мала станица“, Скопје; КСП Центар – Јадро, Скопје; aCinema – проекции на експериментален филм и видео, Висконсин; Zoom Festival, Риека; Галерија Шкуц, Љубљана; PERFORMANCE REIHE NEU-OERLIKON, Цирих; МСУ – Скопје; Private Print Studio, Скопје; Supernova Digital Animation Festival, Денвер; Residency Unlimited, Њујорк; Fuori Visioni, Пјаченца и други.

Мирчевска е добитничка на Prince Claus Seed Award (2024), стипендијата WHW Akademija Fellowship (2023) и наградата ДЕНЕС за млад/а визуел(е)н/а уметни(к)чка во Северна Македонија (2022).

Изјава на уметницата

Сместена во експерименталниот уметнички контекст на периферна Европа (Северна Македонија), среде еколошка исцрпеност и бавното насилство на вдишување свет во пропаѓање, моето тело се обликува преку здив, движење и хаптичка перцепција. Поминувајќи го поголемиот дел од денот во моето домашно ателје, се доживувам себеси како сетилен амалгам – кожа, површина и екран – заплеткана во мрежата на заедничката анксиозност за споделената еколошка иднина, економската прекарноста, визуелните практики и желбата за поврзување, за гледање, за создавање поинаку.

Во рамките на овие телесни интензитети, мојата практика произлегува од технолошко истражување на материјалноста на сликите и нивната технолошка мутација. Таа ги истражува екраните, површините и сликите како просторни и ориентациски средства, гледајќи ги како хаптички двигатели на афективно посредување, а не како статични прикази. Сликите функционираат како сетилни точки на интимно преговарање помеѓу телата (човечки, нечовечки, повеќе-од-човечки чинители) и просторите на нивната материјална, семиотичка и дискурзивна актуализација. Тие инсистираат на своето присуство, изнудувајќи тактилен ангажман – рабови што гребат, текстури што оставаат трага, компактност што го апсорбира и го возвраќа допирот во изменета форма. (Под агол од 45°, уметничка книга, 2021)123456

Ме интересира хаптичката перцепција како уметничка и колективна практика што ги поврзува телата, сликите и материјата заедно. Не само како обичен допир, туку и како заемен настан каде што перцепцијата се одвива преку триењето на контактот, а не преку визуелна јасност. Кожа што среќава површина, слики што се спротивставуваат, пејзажи што се одбиваат под стапалата. Моето тело не ги мапира површините како објекти, туку коегзистира со нив, реагирајќи преку низа на микро-приспособувања кои пркосат на приказот и обуздувањето. За разлика од дистанцата на визуелно-центричниот апарат на антропоцентризмот и андроцентризмот, хаптичката перцепција овозможува отелотворена визуелна практика на блискост. Таа им овозможува на телата, сликите и пејзажите да се движат едни низ други, растопувајќи ги нивните граници во постојан процес на постанување – постанување тело, постанување пејзаж, постанување слика.

Таквата динамика на заемно претопување и блискост е изразена во Домаќин или паразит: Врело тело (видео перформанс и инсталација, 2024) преку исцрпеноста, како човечка и планетарна меѓутелесна состојба, обликувана од пазарот на трудот и исцрпувањето на околината. Врамувајќи ja исцрпеноста преку метаболичкото вмрежување на домаќинот и паразитот, делото конструира авто-фиктивен свет – сцена на која се одигруваат релации на гостопримство, непријателство, соживот и нерамноправни разменувања. На оваа сцена, нашите исцрпени и загреани тела (Елена и јас), телото на пештерата Врело и „сиромашните слики”7 на фотограметриските анимирани секвенци ко-партиципираат во одбивањето да се изведува според однапред зададени норми и ориентации.89101112 Овде, блискоста не е едноставно близина, туку процес на материјална и афективна трансформација каде што нашето одбивање да изведувамеспоред однапред дефинирани услови создава нови конфигурации на релационалност и економии на опстанок.

