Eli Xoxa

– born in 1955 in Tepelenë, lives and works in Tirana. She works with mediums of sculpture, ceramics, drawing and graphics. Xoxa studied in the Sculpture Department and graduated from the Academy of Arts in Tirana in 1978 where she later received the title “Critic of figurative art” in 1986. In 2007, with a monograph on painter Sadik Kaceli, she received a Ph.D. from the Academy of Arts in Tirana. She worked as an art researcher at the National Art Gallery of Tirana from 1979 until 1991, as an art teacher at the Jordan Misja Art High School Tirana from 1992–2005, and as an adjunct lecturer at the University of Arts Tirana from 2003 until 2022.

As I was in the 7th form at school  in my home town of Tepelene, someone from Tirana came  in search of young talents. My drawings attracted his attention and he instructed my father to send me to Tirana to follow the preliminary drawing course in order to enter the Artistic Lyceum. My family decided to send me to Tirana where I followed the 8th form, while simultaneously taking drawing lessons at the Pioneers Palace. At  age I became independent and concentrated on the purpose I had set for myself, wishing to meet the expectations of my family. I read a lot and tried to be less impacted by the surrounding reality. 

After being admitted to the Artistic Lyceum, they assigned me to the sculpture department, since they had noticed my interest in form within my drawings. I was lucky to have Janaq Paço as a professor, who was a liberal man, with an extraordinary sensitivity and without barriers with his  students. I followed the Lyceum with a lot of passion and later I was admitted to the Academy of Arts, where they assigned me to the department of ceramics. I liked studying a lot and as I learned that  different from monumental sculpture, which lasted four years, ceramic studies lasted three years, I was very sad. However, with the support of professor Thoma Thomai, who had a positive impact on me, I very soon became accustomed to the new reality. I still liked drawing a lot as a basic discipline, with this interest being further consolidated at the Academy. I was especially impressed by Professor Danish Junkiu, and the way he commented on drawing, thus making the students aware of this creative process. I was specifically interested in the subject of History of Art, taught by Dhora Dhamko and Sajde Ago, whom I had a very close relationship with. They had both graduated in the Soviet Union. 

I took the death of my mother in 1976, a devastating event to me, very badly. In the same year I got to know the pianist Agron Xoxa, who later became my husband. Following the completion of the 3-year course, I had 1 year of internship in my birth town of Tepelene, where I worked as a drawing teacher at a  school in Memaliaj. During this year in Tepelene I also prepared my diploma sculpture, at a premises made available to me, inside a student accomodation. My diploma work consisted of two figures, 110 cm tall, where I had depicted 2 women strewing seeds. This work, subsequently evaluated by the commission with the maximum score, was cast and became part of the fund of the Academy of Arts. In the course of this period, I also created a statue12 depicting my mother in real dimensions. This work was cast and then placed at her grave along Vjosa river in Tepelene, thus bringing about a kind of calmness and relieving my pain and that of the entire family, also leaving behind an impression in the town, where, all of a sudden, everyone knew me. I graduated in 1978. The family of my husband, composed of intellectuals and esteemed people, supported and backed my artistic development, they respected my nature and encouraged my growth in all aspects. 

6 months after I joined this family, the writer Jakov Xoxa, my husband’s father, passed away. I adjusted the basement which he had used for writing into  my studio. In 1979, the Autumn Exhibition was organised in Tirana for the first time. I had started working on the relief Demonstration of Tirana’s women (1979)3 in the basement of the house, which I submitted to this exhibition. Since I liked drawing and the line element, this initial interest encouraged my preference for the relief, specifically alto-relief. This medium provided me the possibility to create simultaneously with malleability and elegance. I wished to create works featuring massiveness, thus I started studying in the books of history, images, depicting revolutions and demonstrations. The encouragement to pick up this motive came from a group of intellectual women (K. Begeja, D. Siliqi, E. Mandia, D. Harito) who were friends of Dhurata Xoxa, the mother of my husband, who, very often, came to the house where I lived. In addition to encouraging me to participate at the exhibition, they gave me stimuli with details and information regarding the demonstration of Tirana women on 17 September 1942, being part of the Anti-Fascist and National-Liberation Movement. During this demonstration against the imprisonment and internment of the Albanian young men, dozens of women and girls clashed with the police forces which were led by the fascist authorities. A lot of women were arrested and one of them, Mine Peza, was killed, thus becoming the first martyr of the anti-fascist women collective in Tirana. I worked for about six months on this work, which, following the exhibition, became part of the collection of the National Gallery of Arts. To me, it was a historic moment, since it was the first work I submitted to the exhibition and I was happy that it was appreciated. 

