Karolina Gembara
– photographer. A graduate of International Relations, she studied Journalism at the University of Wrocław and Art History at the University of Warsaw, completed the International Forum of Photography Kwadrat and the Sputnik Photos Mentorship Programme. She is currently a PhD student at the Krzysztof Kieślowski Film School. Her work revolves around themes such as home, belonging, migration, changing landscapes, and identities. Her recent focus has been on the political situation in her home country. She uses photography as both a tool and a pretext for collaboration, fostering creative processes. Her work has been shown in Germany, Ireland, India, Hungary and Poland, among others. She is the author of the books Przymierzalnie (2013, Towarzystwo Inicjatyw Twórczych ‘ę’) and When we lie down, grasses grow from us (2019, GOST Books, London). She has published in Le Monde, British Journal of Photography, Ojo de Pez, GUP Magazine, Calvert Journal, C4, Ain’t Bad, Fotoroom, PDN, Indian Quarterly and others. She has received a scholarship from the Minister of Culture and National Heritage. She has lectured, among others, at the Institute of Polish Culture at the University of Warsaw and at the SWPS University of Humanities and Social Sciences. She works with people with migration experience and engages in participatory activities. She is a member of the Sputnik Photos collective and the Public Protest Archive. In recent years, she has initiated and completed several participatory projects involving refugees in her home country. She divides her time between Berlin and Warsaw.
I am a photographer, a researcher, sometimes an activist. I have to take breaks from activism because full engagement involves so much strain on the body and head that every action ends sooner or later with a drop in energy, impotence, illness.
I am active in two photography collectives, Sputnik Photos1 and APP – Public Protest Archive2. I work for others. I greatly appreciate the talents and good hearts of all those artists I have around me. However, I overcome many difficulties alone and on my own I look for answers. Working together is beautiful and difficult.
I believe that art should be useful for something, to be of service, to break out of a stupor and excite – to be a tool that when used translates into change. It’s not always a radical revolution, this change sometimes happens in a barely perceptible way, just in me, or just in you, or in a young refugee who came to a photography workshop a few years ago and today is taking great pictures.
It was difficult to carry out community projects until recently; now many grant-makers expect them. Those who hand out public funds have high expectations: “The city’s priority is diversity, inclusiveness and reaching out to broader audiences”; “Please write how the applicant will reach out to audiences given the pandemic”; “The grants committee asks you to clarify your promotional strategy”. A state that systemically harms and forgets entire social groups expects visible results and clear indicators in return for financial support. The money I manage to get is never enough to cover insurance or pay for my own work.
Writing about myself in mid-May 2022, when the war in Ukraine is ongoing and people are dying in forests on Poland’s eastern border, seems redundant. Maybe someone else could do it. And get paid for it3456789.
The text was written in collaboration with Bogna Stefańska (2022).
1Sputnik Photos, see: sputnikphotos.com.2Archiwum Prostestów Publicznych, see: archiwumprotestow.pl.
3Image: Karolina Gembara, the Bow series. Hospitality Exercises, 2020. Courtesy of the artist.
4Image: Karolina Gembara, New Varsovians, New Varsovians series, 2019. Courtesy of the artist.
5Image: Karolina Gembara, the Bow series. Hospitality Exercises, 2020. Courtesy of the artist.
6Image: Karolina Gembara, Stay at Home series, 2020. Courtesy of the artist.
7Image: Karolina Gembara, Stay at Home series, 2020. Courtesy of the artist.
8Image: Archive of Public Protests, Karolina Gembara, Gazeta Strajkowa 6, 2022. Courtesy of the artist.
9Image: Archive of Public Protests, Karolina Gembara, Gazeta Strajkowa 7, 2022. Courtesy of the artist.