Во поинаква конфигурација, Човеколики неволји (партиципативен истражувачки проект, 2022/3), хаптичката перцепција се практикува преку учецниците кои присвојуваат нечовечки алтер-ега додека посетуваме индустриски урнатини, неолитско наоѓалиште, пермакултурна градина и други локации. Истражувајќи различни форми на меѓутелесност помеѓу нас и алтер-егата, како и помеѓу самите алтер-ега кога дејствуваат заедно, се повикуваме на антропоморфизмот како сликотворечка операција преку која навигираме и одучуваме практики на имитација и доминација во нашата релација со околината.13141516  Во двете дела, хаптичката перцепција не се сведува на фиксна читливост, туку населување во тензиите помеѓу препознавањето и дисидентификацијата, постојано преобликувајќи ги границите помеѓу човечките и нечовечките чинители (агентност).

Медиум пукнатина: Алтернативен сет на потпори за искачување (видео есеј, звучен пејзаж, инсталација, 2022) ја проширува хаптичката перцепција и сензорните технологии во доменот на пејзажот, третирајќи ги пукнатините не како пасивни формации, туку како меѓутелесни и сетилни двигатели изложени на антропогени мутации. Наместо како културно посредувани слики, овие траги се појавуваат како активни сведоци на изменетиот терен на планината Водно – обликуван преку насилниот допир на урбана експанзија и економска екстракција – следејќи ги промените преку текстурата, ерозијата, и звучната резонанца.17181920 Преку разни сензорни технологии – на звук, допир, слика, проектот изведува шпекулативно ископување, откривајќи ги пукнатините како сетилни инфраструктури во процес на телесно усогласување со отсуството, принуденото поместување и материјалните промени како траги на повеќевидни сродства (multispecies kinship) и променливи временско-просторни конфигурации.212223 Тука, хаптичката перцепција не е само процес на телесно преговарање туку и начин на просторнo-сетилно регистрирање – каде што материјалниот отпор, геолошката истрајност и повеќевидните вмрежувања (multispecies entanglements), го обликуваат терeнот во жива архива на трансформација.

Балансирајќи помеѓу висцералното, методолошкото и шпекулативното, мојот процес на сликотворење често ја изведува хаптичката перцепција преку преобликувачките способности на релацијата слика и тело – мимикрија, камуфлажа, антропоморфизација и зооморфизам. Овие способности не ги гледа како стратегии за преживување, или пак како зајакнување на устоличени пресликувања и проекции врз другоста, туку како релациони сликотворечки процедури. Наместо да поттикнуваат асимилација или доминација, тие ја нарушуваат перцепцијата преку дезориентација, отстапувајќи простор за шпекулативни и нечитливи „други“ – како што се не-перформативни чинители (Домаќин или паразит), антропоморфни алтер-ега (Човеколики неволји), пукнатините како двигатели (Медиум пукнатина), и алтернативни агли на гледање (Под агол од 45 степени).  Во моите дела хаптичката перцепција често се преведува преку идиосинкратични движења, асоцијативен јазик, прекршени сонични бранови и растопени површини. Таа се материјализира низ движечки слики, видео-перформативни секвенци, полиморфни скулптури, CGI анимирани секвенци и звучни пејзажи кои креираат состојби на постанување и растопување во рамки на партиципативни средини и втопувачки инсталации.

Притисната помеѓу тензиите на вид/допир, активно/пасивно, стабилно/променливо, човечко/нечовечко, мојата уметничка практика се спротивставува на доминантните дихотомии својствени за андроцентричните и антропоцентричните визуелни перспективи. Преку превземање на еко-социјалнa и феминистичкa оптика, таа се ангажира со шпекулација, сензорно и сетилно делување и отелотворена визуелна практика. Базирана на истражување, експериментирање и соработка, таа гикористи хаптичката перцепција и меѓутелесноста како начини на сетување, сликотворење и создавање, овозможени преку сродство и интеракција со пријатели, семејство, придружни видови, слики, екрани, пејзажи и површини.