In September of the same year, I started working as an art researcher at the National Gallery of Arts. I was paid as a cicerone, since I was young and I did not have any academic titles. My job consisted of visiting the studios of outstanding artists and taking notes during the conversations with them. It was a rewarding job, since I liked writing, researching and reading. I felt very lucky that I was employed in this position and institution. Fuat Dushku was one of the directors of the gallery who positively impressed me. He was succeeded by Ksenofon Dilo, who was also an impressive director. Being part of the gallery, I was motivated to be involved even through my creative practice and I participated in a lot of exhibitions. I had my studio registered with the League of Writers and Artists, in order to be recognised as working premises and to have my energy expenses covered. 

I think that I am not of a monumental nature, since size does not impress me. The major and historical topics which are often featured in sculpture, require rationality and pragmatism in the way of working. This is why my works have not been closely linked with the ideological narratives imposed by the Socialist Realism movement, they have instead been closer to the image of the female, mother, children and other concepts which I felt were part of my intimate reality. I think that I am of a more sensitive than rational nature and certainly I felt a connection with the sculpture in the small format, that of easel and interior. One of the following works which is still alive inside me and I wanted to come back to was In the daycare centre of my son (1984)4. I was inspired by my son who was born in 1981 and by my niece. I drew a lot of sketches in the daycare centre, which I then used for materialising the relief. What was of interest to me was the form, movement of children, spontaneity and the very presence of the child, thus, the vividness of the child depicted through the form. I wished to create a piece of work just with the children, but I needed to adjust myself to the ideological lines of the time and consequently I added up the caretaker in the composition. 

In 1988, I produced the sculpture Mother and Son5, an interaction between two characters, this was a work inspired by reality and not at all schematic. The female and the body of the female has persistently attracted me, whilst the relationship between the mother and the child remained very important and I dealt with it systematically in my activity. Maybe this goes back to the loss of my mother at a young age and the fact that I dealt with the image of the mother in my initial steps. I feel regret that I did not produce more work during that period, but I did not have much time, since I was working at the Gallery and I was the mother of two children. While working at the Arts Gallery, I was made a member of the Labour Party, against my wishes, a long process lasting three years. Part of this process was the 6-month internship with the working class at the Tractors Plant, where, upon leaving, I produced a relief which was cast in iron, which I never saw again since. I was pregnant with my daughter and they helped and supported me in the plant with the construction of  my work. 

I also followed a masters degree at the Arts Academy for a year, where I was awarded the title ‘Arts Critic” in 1986. Masters degrees  were a requirement of party membership, which occurred just before the change of systems. Until 1991, I worked at the National Gallery of Arts, however, with the change of systems, I was dismissed unfairly and provided with minimum income support. In 1992, I started working as a drawing teacher at the Artistic Lyceum Jordan Misja, a task which I performed with passion and seriousness until 2015. I intended to become part of the women’s association “Linda” in the early 90s, however they did not admit me, justifying the decision by referencing my membership to the Labour Party. I became part of the women’s association active in businesses presided over by Rajmonda Gjençaj.

I had started working with ceramics in the late 80s6, however, after the 90s7, I started experimenting with the use of glazes. Ceramic provided me with a different type of freedom, and after the 90s it offered more opportunity for experimenting. Fuat Dushku and his nephew Arjan Çakshiri provided materials and baking facilities etc. A ceramic association was founded, in the early 90ies, which was very active and there were exchanges with international ceramic associations. The organisers were Niko Thano, Pjerin Kolnikaj, Sadik Spahija etc. I participated in many serious exhibitions which were organised by this association, which were associated with publications also.

