Uresa Ahmeti

Uresa Ahmeti is an activist, writer, and performance artist. She completed her secondary education at United World College Maastricht in the Netherlands after receiving a national scholarship. She holds a Bachelor of Arts degree from Wesleyan University, CT, USA, with a double major in Sociology and Feminist, Gender, and Sexuality Studies. She was a finalist for the Artist of the Future award at the Stacion – Contemporary Art Center in Prishtina with her multimedia performance video installation Duke Depërtuar Ajrin / Penetrating Air. Uresa is also the author of two poetry books: How the Hell Do I Abort a Demon (2021) and Woman Warmth, Woman Wrath (2023).

She has written original plays such as Romeo & Romeo and Are You a Girl or a Boy?!, and has written and performed in various performances, including Pride Has Many Colors, Nasty Beauty, The Apple Was Not an Accident, From Other to Self, Interrogating ‘Power’, and Ho-me is Where the Breath Is / (Be)longing. Uresa has extensive experience in performance art, having created and performed more than ten performances over the recent years. Her activist and artistic work is a direct protest and a call for self-agency, social awareness, and collective resistance against oppressive systems that coexist and subjugate bodies.

“Dear Silent Man, thank you for existing and listening to me whenever I need to talk.” At 10 years old, I wrote this in my diary. As a woman living outside patriarchal and heteronormative structures, writing and art have always been a necessity, not a luxury. There was never a question of whether I should write, move my body, or perform. The questions have always been: Who am I? What is happening around me? What is this world and its dynamics? 

Art became the direct answer.

Growing up, these questions became more complex, and my artistic practice expanded in response. It began with private writing, continued with performances, and blossomed into sharing my work with diverse communities in Kosovo, the Netherlands, and the U.S., where I pursued Sociology and Feminist, Gender & Sexuality Studies. 

Audre Lorde’s words, “The body is a site of oppression and resistance,” resonate deeply with me and my practice. I know firsthand what it means to be an oppressed body. My artistic practice is a constant effort to assert myself as a valid subject in a conservative society, moving between visibility and invisibility. I see art as a tool for protest and a call for self-agency, exploring themes of belonging, identity, and resistance. 

In my poetry books, How the Hell Do I Abort a Demon and Woman Warmth, Woman Wrath, I explore themes of self-doubt, societal expectation, and the resilience of marginalized identities. 

My performance Interrogating Power is a critique of capitalism and its impact on women’s labor and roles in society. In a “painfully to watch” way, I pluck my armpit hair one by one, cut my laptop with a kitchen knife, and comb my leg hair. The kitchen and “beauty corners,” spaces traditionally reserved for women, become sites of resistance. My play Romeo & Romeo (2024), challenges the notion that only certain people are entitled to belonging, and asks whether a nationalist identity can accommodate diverse sexualities and gender identities. In my poetry installation & video performance, Penetrating Air (2021), I grapple with questions surrounding the nature of humanity, existence, and identity, exploring the notion of public space and who is allowed to exist within it.

Break/ing (2023) is a ritual of healing and transformation; through dancing at Prishtina’s City Park, I name oppression and demonstrate how suffering accumulates and affects the body. My performance Nasty Beauty (2023), draws from the poems in my book How the Hell Do I Abort a Demon. It is an emotional journey of transformation from childhood to adulthood, navigating a woman’s tension between internal desires and external pressures. The Apple Was Not an Accident (2023), a performance I co-conceptualized and perform tells the story of a queer couple who perform an emotional journey from pain to love. Their bodies, once sites of fear and submission, become symbols of empowerment as they navigate a world that attempts to control and silence them. My video performance PATRIARKATI ESHTE LOJE FATI (2022) brings to the forefront the violence and systematic control women experience in a patriarchal society. The performance serves as a manifesto on patriarchy, illustrating how the system offers women limited and harmful destinations: violence, rape, and death. Ho-me is where the breath is / (Be)longing, explores the concept of belonging and the tension between longing and being. The performance reflects on the human condition of homesickness, feeling alien, and seeking connection in a new space, a new city, a new country. By allowing my body to move freely without concern for aesthetics, I give voice to parts of my body—my toes, fingers, lashes, hair, knees, and pelvis. It’s a performance about finding home within oneself, a space of belonging that transcends external validation. Poem and performance, Bahem (Become), is inspired by themes of fluidity, change, and evolution, this piece explores the act of becoming—moving beyond fixed definitions of the self, a rejection of static identity.