Текстот е резултат на поканата од Ивана Васева 2025 и конечната верзија на изјавата е уредена во соработка со неа.

1Слика: Ивана Мирчевска, извадок од уметничката книга Под агол од 45°, 2021.

2Слика: Ивана Мирчевска, извадок од уметничката книга Под агол од 45°, 2021.

3Слика: Ивана Мирчевска, процесни материјали од уметничката книга Под агол од 45°, 2021.

4Слика: Ивана Мирчевска, извадок од уметничката книга Под агол од 45°, 2021.

5Слика: Ивана Мирчевска, уметничка книга Под агол од 45°, 2021. 
Повеќе за книгата: http://privateprint.mk/en/publishing/books/208-at-an-angle-of-45

6Слика: Ивана Мирчевска, Notes from surfacing: At an angle of 45°, installation view, Студио Приватен принт, фотографија: Зоран Шеќеров.

7Слободно реферирајќи на концептот на „сиромашна слика“ (poor image) на Хито Штејерл

8Слика: Ивана Мирчевска и Елена Чемерска, Домаќин или паразит: Врело тело, 2024, кадар од перформативното видео. 

9Слика: Ивана Мирчевска и Елена Чемерска, Домаќин или паразит: Врело тело, 2024, кадар од перформативното видео.

10Слика: Ивана Мирчевска и Елена Чемерска, Домаќин или паразит: Врело тело, 2024, кадар од перформативното видео.

11Слика: Ивана Мирчевска и Елена Чемерска, Домаќин или паразит: Врело тело, 2024, документација од инсталацијата, Тука, но некаде на другаде, кураторка: Јана Старделова, Национална галерија на Северна Македонија – Мултимедијален центар Мала Станица. Фотографија: Јелена Белик.

12Слика: Ивана Мирчевска и Елена Чемерска, Домаќин или паразит: Врело тело, 2024, документација од инсталацијата, Тука, но некаде на другаде, кураторка: Јана Старделова, Национална галерија на Северна Македонија – Мултимедијален центар Мала Станица. Фотографија: Јелена Белик.

13Слика: Ивана Мирчевска, Човеколики неволји, 2023, партиципативен проект, кадар од перформативен филм.

14Слика: Ивана Мирчевска, Човеколики неволји, 2023, партиципативен проект, кадар од перформативен филм.

15Слика: Ивана Мирчевска, Човеколики неволји, 2023, партиципативен проект, кадар од перформативен филм.

16Слика: Ивана Мирчевска, Човеколики неволји, 2023, партиципативен проект, документација од инсталацијата, КСП Јадро.

17Слика: Ивана Мирчевска, Медиум пукнатина: Алтернативен сет на потпори за искачување, кадар од видео есеј, 2022.

18Слика: Ивана Мирчевска, Медиум пукнатина: Алтернативен сет на потпори за искачување, кадар од видео есеј, 2022.

19Слика: Ивана Мирчевска, Медиум пукнатина: Алтернативен сет на потпори за искачување, кадар од видео есеј, 2022.

20Слика: Ивана Мирчевска, Медиум пукнатина: Алтернативен сет на потпори за искачување, документација од инсталацијата, 2021, Галерија Ко-Ра, фотографија: Сашо Алушевски

21Слика: Ивана Мирчевска, Медиум пукнатина: Алтернативен сет на потпори за искачување, документација од инсталацијата, 2023, Награда Денес, Мултимедијален центар Мала Станица, фотографија: Мартина Пенева, со љубезност на уметницата.

22Слика: Ивана Мирчевска, Медиум пукнатина: Алтернативен сет на потпори за искачување, документација од инсталацијата, 2023, Награда Денес, Мултимедијален центар Мала Станица, фотографија: Мартина Пенева, со љубезност на уметницата.

23Ивана Мирчевска во соработка со Ишјан Твин, Медим пукнатина, линк до звучниот пејзаж.