Agnieszka Grodzińska

— autorka instalacji, realizacji przestrzennych, prac malarskich, rysunkowych, tekstylnych. W swoich pracach przekształca obraz i obiekt znaleziony, interesuje ją multiplikacja, mechanizmy reprodukcji oraz społecznego i indywidualnego systematyzowania entropii rzeczywistości. Jest autorką i współautorką publikacji artystycznych i naukowych. Zajmuje się także działalnością dydaktyczną, prowadzi pracownię na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuki w Szczecinie. Brała udział w wystawach solowych i zbiorowych w Polsce i zagranicą, w takich miejscach jak Galeria Studio w Warszawie, Galeria Rodriguez w Poznaniu, Galeria Pragovka, Jedna Dva Tři Gallery, FUTURA Gallery w czeskiej Pradze, Christine König Galerie w Wiedniu, Inda Gallery w Budapeszcie. Dwukrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2009, 2011), a także programu Visegrad Fund (2016, 2018). Brała udział w programach rezydencyjnych Petrohradská kolektiv w Pradze (2023), Art in General, Visegrad Fund Scholarship w Nowym Jorku (2019), rezydencji w ramach Art Festa Festival, Gyeongju w Korei (2019).

​​agnieszkagrodzinska.com

Działam przez obserwację miejsc i płaszczyzn, chodzenie, układanie rzeczy, rozpatrywanie warstw rzeczywistości względem siebie. Proces jednak musi być dla mnie szybki i zwrotny — podchodzisz, łączysz, zestawiasz. Stapiasz ze sobą w tej, a nie innej konfiguracji, a następnie wprowadzasz ją w przestrzeń. 

Pracuję też z archiwami, jednak w oporze wobec logiczności przyjętych w schemacie systematyzowania. Obraz napotkany prowokuje mnie do badania nośności jego użycia w nowym kontekście. Interesują mnie graniczności: prace tuż sprzed czasu digitalizacji lub te, których nie da się w pełni zdokumentować. 

W pracowni wchodzę w symbiozę z maszyną ksero, rysując za pomocą światła i węglowego proszku. Obiekty, ich reprodukcje czy wycinki rzeczywistości zostają złapane i spłaszczone, połączone w nowe całości lub sfragmentaryzowane. Kolaż kserograficzny pozwala na rozciąganie granic obrazu, wejście w makroskalę papieru, druku, dostrzeżenie warunków produkcji i wyciągnięcia społeczno-geograficznej informacji napotkanego artefaktu. Detektywistyczne wejrzenie prowadzi do rozpoznawania zagadki spojrzenia, które go uchwyciło. Patrzenie przez i na warstwy daje dużo informacji o nas samych jako społecznych istotach kreujących. Rozebranie faktu wizualnego z kolejnych warstw i rozłożenie go na części, przesunięcie rytmu daje podstawę myśleniu i tworzeniu obrazów i prac czy instalacji kolażowych.

Praca z gumą przemysłową, ciętą i perforowaną, umożliwiła mi wykorzystanie kształtu lub słowa na płaszczyźnie będącej jednocześnie obiektem. Szczelina, która jest naraz znakiem i otworem, pozwala na widzenie kilku warstw polifonicznie: zarówno w przestrzeni, jak i względem siebie. Tworzę wzór, który po wycięciu staje się otworem — wykrojnikiem, a to co odpada — otwartym kształtem umożliwiającym nowe ustawienia. 

Identyfikuję się z nieoczywistością, z dużym spektrum nieokreśloności i nierozpoznania. Obecnie, gdy komunikowanie identyfikacji z czymś stało się podstawą autopromocji, spłaszczając myśli lub działanie do łatwo dekodowalnej kategoryzacji, a tożsamości są flagami w każdym oknie wyszukiwania poszczególnych haseł, ciekawi mnie najbardziej to, czego nie da się zobaczyć i nazwać od razu. Miejsca, gdzie zaciera się identyfikacja, granica znaku, obrazu, indeksu, są dla mnie wielkim polem do eksploracji. Identyfikacja to dla mnie coś w pół drogi między tym, czego pragniemy, a tym, co podświadomie wydaje się przeciwległe do nieuznawanego przez nas podejścia. Bywa też złudne i zmienne w czasie, popędowe i wspólnotowo kompulsywne.

Podobnie jak ze znakiem, pracuję z tekstem. Słowa zestawiam z materią lub z kształtem. Rozpracowuję rytmikę masowości komunikatu i pojedynczość struktury językowej. Krótkie zestawy wyrazów wymawiam za pomocą prac wizualnych, zwielokrotniam lub obcinam, łącząc z materiałami (metal, guma, papier, tkanina). Interesują mnie wzory, cięcia słów, matematyka poza logiką, matematyka wizualna, która kroi, przycina, dodaje, zwielokrotnia. Działam tak, by każda z prac mogła pojawić się w układzie względem innych, by była rozpatrywana zarówno indywidualnie, jak i jako część większej całości. 