In my practice I seek to challenge the fixed identities imposed upon us. In a world where societal structures often limit self-expression and movement, my art becomes an act of defiance, calling for a reimagining of what it means to be human, to be free, and to be seen. 

The text was written in collaboration with Anyla Kabashi.

Uresa Ahmeti është aktiviste, shkrimtare dhe artiste performuese. Ajo përfundoi arsimin e mesëm në United World College Maastricht në Holandë, pasi mori një bursë kombëtare. Ajo ka diplomë Bachelor të Arteve nga Universiteti Wesleyan, CT, SHBA, me dy degë kryesore në Sociologji dhe Studime Feministe, Gjinore dhe Seksualitet. Ajo ishte finaliste për çmimin Artiste e së Ardhmes në Stacion – Qendra e Artit Bashkëkohor në Prishtinë me instalacionin e saj multimedial të performancës video Duke Depërtuar Ajrin / Penetrating Air. Uresa është gjithashtu autore e dy librave me poezi: How the Hell Do I Abort a Demon (2021) dhe Woman Warmth, Woman Wrath (2023).


Ajo ka shkruar drama origjinale si Romeo & Romeo dhe Are You a Girl or a Boy?!, dhe ka shkruar dhe interpretuar në shfaqje të ndryshme, duke përfshirë Pride Has Many Colors, Nasty Beauty, The Apple Was Not an Accident, From Other to Self, Interrogating ‘Power’, and Ho-me is Where the Breath Is / (Be)longing. Uresa ka përvojë të gjerë në artin performues, duke krijuar dhe interpretuar më shumë se dhjetë shfaqje gjatë viteve të fundit. Puna e saj aktiviste dhe artistike është një protestë e drejtpërdrejtë dhe një thirrje për autonomi vetanake, ndërgjegjësim shoqëror dhe rezistencë kolektive kundër sistemeve shtypëse që bashkëjetojnë dhe nënshtrojnë trupat.

“I dashur Njeri i Heshtur, faleminderit që ekziston dhe më dëgjon sa herë që kam nevojë të flas.” Në moshën 10 vjeçare, e shkrova këtë në ditarin tim. Si një grua që jeton jashtë strukturave patriarkale dhe heteronormative, shkrimi dhe arti kanë qenë gjithmonë një domosdoshmëri, jo një luks. Nuk ka pasur kurrë pyetje nëse duhet të shkruaja, të lëvizja trupin tim apo të performoja. Pyetjet kanë qenë gjithmonë: Kush jam unë? Çfarë po ndodh përreth meje? Çfarë është kjo botë dhe dinamika e saj?

Arti u bë përgjigjja e drejtpërdrejtë.

Duke u rritur, këto pyetje u bënë më komplekse dhe puna ime artistike u zgjerua si përgjigje. Kjo filloi me shkrime private, vazhdoi me performanca dhe lulëzoi duke ndarë punën time me komunitete të ndryshme në Kosovë, Holandë dhe SHBA, ku ndoqa studimet për Sociologjinë dhe Feminizëm, Gjinore dhe të Seksualitetit.

Fjalët e Audre Lorde, “Trupi është një vend shtypjeje dhe rezistence”, rezonojnë thellë me mua dhe punën time. E di personalisht se çfarë do të thotë të jesh një trup i shtypur. Puna ime artistike është një përpjekje e vazhdueshme për të afirmuar veten si një subjekt i vlefshëm në një shoqëri konservatore, duke lëvizur midis dukshmërisë dhe padukshmërisë. Artin e shoh si një mjet për protestë dhe një thirrje për autonomi vetanake, duke eksploruar temat e përkatësisë, identitetit dhe rezistencës.

Në librat e mi të poezisë, How the Hell Do I Abort a Demon dhe Woman Warmth, Woman Wrath, unë eksploroj temat e dyshimit në vetvete, pritjeve shoqërore dhe qëndrueshmërisë së identiteteve të margjinalizuara. 

