Barbara Prenka
— born in 1990, in Gjakova, Kosovo — lives and works between Venice, Bolzano and Berlin. She graduated with Professor Carlo Di Raco from the Academy of Fine Arts in Venice. She uses painting, fabric, and embroidery in her artistic practice. Her research analyzes a painting that consists of various mediums that becomes a reagent of the near and far environment. The boundary that gives rise to new perspectives of generation. Her work focuses on the search for this boundary, a circle of creation-destruction-recreation as an end in itself. She exhibited her works in five solo shows and several collective exhibitions in Berlin, Paris, Pristina, Milano, Mexico, Vienna, Tirana, Palermo, and more.
For me, art is a nostalgic echo that remains within us and is appealed to continuously in our search for identity. Making art is taking a stand by analyzing symbols that lurk around us. I make art to contradict and respond. The artist’s quest is a search for identity in which every day we question ourselves and try to find answers in a world in which the past, present, and the future are confronted daily. The social role of the artist is to be capable of being an interlocutor who offers means and emphasizes ways of being present with the world around us. The role of the artist is to challenge the user to take back the ability to see and be present and consequently pass on a new form of language.
My artistic research is inspired by the everydayness of objects and dimensions that we tend to take for granted. I try to analyze gestures, textures and objects that I take up and examine them by recreating and reliving them in order to understand their history. As in the case of the “quilts” series of paintings, which stems from a need to dwell on a silent object that is part of our everyday life, the blanket. This symbol, which each of us possesses, is like a presence that envelops us with its lightweight, it is like a shelter that redeems us from every emotional nuance of life, from birth to death.
These works arise from the need to relive these objects by making contact with them and recreating them from scratch. In these paintings, they come out of a need to analyze the dimension of painting and sculpture. The pictorial interventions were limited to intensifying tones and contrasts, while the sculptural ones shaped the fabric with stitching and padding. The marks of the painting and the shadows created by the volumes give rise to these images that cover the world.1234
I see my art as an ongoing process. Each work has its own story that is distant from the others but is always united by the thread of creating that unites them, which always begins from this analysis of creation-destruction-recreation. So each work is conceived as an individual work that creates a complex with all the other works. Art accompanies our reality and is indispensable for giving voice to a new form of language. By a form of language, I mean a way of communicating that is detached from the system but with its own voice.
Over the years my art has changed in terms of the evolution of technique but the research always centers upon this sense of obviousness. Obviousness is a vision that we immediately recognize, letting it pass by without pausing, as something we have already experienced. I am interested in turning things upside down: things turned upside down ground a different perspective than the usual view; thus we will recognize them bit by bit, and understand something new about our history.
In my daily life I experience a sense of tension and duty handed down by the idea of being a woman and how women have been seen in the past and how they are seen in the present. I am a woman who has been trying since childhood to be identified as a gender-independent individual. I think that more than condemning these differences between the sexes, we need to start voicing our willingness to be women defending an independence of our own.
I was born into a family in which the woman and the man have different duties, and the woman was seen as a force that unites the family internally and does not overstep the man’s role. Having observed this condition as a child, I began to try to defend and emphasize my independence also by going against certain stereotypical roles. The care and work in which women have acted silently is being passed on not only by women but by all sexual identities. Every woman can bring forward her voice while being careful not to treat the issue as a trendy phenomenon.
A dimension that I associate with the feminine is very present in my research and art practice. Since childhood, I have been surrounded by women in my family who passed down to me the sense of unity and support for one other. In my family, I always felt that the strength of women and their day-to-day labor was to support a larger family system. I grew up with the value of daily labor that creates a silent force. By watching the women in my family I picked up the medium of embroidery that I carry into my artistic practice today.
My daily life and artistic life are one thing in which politics is present in living with others and bringing forth a language of one’s own. It is necessary for each of us to develop our own political ideal that results in daily confrontation with others and not indulge in the stereotypes of commanded thought. The story I often confront is one that starts from the moments that made me leave my country.