Przestrzeń, kształty, struktury, tekst i obraz znaleziony, przypadkowe zaburzenia materii są przedmiotem mojej wizualnej pracy analitycznej. Fascynują mnie otwory, odpadki produkcji, powielalne kształty, zaburzenia rytmu. Przestrzenie: miejsca-zbiory (fabryki, przedszkola, biura, szkoły, armia), grupowanie i tworzenie zbiorowości ustawianej (w różnym czasie i koncepcjach) w konstrukty mające wypełniać obrane i uściślone cele społeczne. Myślę, że ogólnie jako gatunek cechuje nas historycznie niezmienna wiara w powielalność, reprodukcję, reprodukowanie. 

Tworzę wzory przetwarzając materiał znaleziony, a potem wielokrotnie używam ich w pracach wykonanych w różnych mediach. Wykorzystuję znak użytkowy i instrukcję — kody kolorystyczne i informacyjne, które zakrzywione zacierają swoją jednoznaczność. Istotny jest dla mnie transfer i sposoby w jaki przenoszony motyw rezonuje z materią.

Nie interesuje mnie cyzelowanie metody twórczej, specjalizacja czy profesjonalizacja procesu. Przeciwnie — tworzenie sztuki wydaje na przeciwległości wytworów artystycznych wobec funkcji użytkowych. Tam, gdzie funkcja abstrahuje od oczywistości użycia rozgrywa się bitwa o sens istnienia spoza świadomego obrazu i nie-rzeczywistego obiektu artystycznego.

Proces powinien być niemalże natychmiastowy, objawiać się w działaniu, w ekstensji kolejnych możliwych wersji. Efekt zaś dynamiczny, łatwy w transporcie, możliwy w każdym uwarunkowaniu budżetowym, dający spontaniczność akcji i potencjalnie wciągający. Istotną częścią procesu jest-chodzenie wokół przedmiotów — w studio podłoga ważniejsza jest niż ściany. Obiekty i skrawki rzucone pod nogi, obchodzone, wyizolowane, tworzące ścieżki i linie. Złapać, chwycić, znaleźć, wyciąć, zestawić, układać, nawarstwiać, odcinać, segregować, symetryzować. Prowizorycznie, na klej, nici, sznurek, łączyć w nowym przesunięciu. Zobaczyć zestaw i jednorodność. Powiązać części nowej całości.

Tekst powstał we współpracy z Romualdem Demidenko (2024).

1Zdjęcie: Agnieszka Grodzińska, widok wystawy Isolated Parts, Motto Berlin, Berlin 2024. Dzięki uprzejmości artystki.
2Zdjęcie: Agnieszka Grodzińska, Whatever happen, never drop a baby, widok wystawy Eternal Maze, Jedna Dva Tři Gallery, Petrohradská kolektiv, Praga, Czechy, 2023. Dzięki uprzejmości artystki.
3Zdjęcie: Agnieszka Grodzińska, ONE WOMAN FACTOR(Y), widok wystawy Kim jest Janina Węgrzynowska, BWA Bydgoszcz, Bydgoszcz, 2023. Dzięki uprzejmości artystki.

4Zdjęcie: Agnieszka Grodzińska, ONE WOMAN FACTOR(Y), widok wystawy Kim jest Janina Węgrzynowska, BWA Bydgoszcz, Bydgoszcz, 2023. Dzięki uprzejmości artystki.
5Zdjęcie: Agnieszka Grodzińska, One Step Ahead (obraz na płótnie, 2022); Worker Pearls (obiekty z metalu 2023), widok wystawy Blue for Distinction, Red for Correction, Galeria Christine König, Wiedeń, 2023. Dzięki uprzejmości artystki.
6Zdjęcie: Agnieszka Grodzińska, widok wystawy How the Ruler is Made, Galeria Rodriguez, Poznań, 2023. Dzięki uprzejmości artystki.
7Zdjęcie: Agnieszka Grodzińska, cykl 12 tkanin i wzorów (w duecie z Przemysławem Piniakiem jako Dublet), widok wystawy Dzieciochcij/Babycraver, 2022, Galeria Pragovka, Praga, Czechy. Dzięki uprzejmości artystki.
8Zdjęcie: Agnieszka Grodzińska, widok wystawy Headquarters. The Act of Factocracy and Co-Desire, 2022, Galeria Pragovka, Praga, Czechy. Dzięki uprzejmości artystki.
9Zdjęcie: Agnieszka Grodzińska, widok wystawy Headquarters, 2021, Galeria Skala, Poznań. Dzięki uprzejmości artystki.
10Zdjęcie: Agnieszka Grodzińska, widok wystawy CUTOUTS & FALLOUTS, 2024, Instytut Historii Sztuki, Wydział Nauk o Sztuce UAM (Institute of Art History, Faculty of Art Sciences, AMU, Willa Wieniawskiego 3, Poznań). Dzięki uprzejmości artystki.