– fotografka. Absolwentka Stosunków Międzynarodowych, studiowała Dziennikarstwo na Uniwersytecie Wrocławskim i Historię Sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, ukończyła Międzynarodowe Forum Fotografii Kwadrat oraz Program Mentorski Sputnik Photos. Obecnie jest doktorantką w Szkole Filmowej im. Krzysztofa Kieślowskiego. Jej prace koncentrują się wokół takich tematów jak dom, przynależność, migracja, zmieniające się krajobrazy i tożsamość. Jej prace pokazywane były m.in. w Niemczech, Irlandii, Indiach, na Węgrzech i w Polsce. Jest autorką książek Przymierzalnie (2013, Towarzystwa Inicjatyw Twórczych ‘ę’) oraz When we lie down, grasses grow from us (2019, GOST Books, Londyn). Publikowała w Le Monde, British Journal of Photography, Ojo de Pez, GUP Magazine, Calvert Journal, C4, Ain’t Bad, Fotoroom, PDN, Indian Quarterly i in. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Wykładała m.in. w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego i na Uniwersytecie Humanistycznospołecznym SWPS. Pracuje z osobami z doświadczeniem migracji, angażuje się w działania partycypacyjne. Jest członkinią kolektywu Sputnik Photos i Archiwum Protestów Publicznych. W ostatnich latach zainicjowała i zrealizowała kilka projektów partycypacyjnych z udziałem uchodźców w swoim rodzinnym kraju. Swój czas dzieli między Berlinem a Warszawą.
Jestem fotografką, badaczką, czasem aktywistką. Muszę robić przerwy od aktywizmu, ponieważ pełne zaangażowanie wiąże się z tak wielkim obciążeniem ciała i głowy, że każda akcja kończy się prędzej czy później spadkiem energii, niemocą, chorobą.
Działam w dwóch kolektywach fotograficznych, Sputnik Photos1 i APP – Archiwum Protestów Publicznych2. Pracuję dla innych. Ogromnie cenię talenty i dobre serca tych wszystkich artystów_ek, których mam wokół siebie. Ale wiele trudności pokonuję samotnie i na własną rękę szukam odpowiedzi. Działanie razem jest piękne i trudne.
Uważam, że sztuka powinna się do czegoś przydawać, być użyteczna, wybijać z otępienia i ekscytować – być narzędziem, którego używanie przekłada się na zmianę. To nie zawsze jest radykalna rewolucja, ta zmiana czasem zachodzi w sposób ledwo zauważalny, tylko we mnie, albo tylko w tobie, albo w młodej uchodźczyni, która kilka lat temu przyszła na warsztaty fotograficzne i dziś robi świetne zdjęcia.
Jeszcze niedawno trudno było realizować projekty społeczne, teraz wielu grantodawców ich oczekuje. Ci, którzy rozdają środki publiczne mają wysokie wymagania: „Priorytetem miasta jest różnorodność, inkluzywność i poszerzanie widowni”; „Proszę napisać, w jaki sposób wnioskodawca dotrze do odbiorców, biorąc pod uwagę pandemię”; „Komisja grantowa prosi o doprecyzowanie strategii promocyjnej”. Państwo, które systemowo krzywdzi i zapomina o całych grupach społecznych, w zamian za wsparcie finansowe, oczekuje widocznych rezultatów i jasnych wskaźników. Tych środków, które uda się zdobyć, nigdy nie wystarcza na ubezpieczenie ani wynagrodzenie własnej pracy.
Pisanie o sobie w połowie maja 2022, kiedy trwa wojna w Ukrainie, a na wschodniej granicy Polski ludzie umierają w lasach, wydaje się zbędne. Może ktoś inny mógłby to zrobić. I dostać za to wynagrodzenie3456789.
Tekst powstał we współpracy z Bogną Stefańską (2022).
1Sputnik Photos, zob.: sputnikphotos.com.2Archiwum Prostestów Publicznych, zob.: archiwumprotestow.pl.
3Zdjęcie: Karolina Gembara, Rafał Milach, Wysiew, wideo, 2018. Dzięki uprzejmości artystki.