Migration and new languages I encounter are factors that show up in my practice. Although I lived in Kosovo only during my first 8 years of childhood, I identify very much with my national identity. I strongly feel the relationship with my country precisely because I had to leave it and confront from scratch a new culture in which women have a different independence and freedom than I had known in my small village in Kosovo. An identity that is always in question and that I am analyzing and trying to connect with my country again.
In my research I found painting as the practice of embroidery that was handed down to me. In many villages in Kosovo, before marriage women had to prepare an extensive wedding trousseau to be taken later to the groom’s house. These ornaments (like real site-specific works) covered space. Tables, drawers, walls but also the most detailed things like glasses and vases were covered with embroidery and crochet hooks. It always struck me how my family covered the walls and objects around me creating a space of possible images. Also during this practice, the women would demonstrate their sewing skills. They would create a real installation that would be walked through by family and friends. This outfit was seen as a demonstration of their expressive value.
The socio-political issues that concern me are migration, search for individual and collective identity. For me, art is a form of politics because it arises from a technique and creates a public space, where people meet and exchange, and they affect change of values and fabric of reality.
1Barbara Prenka, The exacting origin of disappointing habits, 2021, Acrylic spray on printed fabric stitched and stuffed with wadding and canvas, 190 x 140 cm. Exhibition view at Palazzo Monti, Brescia.2Barbara Prenka, The exacting origin of disappointing habits, 2021, Acrylic spray on printed fabric stitched and stuffed with wadding and canvas, 190 x 140 cm. Exhibition view at Palazzo Monti, Brescia.
3Barbara Prenka, The exacting origin of disappointing habits, 2021, Acrylic spray on printed fabric stitched and stuffed with wadding and canvas, 190 x 140 cm. Exhibition view at Palazzo Monti, Brescia.
4Barbara Prenka, The exacting origin of disappointing habits, 2021, Acrylic spray on printed fabric stitched and stuffed with wadding and canvas, 190 x 140 cm. Exhibition view at Palazzo Monti, Brescia.
— lindur në vitin 1990, në Gjakovë, Kosovë — jeton dhe punon mes Venecias, Bolzanos dhe Berlint. Ajo diplomoi nga Profesor Carlo di Raco nga Akademia e Arteve të Bukura në Venecia. Ajo përdorë pikturën, pëlhurën dhe qëndisjen në praktikën e saj artistike. Hulumtimi i saj analizon një pikturë që përbëhet nga mediume të ndryshme që bëhet një reagjent i mjedisit të afërt dhe të largët. Kufiri që krijon perspektiva të reja gjenerimi. Puna e saj fokusohet në kërkimin e këtij kufiri, një rreth i krijimit-shkatërrimit-rikrijimit si një fund në vetvete. Ajo ekspozoi veprat e saj në pesë ekspozita solo dhe disa ekspozita kolektive në Berlin, Paris, Prishtinë, Milano, Meksikë, Vjenë, Tiranë, Palermo, etj.
Arti për mua është një jehonë nostalgjike që mbetet brenda nesh dhe thirret vazhdimisht në kërkimin tonë për identitet. Të bësh art është të marrësh një qëndrim duke analizuar simbolet që fshihen rreth nesh. Unë bëj art të kundërshtoj dhe të reagoj. Kërkimi i artistit është një kërkim i identitetit në të cilin çdo ditë ne vëmë veten në pyetje dhe përpiqemi të gjejmë përgjigje në një botë në të cilën e kaluara, e tashmja dhe e ardhmja konfrontohen çdo ditë. Roli social i artistit është të jetë në gjendje të jetë një bashkëbisedues që ofron mjete dhe thekson mënyrat e të qenit i pranishëm me botën përreth nesh. Roli i artistit është të sfidojë përdoruesin të marrë përsëri aftësinë për të parë dhe të jetë i pranishëm dhe rrjedhimisht të jetë në gjendje të kalojë në një formë të re të gjuhës.
