Bogna Burska
– born in 1974 in Warsaw. Painter, photographer, author of installations, video works, found footage films and theatre scripts; director. PhD and Professor of the Academy of Fine Arts in the Department of Intermedia at the Academy of Fine Arts in Gdańsk. She teaches at the University of Warsaw in the Cultural Studies Department. The notion of blood is a frequently recurring subject of her works – she has made installations flooded with blood-colored paint or red paintings. Burska juxtaposed what is beautiful with what is generally considered ugly, disgusting and rejected. Her work is sometimes described as a combination of critical art with aesthetic contextualisation. For many years she has been working with the medium of found-footage video. Her newest works take form of poetic images and have become delicate and organic. She says about her practice that it deals with the problems of building coherent images of reality. She is the author of Gniazdo, Koniec przemocy [The Nest, The End of Violence] (together with Magda Mosiewicz), Bunt Głuchych [Rebelion of the Deaf], and other texts presented in art galleries and theatres.
statement – no – statement
I have never felt comfortable with writing artistic statements. Probably because they imply defining one’s entire creative path, one’s entire artistic stance, and are thus binding. The artist in her statement becomes a whole, a definite figure. She states, with the authority of the only one who knows her thoughts and feelings, who she is. This is impossible. All the more so, because it is often only after a long time that we come to understand the deeper motivations that had led us to write. Sometimes they are completely different from the one we are conscious of at the time.
Only ad hoc statements are possible, texts that elaborate on specific projects, defining moments. It happens that interviews become ad hoc comments. Although, I have sometimes said that the reason we give interviews when we are young is only to be slightly embarrassed by the ease with which we formulate categorical judgements, our naivety or lack of broader reflection. But maybe that’s too harsh, after all, to break through one’s own and the system’s limitations one needs to be sure of one’s purpose and uncompromisingly focused on one point.
Most broadly speaking I am preoccupied with cognitive dissonances, inconsistencies of perception, the other sides of official versions. Like most artists. I have explored areas related to the perception of pain, I have explored to the limit the visuality and internal contradictions of blood, I have merged the colloquially beautiful with the colloquially horrible. I was cruel and it happens that now I can’t look at my works of that time without horror, my eyes, muscles and skin are shattered. Then I got down to stories and their structures, I used existing feature films for this. I was taking them apart and putting them back together. I rationalised this with theories of shared consciousness, cinema, myth, I was fascinated by the compulsion of repetition in culture. But I was carried away by my emotions, I think I was trying to take the world apart and put it back together. Until I had the feeling that my mind would fall to pieces if I didn’t stop. I did stop. Soon there were words, dramatic texts and attempts to make them. Words glued together with visuality. Texts happening in space. Now also images themselves.
I am driven by anger and frustration, but I also express sadness and desire. I am angered by injustice, anger sometimes turning into recurrent fits of rage. I recognise helplessness as a human condition. I hope to be able to add love, understanding and warmth to these feelings.
I am also a teacher, teaching art project building. I like my students very much. This work has socialised me and has very often given me a sense of purpose. Without a doubt, the only thing I believe in a social context is public and accessible quality education.
I have learned from many people without whom my work and all of me would never have happened. From girlfriends and friends, from female and visual artists, from actresses and actors, from theorists, from curators. I don’t respect some of the qualities of the art community, but I have found a great many close, unbelievably surprising and creative people in it.
I also have a daughter who has changed my life for the better.
Selected works.123456789101112131415
Text written in collaboration with Karolina Maria Rojek (2021).
1Image: Bogna Burska, Life is beautiful, 2002, photograph. Courtesy of the artist.2Image: Bogna Burska, Life is beautiful, 2002, photograph. Courtesy of the artist.
3Image: Bogna Burska, Stained glass windows, 2004, stained glass, paint, Frankfurt by the Oder. Courtesy of the artist.
4Image: Bogna Burska, Wind, 2006, found footage video. Courtesy of the artist.
5Image: Bogna Burska, Thousand Deaths, 2010–11, found footage video. Courtesy of the artist.
6Image: Bogna Burska, Pleasant and Useful, 2015 – 16, text, directing, performance Klara Bielawka, Teatr na Plaży, Sopot, photo Michał Szlaga. Courtesy of the artist and Teatr na Plaży.
7Image: Bogna Burska, Pleasant and Useful, 2015 – 16, text, directing, performance Klara Bielawka, Teatr na Plaży, Sopot, photo Michał Szlaga. Courtesy of the artist and Teatr na Plaży.
8Image: Bogna Burska, Nest, 2015, performative reading, text, directing, Zachęta – National Art Gallery, Warsaw. Courtesy of the artist and Zachęta – National Art Gallery.
9Image: Bogna Burska, Nest, 2015, performative reading, text, directing, Zachęta – National Art Gallery, Warsaw. Courtesy of the artist and Zachęta – National Art Gallery.
10Image: Bogna Burska (together with Magda Mosiewicz and Nagrobki), End of Violence, 2019, text, directing, Trafostacja Sztuki, Szczecin. Courtesy of the artist and Trafostacja Sztuki.
11Image: Bogna Burska, Rebellion of the Deaf, 2018, text, directing, Zachęta – National Art Gallery, Warsaw. Courtesy of the artist and Zachęta – National Art Gallery.
12Image: Bogna Burska, Rebellion of the Deaf, 2018, text, directing, Zachęta – National Art Gallery, Warsaw. Courtesy of the artist and Zachęta – National Art Gallery.