I had started to make use of the silhouette as an element and to focus more on simplifying the forms. Same as in graphic, I mostly highlighted the lines8, which became more intensive, thus becoming the main element in my subsequent works. I started practising with graphics works after the 90s. Graphics was a comfortable and individual medium, which I could practice at home, just by using paper, pencil, carbon, rapidographs, pens, gum arabic etc. I had a personal exhibition in the National Library where I exposed my experiments in graphics. During the time I was working at the Lyceum, I became friendly with the graphic artist Rajmonda Mato, whom I cooperated with and had qualitative artistic exchanges with. She encouraged me to work on zinc plates, which I scratched with a sculpture chisel. During this period I created some nudes9 and some work inspired by folklore. Together with Rajmonda, we had a joint exhibition in 2002, organised at the Lindart centre. I did not deal systematically with the three-dimensional sculpture any more. I have, in recent years, worked on a preliminary sculpture10 for the statue of Jakov Xoxa, which is set to be placed at the centre of Fier in 2023, to mark the occasion of the writer’s 100-birthday.

In 2003 I started working as a part time lecturer at the Arts Academy, where I held lectures on the subject of anatomy. I committed myself seriously and prepared appropriately for this subject, which was taught within one academic year. I could have become a full-time lecturer, had I also taught the subject of perspective. Being a practitioner, it would have been an enormous commitment to hold lectures on two theoretical subjects, and I did not concede this. I am still currently working as a part time lecturer at the Arts Academy to date. In 2007, I was awarded the title Doctor of Sciences at the University of Arts, while submitting the monograph of Sadik Kaceli. 

Concluding, I can say that, with regard to my art, the female figure, the couple, as well as all primary relations of the female have been and still remain my inspiration. This figure in my current practice appears as an abstract11 and expressive12 depiction. 

Statement written by Adela Demetja in conversation with the artist (2022).

1Image: Eli Xoxa, Mother, 1978, Concrete, 90 x 90 x 170 cm, Courtesy of the artist.
2Image: Eli Xoxa,  Mother, 1978, Concrete, 90 x 90 x 170 cm, Courtesy of the artist.
3Image: Eli Xoxa, 1979, Demonstration of Tirana’s women, 1979, 104.5 x 206 cm, Alto relief, gypsum, Courtesy of National Gallery of Arts Tirana.
4Image: Eli Xoxa, In the daycare centre of my son, 1985, Alto relief, gypsum, 164 x 110 cm, Courtesy of National Gallery of Arts Tirana.
5Image: Eli Xoxa, Mother and Son, 1988, Gypsum,73 x 70 x 78 cm, Courtesy of National Gallery of Arts Tirana.
6Image: Eli Xoxa, Composition, around end of 80s, Courtesy of National Gallery of Arts Tirana.
7Image: Eli Xoxa, Composition, 1992, Ceramics, Courtesy of the artist.
8Image: Eli Xoxa, Untitled, 2004, 42 x 35,5 cm, Lithography, Courtesy of the artist.
9Image: Eli Xoxa, Untitled, Untitled, 2014, 18 x 25 cm, Lithography, Courtesy of the artist.
10Image: Eli Xoxa, Jakov Xoxa, 2016, Preliminary sculpture for the statue of Jakov Xoxa to be released for public space in Fier, Courtesy of the artist.
11Image: Eli Xoxa, Abstract Expressions, 2022, Monotype, 70 x 50 cm, Courtesy of the artist.
12Image: Eli Xoxa, Abstract Expressions, 2022, Monotype, 70 x 50 cm, Courtesy of the artist.

– lindur në 1955 ne Tepelenë, eton dhe punon në Tiranë. Ajo punon me mediumet e skulpturës, qeramikës, vizatimit dhe grafikës. Ajo studioi në departamentin e skulpturës dhe u diplomua në Akademinë e Arteve në Tiranë në 1978 dhe mori titullin “Kritik i artit figurativ” nga i njëjti institucion në 1986. Në 2007 me një monografi për piktorin Sadik Kaceli i’udha grada Doktor nga Akademia e Arteve në Tiranë. Ajo punoi nga 1979–1991 si studiuese e artit në Galerinë Kombëtare të Arteve të Tiranës; nga 1992–2005 si mësuese arti në Liceun Artistik Jordan Misja Tiranë; nga 2003–2019 si pedagoge e jashtme në Universitetin e Arteve Tiranë.