Hulumtimi im artistik inspirohet nga përditëshmëria e objekteve dhe dimensioneve që ne kemi tendenca t’i marrim si të mirëqena. Unë përpiqem të analizoj gjestet, teksturat dhe objektet që i marr dhe t’i shqyrtoj ato duke i rikrijuar dhe rijetuar në mënyrë qe të kuptoj historinë e tyre. Ashtu si në rastin e serisë së pikturave “quilts”, e cila buron nga nevoja për t’u ndalur në një objekt të heshtur që është pjesë e jetës sonë të përditshme, batanija. Ky simbol, të cilin e posedon secili prej nesh, është si një prani që na mbështjell me peshën e saj të lehtë, është si një strehë që na liron nga çdo nuancë emocionale e jetës, nga lindja deri në vdekje.
Këto vepra lindin nga nevoja për të rijetuar këto objekte duke pasur kontakt me to dhe duke i rikrijuar ato nga fillimi. Në këto piktura, ato dalin nga nevoja për të analizuar dimensionin e pikturës dhe skulpturës. Ndërhyrjet piktoreske ishin të kufizuara në intensifikimin e toneve dhe kontrasteve, ndërsa ato skulpturore formuan pëlhurën me qepje dhe mbushje. Shenjat e pikturës dhe hijet e krijuara nga vëllimet i japin ngritje këtyre imazheve që mbulojnë botën.1234
Unë e shoh praktikën time të artit si një proces të vazhdueshëm. Secila vepër ka historinë saj që është e largët nga të tjerat, por gjithmonë ndërlidhen përmes një linje mendimi që i bashkon ato, dhe gjithmonë fillon nga kjo analizë e krijimit-shkatërrimit-rikrijimit. Në mënyrë që secila vepër konceptohet si një vepër individuale që krijon një kompleks me të gjitha veprat tjera. Arti shoqëron realitetin tonë dhe është i domosdoshëm për t’i dhënë zë një forme të re të gjuhës. Me një formë të gjuhës, dua të them një mënyrë për të komunikuar që është shkëputur nga sistemi, por me zërin e vet.
Përgjatë viteve, praktika ime e artit ka ndryshuar në apsekt të evolucionit të teknikës por hulumtimi gjithmonë përqëndrohet në këtë kuptim të asaj që duket qartë. Ajo që duket qartë është një pamje që ne e njohim menjëherë, duke e lënë të na kalojë para pa u ndalur, si diçka që ne veçse e kemi përjetuar. Unë jam e interesuar që t’i kthej gjërat mbrapsht: gjërat e kthyera mbrapsht i japin bazë një persepktive ndryshe prej pikëpamjes tonë të zakonshme; kështu që ne do t’i njohim ato pak nga pak, dhe do të kuptojmë diçka të re në lidhje me historinë tonë.
Në jetën time të përditëshme unë përjetoj një ndjenjë tensioni dhe detyre të dhënë nga ideja e të qenit një grua dhe se si gratë janë parë në të kaluarën dhe se si ato shihen në të tashmen. Unë jam një grua që kam provuar që nga fëmijëria të identifikohem si një individ i pavarur nga gjinia. Unë mendoj se, më shumë se sa të dënojmë këto dallime midis sekseve, ne duhet të fillojmë të shprehim gatishmërinë tonë për të qenë gra që mbrojnë një pavarësi tonën.
Unë kam lindur në një familje në të cilën gruaja dhe burri kanë detyra të ndryshme, dhe në të cilën gruaja është parë si një forcë që e bashkon familjen nga brenda dhe nuk e tejkalon rolin e burrit. Pasi kam observuar këtë gjendje si fëmijë, fillova të përpiqem të mbroj dhe të theksoj pavarësinë time gjithashtu duke shkuar kundër roleve të caktuara stereotipike. Kujdesi dhe puna me të cilën gratë kanë vepruar në heshtje po kalohet jo vetëm nga gratë, por nga të gjitha identitetet seksuale. Secila grua mund të sjellë para zërin e saj duke qenë në të njejtën kohë e kujdesshme të mos e trajtojë problemin si një fenomen në trend.