Performanca ime “Power of Interrogation” është një kritikë ndaj kapitalizmit dhe ndikimit të tij në punën dhe rolet e grave në shoqëri. Në një mënyrë “të dhimbshme për t’u parë”, unë i shkul qimet e nën sqetullave një nga një, pres laptopin tim me një thikë kuzhine dhe kreh qimet e këmbëve. Kuzhina dhe “këndet e bukurisë”, hapësira tradicionalisht të rezervuara për gratë, bëhen vende rezistence. Shfaqja ime Romeo & Romeo (2024) (2024) sfidon idenë se vetëm disa njerëz kanë të drejtë përkatësie dhe shtron pyetjen nëse një identitet nacionalist mund të akomodojë seksualitete dhe identitete gjinore të ndryshme. Në instalacionin tim poetik dhe video performancën, Penetrating Air (2021), përballem me pyetje që lidhen me natyrën e njerëzimit, ekzistencës dhe identitetit, duke eksploruar nocionin e hapësirës publike dhe kujt i lejohet të ekzistojë brenda saj. 

Break/ing (2023) është një ritual i shërimit dhe transformimit; përmes vallëzimit në Parkun e Qytetit të Prishtinës, unë i vë emrin shtypjes dhe demonstroj se si vuajtja grumbullohet dhe ndikon në trup. Performanca ime Nasty Beauty (2023) bazohet në poezitë në librin tim How the Hell Do I Abort a Demon. Ajo është një udhëtim emocional transformimi nga fëmijëria në moshë madhore, duke naviguar tensionet e një gruaje midis dëshirave të brendshme dhe presioneve të jashtme. The Apple Was Not an Accident (2023), një performancë që unë e bashkëkonceptova dhe e performova, tregon historinë e një çifti queer që kryejnë një udhëtim emocional nga dhimbja në dashuri. Trupat e tyre, dikur vende frike dhe nënshtrimi, bëhen simbole të fuqizimit ndërsa lundrojnë në një botë që përpiqet t’i kontrollojë dhe t’i heshtë. Video performanca ime PATRIARKATI ESHTE LOJE FATI (2022) sjell në plan të parë dhunën dhe kontrollin sistematik që gratë përjetojnë në një shoqëri patriarkale. Performanca shërben si një manifest mbi patriarkatin, duke ilustruar se si sistemi u ofron grave destinacione të kufizuara dhe të dëmshme: dhunë, përdhunim dhe vdekje. Ho-me is where the breath is / (Be)longing, eksploron konceptin e përkatësisë dhe tensionin midis përmallimit dhe të qenurit. Performanca reflekton mbi gjendjen njerëzore të mallit për vendin e tyre, ndjenjën e tjetërsimit dhe kërkimit të lidhjeve në një hapësirë ​​të re, një qytet të ri, një vend të ri. Duke e lejuar trupin tim të lëvizë lirshëm pa u shqetësuar për estetikën, u jap zë pjesëve të trupit tim – gishtërinjve të këmbëve, gishtërinjve të duarëve, qerpikëve, flokëve, gjunjëve dhe legenit. Është një performancë për gjetjen e shtëpisë brenda vetes, një hapësirë ​​përkatësie që tejkalon çfarëdo validimi nga jashtë. Poezia dhe performanca, Bahem (Become), është frymëzuar nga temat e rrjedhshmërisë, ndryshimit dhe evolucionit, kjo pjesë eksploron aktin e bëhjes – duke lëvizur përtej përkufizimeve të fiksuara të vetes, një refuzim i identitetit statik. 

Në punën time, unë kërkoj të sfidoj identitetet fikse që na janë imponuar. Në një botë ku strukturat shoqërore shpesh kufizojnë shprehjen e vetëvetes dhe lëvizjen, arti im bëhet një akt sfidimi, duke bërë thirrje për një riimagjinim të asaj që do të thotë të jesh njeri, të jesh e lirë dhe të jesh e dukshme.

Teksti është shkruar në bashkëpunim me Anyla Kabashi.