Lindur në 1955 ne Tepelenë, jeton dhe punon në Tiranë. Ajo punon me mediumet e skulpturës, qeramikës, vizatimit dhe grafikës. Ajo studioi në departamentin e skulpturës dhe u diplomua në Akademinë e Arteve në Tiranë në 1978 dhe mori titullin “Kritik i artit figurativ” nga i njëjti institucion në 1986. Në 2007 me një monografi për piktorin Sadik Kaceli i’u dha grada Doktor nga Akademia e Arteve në Tiranë. Ajo punoi nga 1979–1991 si studiuese e artit në Galerinë Kombëtare të Arteve të Tiranës; nga 1992–2005 si mësuese arti në Liceun Artistik Jordan Misja Tiranë; nga 2003–2019 si pedagoge e jashtme në Universitetin e Arteve Tiranë.

Kur isha në klasën e shtatë në qytetin e lindjes, Tepelenë, erdhi dikush nga Tirana në kërkim të talenteve të reja. I ranë në sy vizatimet e mia dhe e udhëzoi babain të më dërgonte në Tiranë të ndiqja kursin parapërgatitor të vizatimit, që më pas të vazhdoja Liceun Artistik. Familja vendosi të më dërgonte në Tiranë, ku ndoqa klasën e tetë dhe paralelisht mora leksione vizatimi në Pallatin e Pionerit. Që në këtë moshë u bëra e pavarur, u përqëndrova tek qëllimet që i kisha vënë vetes dhe dëshiroja të përmbushja pritshmëritë e familjes. Lexoja shumë dhe mundohesha të isha sa më pak e ndikuar nga realiteti i jashtëm. 

Pasi u pranova në Liceun Artistik më caktuan për skulpturë, pasi kishin vënë re në vizatimin tim interesin për formën. Isha me fat që kisha profesor Janq Paçon, që ishte një njeri liberal me një ndjeshmëri të jashtëzakonshme dhe pa barriera me ne nxënësit. Liceun e ndoqa me shumë pasion dhe më vonë u pranova në Akademinë e Arteve ku më caktuan në degën e qeramikës. Më pelqente shumë studimi dhe kur mora vesh që qeramika studiohej për tre vjet, në ndryshim nga skulptura monumentale që studiohej për katër vjet, u merzita shumë. Mirëpo me mbështetjen e  profesor Thoma Thomait, i cili pati ndikim pozitiv tek unë, u ambjentova shpejt me realitetin e ri. Vizatimi si një disiplinë bazike vazhdonte të më pëlqente shumë dhe në akademi ky interes u konsolidua edhe më tej. Veçanërisht profesor Danish Jukniu më ka lënë përshtypje për mënyrën se si komentonte të vizatuarit, duke krijuar tek nxënësit një ndërgjegjësim për procesin krijues. Isha veçanërisht e interesuar për lëndën e Historisë së Artit të cilën e jepnin Dhora Dhamko dhe Sajde Ago me të cilat pata një lidhje shumë te afërt. Të dyja ishin diplomuar në Bashkimin Sovjetik. 

Vdekjen e mamasë në vitin 1976, një ngjarje tronditëse për mua, e perjetova keq. Në të njëjtin vit u njoha me pianistin Agron Xoxa, i cili u bë edhe bashkëshorti im më pas. Pasi mbarova 3-vjeçarin bëra një vit stazh në qytetin e lindjes, Tepelenë, ku punova si mësuese vizatimi në shkollën 8-vjeçare në Memaliaj. Gjatë këtij viti në Tepelenë përgatita edhe skulpturën e diplomës në një hapësirë që më kishin vënë në dispozicion në një godinë konvikti. Diploma konsistonte në një figurë dyshe, rreth 110 cm të lartë ku kisha paraqitur dy gra duke hedhur farën. Më pas kjo punë, e vlerësuar me notën maksimale nga komisioni, u derdh dhe u bë pjesë e fondit të Akademisë së Arteve. Gjatë kësaj periudhe, krijova edhe statujën1 që paraqiste mamanë time me dimensione reale. Kjo vepër, që u derdh dhe u vendos në varrin e saj buzë Vjosës në Tepelenë, solli një lloj qetësie dhe na e lehtësoi dhimbjen time dhe të gjithë familjes, duke lënë edhe përshtypje në qytet ku befas më njihnin të gjithë. U diplomova në vitin 1978. Familja e bashkëshortit, e përbërë nga intelektuale dhe njerëz të dashur, më përkrahu dhe e mbështeti zhvillimin tim artistik duke respektuar natyrën time dhe duke nxitur rritjen time në çdo drejtim. 