Një dimension që unë e asocioj me femininen është shumë i pranishëm në hulumtimin tim dhe praktikën time të artit. Që nga fëmijëria, unë jam rrethuar nga gra në familjen time që kanë trashëguar tek unë ndjenjën e unitetit dhe mbështetjes për njëra tjetër. Në familjen time, unë gjithmonë kam ndjerë që fuqia e grave dhe e punës tyre të përditëshme ka qenë të përkrahin një sistem më të madh familjar. Unë jam rritur me vlerën e punës së përditëshme që krijon një forcë të heshtur. Duke parë gratë në familjen time, unë mësova mediumin e qëndisjes të cilin e mbaj sot në praktikën time artistike.
Jeta ime e përditshme dhe jeta artistike janë një gjë në të cilën politika është e pranishme në të jetuarit me të tjerët dhe sjell një gjuhë të vetën. Është e nevojshme që secili prej nesh të zhvillojë idealin tonë politik që rezulton në konfrontim të përditshëm me të tjerët dhe të mos kënaqet me stereotipet e mendimit të komanduar. Historia me të cilën ballafaqohem shpesh është ajo që fillon nga momentet që më bënë të largohem nga vendi im.
Migrimi dhe gjuhët e reja me të cilat hasem janë faktorë që shfaqen në praktikën time. Edhe psë unë kam jetuar në Kosovë gjatë 8 viteve të para të fëmijërisë, unë identifikohem shumë me identitetin tim kombëtar. Unë e ndiej fuqishëm marrëdhënien me vendin tim pikërisht sepse duhej ta lija atë dhe të ballafaqohesha nga e para me një kulturë të re në të cilën gratë kanë një pavarësi dhe liri të ndryshme nga sa kisha njohur në fshatin tim të vogël në Kosovë. Një identitet që është gjithmonë në pikëpyetje dhe të cilin unë jam duke e analizuar dhe duke u përpjekur të lidhem përsëri me vendin tim.
Në hulumtimin tim gjeta pikturën si praktikë të qëndisjes e cila më është dhënë. Në shumë fshatra në Kosovë, para martesës, gratë është dashur të përgatisin një paje martese të gjerë për ta marrë më vonë në shtëpinë e dhëndrrit. Këto zbukurime (sikur punë reale specifike për vendin) kanë mbuluar hapësirën. Tavolinat, sirtarët, muret por edhe gjërat më të vogla si syzet dhe vazot ishin të mbuluara me qëndisje dhe krrabëza. Gjithmonë më ka lënë pështypje se si familja ime mbulonte muret dhe objektet përreth meje duke krijuar një hapësirë të imazheve të mundshme. Gjithashtu gjatë kësaj praktike, gratë demonstronin aftësitë e tyre të qepjes. Ato krijonin një instalacion të vërtetë që do të përshkohej nga familja dhe miqtë. Kjo veshje u pa si një demonstrim i vlerës së tyre ekspresive.
Çështjet socio-politike që më interesojnë janë migracioni, kërkimi i identitetit individual dhe kolektiv. Arti për mua është një formë e politikës sepse lind nga një teknikë dhe krijon një hapësirë publike, ku njerëzit takohen dhe shkëmbejnë, dhe këto ndikojnë në ndryshimin e vlerave dhe strukturës së realitetit.
1Barbara Prenka, Origjina e saktë e zakoneve zhgënjyese, 2021, Sprej akrilik në pëlhurë të printuar të qepur dhe të mbushur me vatë dhe kanavacë, 190 x 140 cm. Pamja e expozitës në Palazzo Monti, Brescia.