13Image: Bogna Burska, untittled, 2020, watercolor on canvas, 100 x 130 cm. Courtesy of the artist and collection of Bank PKO BP.
14Image: Bogna Burska, New Continents, 2020, watercolor on canvas, 100 x 130 cm. Courtesy of the artist.
15Image: Bogna Burska, Heart, 2020, watercolor on canvas, 100 x 130 cm. Courtesy of the artist.
– urodzona w 1974, Warszawa. malarka, fotografka, autorka instalacji, prac wideo, filmów found footage i tekstów dramatycznych, reżyserka. Doktora habilitowana, profesora ASP w Katedrze Intermediów ASP w Gdańsku. Prowadzi też zajęcia na kierunku Sztuki społeczne w IKP na Uniwersytecie Warszawskim. Często pojawiającym się motywem w jej pracach jest krew: zalane farbą w krwistym kolorze instalacje czy czerwone obrazy. Burska zestawiała ze sobą to, co piękne z tym, co jest powszechnie uważane za brzydkie, odrażające, odrzucane. Jej twórczość bywa określana jako połączenie sztuki krytycznej z problematyką estetyczną. Przez wiele lat zajmowała się też wideo found footage. Najnowsze, poetyckie obrazy artystki stały się delikatne i organiczne. Mówi o sobie, że zajmuje się problemami z budowaniem spójnych obrazów rzeczywistości. Jest autorką Gniazda, Końca przemocy (wraz z Magdą Mosiewicz), Buntu Głuchych, a także innych tekstów prezentowanych w galeriach sztuki i przestrzeniach teatralnych.
statement – no – statement
Nigdy nie czułam się dobrze z pisaniem statementów artystycznych. Prawdopodobnie dlatego, że oznaczają one określenie całej swojej drogi twórczej, całej swojej postawy artystycznej i są przez to zobowiązujące. Artystka w swoim statemencie staje się całością, dookreśloną postacią. Stwierdza, z autorytetem jedynej znającej swoje myśli i uczucia, kim jest. To niemożliwe. Tym bardziej, że często dopiero po długim czasie docierają do nas głębsze motywacje, które nas prowadziły. Czasem zupełnie inne od świadomości w tamtym czasie.
Możliwe są tylko stwierdzenia doraźne, teksty dopowiadające konkretne projekty, określające chwile. Zdarza się, że wywiady stają się doraźnymi komentarzami. Choć zdarzało mi się mówić, że po to udzielamy wywiadów w młodości, by potem odczuwać lekkie zażenowanie ówczesną łatwością formułowania kategorycznych sądów, naiwnością czy brakiem szerszej refleksji. Ale może to zbyt surowe, w końcu by przebijać własne i systemowe ograniczenia trzeba być pewną celu i bezkompromisowo skupioną w jednym punkcie.
Najszerzej mówiąc zajmują mnie dysonanse poznawcze, niespójności postrzegania, drugie strony oficjalnych wersji. Podobnie jak większość artystek i artystów. Poruszałam się w obszarach związanych z percepcją bólu, do granic możliwości eksplorowałam wizualność i wewnętrzne sprzeczności krwi, scalałam potocznie piękne z potocznie strasznym. Bywałam okrutna i zdarza się, że teraz nie mogę bez przerażenia patrzeć na swoje ówczesne prace, burzą się oczy, mięśnie i skóra. Potem zabrałam się za opowieści i ich struktury, używałam do tego istniejących filmów fabularnych. Rozbierałam je i składałam na nowo. Racjonalizowałam to teoriami wspólnej świadomości, kina, mitu, fascynował mnie przymus powtórzeń w kulturze. Ale niosły mnie emocje, myślę, że próbowałam rozłożyć i ułożyć świat na nowo. Aż do chwili, gdy miałam wrażenie, że mój umysł rozpadnie się na kawałki, jeśli nie przestanę. Przestałam. Niebawem pojawiły się słowa, teksty dramatyczne i próby ich realizacji. Słowa sklejone z wizualnością. Teksy zdarzające się w przestrzeni. Teraz również same obrazy.
Napędza mnie złość i frustracja, ale też daję wyraz smutkowi i pragnieniu. Gniewa mnie niesprawiedliwość, gniew czasem zamienia się w nawracające napady wściekłości. Rozpoznaję bezradność jako kondycję ludzką. Mam nadzieję, że będę mogła do tych uczuć dołączyć miłość, wyrozumiałość i ciepło.
Jestem też nauczycielką, uczę budowania projektów artystycznych. Bardzo lubię moje studentki i studentów. Ta praca zsocjalizowała mnie i bardzo często dawała mi poczucie sensu. Bez wątpienia jedyną rzeczą, w którą wierzę w kontekście społecznym jest publiczna i dostępna edukacja na wysokim poziomie.
Uczyłam się od wielu ludzi, bez których moje prace i cała ja nigdy by się nie wydarzyły. Od przyjaciółek i przyjaciół, od artystek i artystów wizualnych, od aktorek i aktorów, od teoretyczek i teoretyków, od kuratorek i kuratorów. Nie poważam niektórych cech środowiska artystycznego, jednak znalazłam w nim bardzo wiele bliskich, nieprawdopodobnie zaskakujących i twórczych osób.
Mam też córkę, która zmieniła moje życie na lepsze.
Wybór prac artystki.123456789101112131415
Tekst powstał we współpracy z Karoliną Marią Rojek (2021).
1Zdjęcie: Bogna Burska, Życie jest piękne, 2002, fotografia barwna. Dzięki uprzejmości artystki.