Gjashtë muaj pasi u bëra pjesë e kësaj familjeje u nda nga jeta shkrimtari Jakov Xoxa, babai i tim shoqi. Bodrumin që kishte përdorur për të shkruar e ktheva në studion time. Në vitin 1979 organizohet për herë të parë ekspozita e vjeshtës në Tiranë. Kisha filluar të punoja relievin Demostrata e grave të Tiranës (1979)2 në bodrumin e shtëpisë, të cilin e paraqita në këtë ekspozitë. Duke qenë se më pëlqente vizatimi dhe elementi i linjës, nga ky interesim fillestar u nxit edhe parapëlqimi im për relievin dhe veçanërisht alto-relievin. Ky medium më jepte mundësinë të krijoja plasticitet dhe elegancë njëkohësisht. Kisha dëshirë të krijoja një punë me masivitet, ndaj edhe fillimisht studiova në librat e historisë së artit imazhe që paraqisnin revolucione dhe demonstrata. Nxitje për të zgjedhur pikërisht këtë motiv u bënë një grup grash intelektuale (K. Begeja, D. Siliqi, E. Mandia, D. Harito) të cilat ishin mikesha të Dhurata Xoxas, mamasë së bashkëshortit, që mblidheshin shpesh në shtëpinë ku jetoja. Ato përveçse më mbështetën të merrja pjesë në ekspozitë, më stimuluan me detaje dhe informata për demostratën e grave të Tiranës më 17 Shtatorit 1942 si pjesë e Lëvizjes Antifashiste Nacional-Çlirimtare. Në këtë demostratë kundër burgosjes dhe internimit të të rinjëve shqiptarë, dhjetëra gra dhe vajza u përballën me forcat policore nën udhëheqjen e autoriteteve fashiste. Shumë gra u arrestuan dhe njëra prej tyre, Mine Peza, mbeti e vrarë duke u bërë dëshmorja e parë nga rradhët e grave antifashiste të Tiranës. Punova rreth gjashtë muaj për këtë vepër, e cila pas ekspozitës u bë pjesë e koleksionit të Galerisë Kombetare të Arteve. Për mua ishte nje moment historik, ishte puna e parë që paraqisja në një ekspozitë dhe isha e lumtur që u vlerësua. 

Në shtator të po atij viti fillova punë si studiuese arti pranë Galerisë Kombëtare të Arteve. Pagën e merrja si cicerone, pasi isha e re dhe nuk kisha tituj. Detyra ime ishte të vizitoja studiot e artistëve të njohur dhe të mbaja shënime për bashkëbisedimet me ta. Ishte një punë përmbushëse sepse më pëlqente të shkruarit, kërkuarit dhe lexuarit. Ndihesha me shumë fat që punoja në këtë pozicion dhe institucion. Fuat Dushku ishte njëri prej drejtorëve të Galerisë që më ka lënë përshtypje të mira. Pas tij erdhi Ksenofon Dilo, gjithashtu një drejtues mbresëlënës. Duke qenë pjesë e Galerisë, isha e stimuluar që të angazhohesha edhe në krijimtarinë time dhe kështu mora pjesë në shumë ekspozita. Studion në shtëpi e regjistrova tek lidhja e shkrimtarëve dhe artistëve, që të më njihej si ambient pune dhe të mbuloja shpenzimet e energjisë etj. 

Mendoj se nuk jam natyrë monumentale. Nuk më tërheq madhësia. Temat madhore dhe historike që shpesh trajtohen në skulpturë kërkojnë një racionalitet dhe pragmatizëm në mënyrën e punës. Ndaj edhe veprat e mia nuk kanë qenë shumë të lidhura me narrativat ideologjike që impononte Realizmi Socialist, por kanë qenë më afër figurës së gruas, nënës, fëmijëve dhe çështjeve të cilat i ndjeja dhe ishin pjesë e realitetit tim intim. Besoj se jam më shumë natyrë ndjesore sesa racionale dhe nayrshëm ndihesha më e lidhur me skulpturen në format të vogël, atë të kavaletit dhe interiorit. Njëra nga punët pasuese, e cila jeton ende brenda meje dhe kam dashur shumë herë ta ribëja, është Në çerdhen e djalit tim (1984)3. U inspirova nga djali që lindi në 1981 dhe mbesa. Në çerdhe bëra shumë skica të cilat i përdora për të realizuar relievin. Ajo që më interesonte ishte forma, lëvizja e fëmijëve, spontaniteti, dhe vetë fëmija si prani. Pra, gjallimi i fëmijës i kapur nëpërmjet formës. Unë dëshiroja të krijoja një punë vetëm me femijët, por u desh t’i përshtatem kornizës ideologjike të kohës; kështu që shtova edhe edukatoren në kompozim. 

Në vitin 1988 prodhova skulpturën Nënë e Bir4 një lojë midis dy figurave, një punë e frymëzuar nga realiteti dhe aspak skematike. Femra dhe trupi i femrës më ka terhequr gjithmonë. Po ashtu, edhe marrëdhënia midis nënës dhe fëmijës ka qenë e rëndësishme për mua dhe e kam trajtuar sistematikisht në punën time. Ndoshta ka ndikuar këtu humbja e mamasë në një moshë të re dhe fakti që e trajtova figurën e nënës që në fillimet e mia. Më vjen keq që nuk kam bërë më shumë vepra në atë periudhë, por nuk kisha shumë kohë duke qenë se punoja në Galeri dhe isha bërë edhe me dy fëmijë. Ndërkohë që punoja në Galerinë e Arteve më shtynë, edhe pse pa dëshirën time, të bëhesha anëtare e Partisë së Punës, një proces i gjatë që zgjati tre vjet. Pjesë e këtij procesi ishte dhe stazhi gjashtë mujor me klasën punëtore në Uzinën e Traktorëve, ku në perfundim prodhova një reliev që u derdh në gizë, të cilin nuk e kam parë që atëhere. Isha shtatzënë me vajzën dhe në uzinë më ndihmonin e përkrahnin me ndërtimin e veprës. 

Gjithashtu ndoqa për një vit Masterin në Akademinë e Arteve, ku mora titullin “Kritik i Artit” në vitin 1986. Studimet Master ishin pjesë e procesit të anëtarësimit në Parti, në të cilën u bëra pjesë pak para ndërrimit të sistemeve. Deri në vitin 1991 punova në Galerinë e Arteve, por me ndërrimin e sistemeve më hoqën nga puna me të padrejtë dhe më nxorën në asistencë. Në vitin 1992 fillova punë si mësuese vizatimi në Liceun Artistik Jordan Misja, detyrë që e bëra me pasion dhe seriozitet deri në vitin 2015. Kur desha të bëhesha pjesë e shoqatës së grave “Linda”, në fillim të viteve ’90 nuk më pranuan, me arsyen se kisha qene pjesë e Partisë së Punës. U bëra pjesë e një shoqate të grave aktive në biznes të kryesuar nga Rajmonda Gjençaj.

Që në fundin e viteve ‘805 kisha filluar të punoja në qeramikë, por pas viteve ‘906 fillova të eksperimentoja dhe të guxoja më shumë në përdorimin e glazurave. Qeramika më jepte një tjetër lloj lirije, dhe pas viteve ‘90 ofronte shumë mundësi për eksperimentim. Fuat Dushku dhe nipi i tij Arjan Çakshiri më kanë ndihmuar me materiale, mundësi për pjekje etj. Në fillim të viteve ‘90 u themelua edhe një shoqatë qeramike që ishte goxha aktive dhe pati shkëmbim edhe me shoqata ndërkombëtare të qeramikës. Organizatorë ishin Niko Thano, Pjerin Kolnikaj, Sadik Spahija etj. Mora pjesë në disa ekspozita serioze që organizoi kjo shoqatë të cilat u shoqëruan edhe me publikime.

Kisha filluar të përdorja siluetin si element dhe të përqendrohesha më shumë tek thjeshtëzimi i formave. Ashtu si edhe në grafikë, e theksoja shume vijën7, që erdhi duke u forcuar dhe u kthye në element kryesor në punët e mia pasuese. Edhe punët grafike, kam filluar po ashtu t’i praktikoj pas viteve ‘90. Grafika ishte një medium komod dhe individual, që mund ta praktikoja në shtëpi me letër, laps, karbon, rapidograf, penë, gome arabike etj. Pata një ekspozitë personale në Bibliotekën Kombëtare ku paraqita dhe eksperimentimet e para në grafikë. Gjatë kohës kur punoja në Lice u miqësova me grafisten Rajmonda Maton me të cilën bashkëpunova dhe pata shkëmbime artistike cilësore. Ajo më nxiti të punoja me pllaka zinku, të cilat i gërvishja me stekë skulpture dhe gjatë kësaj periudhe krijova disa nudo8 dhe disa punime të inspiruara nga folklori. Bashkë me Rajmondën në vitin 2002 patëm një ekspozitë të përbashkët të organizuar në qendrën Lindart. Me skulpturën tre dimensionale nuk u mora më sistematikisht. Keto vitet e fundit kam punuar në një bocet9 për statujën e Jakov Xoxajt, që planifikohet të vendoset në qytetin e Fierit më 2023 me rastin e 100 vjetorit të shkrimtarit.

Në vitin 2003 fillova punë si pedagoge e jashtme në Akademinë e Arteve ku ligjëroja lëndën e anatomisë. Edhe këtu u angazhova seriozisht dhe e përgatita më së miri këtë lëndë që jepej për një vit shkollor. Mund të isha bërë pedagoge e brendshme nëse do kisha dhënë edhe lëndën e Perspektivës. Mirëpo për mua si praktikuese ishte një angazhim shumë i madh të ligjëroja dy lënde teorike, kështu që nuk pranova. Në Akademinë e Arteve punoj si pedagoge e jashtme ende edhe sot në vitin 2022. Në vitin 2007 mora titullin Doktor i Shkencave pranë Universitetit të Arteve me monografinë e Sadik Kacelit. 

Për sa i perket artit tim, si përmbyllje, mund të them se figura e femrës, çift dhe të gjitha marrëdheniet parësore të femrës kanë qenë dhe janë ende frymëzimi im. Kjo figurë në punën time sot vjen si paraqitje abstrakte10 dhe ekspresive11. 

Teksti u shkrua nga Adela Demetja në bashkëbisedim me artisten (2022).

1Imazh: Eli Xoxa, Nëna, 1978, Beton, 90 x 90 x 170 cm, Kortezi e artistes.
2Imazh: Eli Xoxa, Nënë, 1978, Beton, 90 x 90 x 170 cm, Kortezi e artistes.
3Imazh: Eli Xoxa, 1979, Demonstrata e Grave të Tiranës, 1979, 104.5 x 206 cm, Alto relief, gips, Kortezi e Galerisë Kombëtare të Arteve Tiranë.
4Imazh: Eli Xoxa, Në çerdhen e djalit tim, 1985, Alto relief, gips, 164 x 110 cm, Kortezi e Galerisë Kombëtare të Arteve Tiranë.
5Imazh: Eli Xoxa, Nënë e bir, 1988, Gips,73 x 70 x 78 cm, Galerisë Kombëtare të Arteve Tiranë.
6Imazh: Eli Xoxa, Kompozim, fund 80', Kortezi e Galerisë Kombëtare të Arteve Tiranë.
7Imazh: Eli Xoxa, Kompozim, 1992, Qeramikë, kortezi e artistes.
8Imazh: Eli Xoxa, Pa Titull, 2004, 42 x 35,5 cm, Litografi, Kortezi e artistes.
9Imazh: Eli Xoxa, Pa titull, 2014, 18 x 25 cm, Litografi, kortezi e artistes.
10Imazh: Eli Xoxa, Jakov Xoxa, 2016, bocet për skulpturën e  Jakov Xoxa, kortezi e artistes.
11Imazh: Eli Xoxa, Ekspresione abstrakte, 2022, Monotip, 70 x 50 cm, Kortezi e artistes.
12Imazh: Eli Xoxa, Ekspresione abstrakte, 2022, Monotip, 70 x 50 cm, Kortezi e artistes.